ΤΑ «ΑΡΤΙΔΙΑ»!

Και δεν το κρύβω, εκτός από το ότι η «παρελθοντολογία» αποτελεί και αδυναμία του υπογράφοντος, συχνά η ανάγνωση των «ανασυρομένων εκ του παρελθόντος» κρύβουν και μια κακεντρέχεια, καλοπρόθετη βέβαια, γιατί δεν έχω με τον άνθρωπο τίποτα να χωρίσω, αλλά μόνο με την επιθυμία κάπου να τον τσακώσω αδιάβαστο. Μάταιος κόπος. Ο άνθρωπος δεν παίζεται με τίποτα. Όλα με το νι και με το σίγμα, όλα με κάθε λεπτομέρεια, άπαιχτος σου λέω, μέχρι που θυμήθηκε τα «αρτίδια», κάτι φρέσκα ψωμάκια, πασπαλισμένα με σουσάμι, τάχα βουτυρωμένα στο κόψιμό τους με βούτυρο Κερκύρας, για να νομίζεις εσύ ότι ο κουλουρτζής που έφτιαχνε τα σάντουιτς καταξοδεύτηκε. Και ακόμα και πού τα πουλάγανε. Σε μια στενή στοά, δίπλα στου Χρυσικόπουλου, που έμπαινες από Σταδίου και έβγαινες στο δρόμο του Χρηματιστηρίου, εκεί όπου ήταν και ένας αμαρτωλός υπόγειος κινηματογράφος, το «Ριβολί».

Και επειδή θυμήθηκα και εκείνο το μεγάλο κατάστημα της Σταδίου, του Χρυσικόπουλου, Χρυσικόπουλος λεγόταν ο ένας από τα παιδιά των Χρυσικοπουλέων που εκτελέστηκε, τέλος της δεκαετίας του ’40, επειδή θεωρήθηκε «ανυπότακτος» της στρατιωτικής θητείας, μάλιστα, κύριε, τέτοια μέτρα εκείνον τον καιρό και εδώ σήμερα κλέβουν της Παναγιάς τα μάτια από τα λεφτά του ελληνικού λαού και δεν αγγίζει κανένας ούτε σουσαμάκι από τα «αρτίδιά» τους και το λέω έτσι επειδή εκείνη την εποχή και για λόγους σεμνοτυφίας δεν χρησιμοποιούσαμε την ομόηχη σεξουαλική λέξη.

Και επειδή πολύ όμορφα τα θυμάστε, κύριε Αμανίτη μου, και για τα αρτίδια και για το καθαριστήριο του Καρόλου Σικ, όπως και το άλλο αρτοεργαστήριο, που επίσης το θυμάμαι, του «Καρούσου», επί της Πανεπιστημίου, παραπλεύρως του κινηματογράφου «Ρεξ» και του κινηματογράφου «Τιτάνια» του κ. Θεοφάνη φον Δαμασκηνού και το «φον» όπως το έχουμε ξαναγράψει, λόγω των εγκαρδίων σχέσεών του με τη χιτλερική Γερμανία, τις οποίες ο φον Θεοφάνης διατήρησε και καθ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής, δωσιλογάρα του κερατά, ισχυρισθείς μετακατοχικώς ότι το έπαιζε διπλός πράκτορας, κάτι ας το πούμε Κικέρων και εμείς, ως κότες κανονικές, το φάγαμε και μόνο παράσημο που δεν του βάλαμε… Το λέω δηλαδή επειδή το έφερε η κουβέντα και πού μείναμε; Α, ναι… στη Σταδίου, που αντίκρυ στου Χρυσικόπουλου ήταν και ένας άλλος θεόρατος κινηματογράφος, ο «Ορφέας» ντε… Με την ιστορία του κι αυτός…

Τον «Ορφέα» λοιπόν, που βρισκόταν μέσα στο τεράστιο οικοδομικό τετράγωνο που ανήκει στη Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία, που δεν ξέρω τι ακριβώς διασυνδέσεις έχει με ανώτερα δικαστικά σώματα, όταν συνταξιοδοτήθηκε ένας πολύ σπουδαίος δικαστικός, ο Ιωάννης Καλιακούδας, η Φιλεκπαιδευτική για να τον ικανοποιήσει για τις ποιος ξέρει ποιες παρασχεθείσες υπηρεσίες του, από ό,τι έχω ακούσει, τον ρώτησαν «τι δώρο θέλεις να σου κάνουμε για τις υπηρεσίες σου;» και ο Καλιακούδας, που τα ήξερε καλά τα κατατόπια, τους είπε: «Δεν μου φτιάχνετε εκεί μέσα έναν κινηματογραφάκο για τα γεράματά μου, να τον έχω να βολεύομαι;».

