Όσο είναι ακόμα καιρός…
Επειδή στον καθένα μας λειτουργεί η απώθηση ως μηχανισμός άμυνας του εγώ, που διώχνει από το συνειδητό ό,τι ενοχλεί και φοβίζει και έτσι ήρεμοι συνεχίζουμε τη ζωή μας. Και επειδή ακόμα βλέπουμε σχεδόν ίδιο το κοινωνικό μας περιβάλλον και ξεγελιόμαστε, αφού ζει κι αυτό με τις παλιές συνήθειες της παρακμής του. Γι’ αυτό και δεν έχουμε ακόμα πιστέψει ότι το πανηγύρι των ελαττωμάτων μας, έτσι όπως από το 1981 και μετά γιγαντώθηκαν και μας εκμαύλισαν, σε ένα δύο χρόνια θα τελειώσει πολύ άσχημα και τα φώτα της καλοπέρασης, αλλά και της επιβίωσης για πολλούς, θα χαμηλώσουν επικίνδυνα και δραματικά.
Γι’ αυτό και πολύ λίγο ως τώρα έχουμε αλλάξει νοοτροπία και ας μας προειδοποιούν κάποιες γραφίδες πως το κατρακύλισμα μέχρι τον Καιάδα της χρεοκοπίας θα είναι πολύ επώδυνο.
Μετά όμως, που θα το καταλάβουμε, θα είναι πολύ αργά για να ψαχτεί ο καθένας μας για ευθύνες, αφού τότε δεν θα βρίσκουμε δικαιολογίες για τα λάθη μας και απάντηση στις σκληρές απορίες.
Τι έγινε λοιπόν και φτάσαμε ως εδώ;
Τι έγινε και τα άνεργα παιδιά μας χάνουνε το γέλιο τους;
Τι έγινε και εξαθλιώνονται οι συνταξιούχοι;
Γιατί γεμίζει ο τόπος μας τοκογλύφους, σαράφηδες και μαυραγορίτες;
Γιατί πλημμυρίσαμε από μυριάδες απελπισμένους και εξαγριωμένους μετανάστες;
Γιατί απειλείται η εθνική μας κυριαρχία από δανειστές και γείτονες;
Τι βρώμικα τελικά σχέδια έχουν εξυφάνει σε βάρος της