Και επειδή και το χρήμα υπήρχε, αυτά τώρα που σου λέω, γύρω εκεί στα 1935 με 1936, του τον φτιάξανε, ένα σινεμά θηρίο με 1.200 θέσεις και ο Καλιακούδας, όταν κάποια στιγμή βαρέθηκε τα «τι παίζω, τι κάνω;», τον έδωσε στην εταιρεία του φον Δαμασκηνού και του Β. Μιχαηλίδη και φούρνος να μην καπνίσει. Ώσπου άρχισε η τηλεόραση να φέρνει τη μιζέρια στους κινηματογράφους και πάει ο Μαροσούλης με την τσάντα, διότι λόγω «Δελφιναρίου» καλά ματσωμένος, και τους λέει: «Πόσα θέλετε να σας τα ρίξω ζεστά και ωραία να μου δώσετε τον “Ορφέα” να τον κάνω θέατρο;». «Τόσα!». «Για τόσα θα στενοχωρεθώ; Πάρτε τα» και τους τα δίνει και γίνεται ο «Ορφέας» θέατρο και έφαγε κι ο Μεταξόπουλος γλυκό ψωμάκι.

Στο μεταξύ όμως, η Φιλεκπαιδευτική που το ‘ψαξε το πράμα και κάπου τη βρήκε χαλαρή την παλιά τη σύμβαση που δεν έλεγε μέσα ότι μπορεί να γίνει και θέατρο, διότι στο μεταξύ είχαν περάσει και 50 χρόνια, τους τραβάει μια έξωση και δεν ξέρανε από πού να φύγουν.

Και τότε, που λες, κύριε Αμανίτη μου, τρέχει ο Μαροσούλης στη δικιά του, τη Μελίνα, και της λέει:

«Εγώ για το ΠΑΣΟΚ και για σένα, κυρά-φιλενάδα, έκανα ό,τι έκανα. Τώρα που μου φάγανε τον “Ορφέα”, τι κάνουμε; Σειρά σου να δείξεις το μπόι σου…».

Και του λέει η Μελίνα, που για τη φιλία και την μπέσα έκοβε φλέβα:

«Γι’ αυτό σκας, αγόρι μου; Με κοτζάμ υπουργάρα του Πολιτισμού μιλάς, έτσι θα σ’ αφήσουμε; Αφού γι’ αυτό γίναμε κυβέρνηση. Για να εξυπηρετούμε τα φιλαράκια μας που μας βοήθησαν»… Διότι και με το συμπάθιο, κύριε Αμανίτη μου, είχαν περάσει και τα χρόνια και τα πράματα δεν ήταν πια τα αρτίδια του Κάρολου Σικ, αλλά οι χοντροφραντζόλες για τις μεγαλομασέλες του ΠΑΣΟΚ και των όσων είχαν βάλει πλάτη και έτσι με όλο το θάρρος, λέει της συγχωρεμένης ο Ηλίας:

«Εκείνο το ”Ρεξ” δεν μπορούμε να το αρπάξουμε; Έτσι κι αλλιώς κωλοβαράει…».

«Μπράβο», του λέει η Μεγάλη, «πες το κι έγινε…».

Και στο τάκα-τάκα αρχίζουν τα παζάρια και το αγοράζουν ολόκληρο το κτίριο σχεδόν κοψοχρονιά, διότι σου λέει και η ιδιοκτησία, κανονικοί δραχμοφονιάδες και μεγαλοβιομήχανοι οι Σικιαρίδηδες «πενήντα χρόνια που το κτίσαμε, άρχισε να τα φτύνει, είναι τώρα να μπαίνουμε στα έξοδα να το διορθώνουμε; Ας το να πάει στον διάολο» και μέχρι να ξημερώσει το δώσανε στο υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο, αντί κανονικά να ανακοινωθεί το γεγονός, να γίνει μια δημοπρασία και να ρωτήσουν ποιοι ενδιαφέρονται, πόσα περισσότερα δίνουν για να το αποκτήσουν, η κυρά-φιλενάδα, και ξανά Θεός ‘σχωρέστηνε, φωνάζει τον Μαροσούλη και του λέει: «Φτιάξαμε ένα συμβόλαιο που να σε βολεύει, να μπεις στο ”Ρεξ” αφεντικό, άντε και να μη σε ξανακούσω να κλαίγεσαι…».

Και μάλιστα όταν κάποτε τη ρώτησαν για την καραμπινάτη χαριστική της ενέργεια, πέρα για πέρα αντιδεοντολογική για να γίνει ο ωραιότερος κινηματογράφος της Αθήνας μπουζουξίδικο, πολυτελείας μεν, λόγω τιμοκαταλόγου, αλλά «μπουζούκι-σόου», την άκουσα με τα αφτιά μου, γιατί τότε άκουγα πάρα πολύ καλά, να λέει «τι να κάναμε, αφού το παιδί έχασε ολόκληρο θέατρο, να μην του βρίσκαμε ένα άλλο;» -χωρίς βέβαια το ίδιο να έγινε και για όποιον άλλον που έχασε ένα ή και δύο θέατρα να του χαρίζουν ένα άλλο…

Αυτά που λέτε, γείτονα κύριε Αμανίτη μου, και πολύ το θέλω να θυμηθείτε κι άλλα τέτοια της Αθήνας που έφυγε γιατί απ’ ό,τι βλέπω «μαζί τη φάγαμε» -για την Αθήνα λέω- για να είμαστε εδώ στο «ΠΑΡΟΝ» «μια πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα» που λέει και ο Ντίνος Ηλιόπουλος!

Sex and politics!

Λουλουδάτος, μοσχομύριστος και ετοιμοπόλεμος γενικώς μου βγήκε απαλλαγμένος από τα περιοριστικά μέτρα, ο Στρος Κανάκιας, έβαλε τα σκούρα του, άναψε τα πούρα του, μπήκε στο αμάξι του και εντάξει πες τον εσύ όσο θέλεις επιπόλαιο. Πήρε α λα μπρατσέτα και τη συμβία του και το ξεκίνησαν για ακριβά γεύματα υψηλής επιλογής. Αυτή λοιπόν, μαζί με εκείνη την άλλη του Πασχάλη, τις βλέπω να κάνουν Σωματείο Συζύγων Προστασίας Ανδρών Περιορισμένης Ευθύνης. Και συγχρόνως έπεσε σήμα στις καμαριέρες των απανταχού ξενοδοχείων να προμηθευτούν τσίγκινες κυλότες για το παν ενδεχόμενον, εξαιρουμένων των ξενοδοχείων της πλατείας Συντάγματος, επειδή εκεί δεν έχουν μείνει ούτε οι καμαριέρες.

Και έλα τώρα εσύ, αφελέστατε αναγνώστη μου, να μου πεις ότι υπήρχε πιθανότητα να μην έβγαινε σβηστό κερί ο Στρόσι, λες και μόνο η Ελλάδα διαθέτει Κεχαγιόγλουδες και Κούγιες, για να μην προλαβαίνεις να χαρείς κομματάκι την ατμόσφαιρα της φυλακής σου και πριν να στρώσεις την κουβέρτα σου να έρχεται ο δεσμοφύλακας και να σου λέει «Περάστε, κύριε, έξω γιατί το χρειαζόμαστε το κελί να βάλουμε μερικά κωλόπαιδα που ρίξανε Μολότοφ σε δικούς μας…».

Και στο τσακ είμαι να το βάλω το χοντρό στοίχημα ότι ο Στρόσι θα κάτσει τελικά στην πολυθρόνα που του τη ζεσταίνει ο Σαρκοζί, άλλο νούμερο κι αυτός με τα τρίποντα παπούτσια για να έρχεται στα ίσα του με τη δικιά του. Και μη μου πεις ότι ήταν καλύτερος κι ο προηγούμενος ο Μιτεράν, που όταν μας ήρθε στην Ελλάδα δεν ήρθε με τη γυναίκα του, με την γκόμενα μας ήρθε και καθόλου δεν τον παρεξήγησε τότε κι ο δικός μας, διότι μεταξύ προέδρων και μάλιστα του ανύπαρκτου σοσιαλισμού και υπαρκτού γεροντοερωτισμού όλα επιτρέπονται.

Άσε και με το άλλο δηλαδή, που μου πέσανε τα μαλλιά, για το παιδοβούβαλο λέω του πριγκιπάτου του Μονακό που με τα δύο του εξώγαμα κινδύνεψε να ματαιωθεί ο γάμος όταν η ξενέρωτη η νύφη έμαθε ότι το παιδοβούβαλό της, ο Αλβέρτος της, ναι, εκτός από τα δύο εξώγαμα, είχε και άλλα δύο και κόντεψε να της έρθει κόλπος!

«Τι θα γίνει, ρε, μ’ εσένα», του λέει, «θα μου τα κουβαλήσεις τα τέσσερα εξώγαμα στο σπίτι να κάθομαι να τα ταΐζω; Πας καλά;» και ήταν έτοιμη να τα βροντήξει και να τον διαολοστείλει και να την παρακαλάει το παιδοβούβαλο: «Όχι, ρε πουλάκι μου, μη μου την κάνεις τη ζημιά κι έχω καλέσει τους μισούς σελεμπριτάδες για το γάμο και περιμένω και τα δώρα τους, διότι, τι χαΐρι και προκοπή περιμένεις χωρίς τα δώρα τους, από ένα πριγκιπάτο που ούτε σαν μυγόχεσμα δεν φαίνεται στο χάρτη; Και πού να βρούμε Ωνάση για να του τα ξαναρπάξουμε;». Έπηξα σου λέω, κύριε, στούμπωσα, έφραξα, δεν πάει άλλο. Εδώ ο κόσμος καίγεται, τρέχουμε και παρακαλάμε γονατιστοί για να πάρουμε τα δανεικά να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, με ένα εκατομμύριο άνεργους, και λίγους σου λέω, με εννιά στα δέκα μαγαζιά με λουκέτο, με ένα Μνημόνιο που θα μας πάρουν και τα σώβρακα για να το ξεπληρώσουμε και ανοίγεις τις κυριακάτικες και οι περισσότερες σελίδες τους είναι για τους πιο «παραμυθένιους γάμους», για το ποιοι γλεντήσανε σε Σπέτσες και σε Μύκονο και Σαντορίνη, για το ποια χώρισε, για το ποια γκαστρώθηκε όλως τυχαίως, για το ποια ξενοκοιμήθηκε και για το πάρτι που έκανε η Μαριέττα Χρουσαλά για να επιδείξει, λέει, τα μπιχλιμπίδια που έβαλε στις σαγιονάρες της.

Και αντιγράφω από «κοσμικογραφική σελίδα» κυριακάτικης πολυφυλλάδας: «Η φίλη μου δάκωσε το φουαγκρά της με ένα ροζ δαντελένιο μαντίλι της Βίβιαν Γουέστγουντ και είπε «πρέπει να αγοράζεις παπούτσια που να είναι σε απόλυτη αρμονία με τους πίνακες, τα χαλιά και το λουρί του σκύλου σου»…».

Την ίδια ώρα που σε 200 μέτρα μακριά, σε ένα σκουπιδότοπο, κάποιοι έψαχναν στα σκουπίδια μήπως είχε περισσέψει και για δαύτους κάποιο αποφάγι…

****

ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ…

• «Θα σπάσει το κεφάλι του», δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας Παντελής Οικονόμου για να βρει λύσεις στις στραβές φορολογικές αποφάσεις…
Φτάνει μόνο να βιαστεί για να μην τον προλάβουν και του το σπάσουν οι αγανακτισμένοι της πλατείας! Στο τσακ είναι να γεμίσει ο τόπος σπασμένα κεφάλια…

• Κοίτα να δεις που όταν θα βγει στη γύρα ο Γιώργος για να σχηματίσει ψηφοδέλτιο για τις επόμενες εκλογές η πιο σίγουρη απάντηση που θα πάρει, μέχρι και από την Γκερέκου δηλαδή, θα είναι «ευχαριστώ, κύριε πρόεδρε, δεν θα είμαι, ο διαιτολόγος μού είπε να αποφεύγω τα γιαούρτια»!

• Πώς άφησε πίσω του την ΕΡΤ ο κ. Τηλέμαχος Χυτήρης, φεύγοντας από τα υπουργικά καθήκοντα που του είχε εμπιστευθεί ο κ. Γερουλάνος; Χυτήριο!

• «Δεν λέει ο διάολος να βγει από μέσα μου», δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο πολύ αγαπητός μου Λουκιανός μοναχικός καουμπόι Κηλαηδόνης. Ας τον, ρε Λουκιανέ, και καλά κάθεται εκεί που κάθεται. Και μόνο για τα «θερινά τα σινεμά» αν έβαλε την ουρά του για να το γράψεις, μέχρι και καφέ με παξιμάδι έπρεπε να τον κεράσεις…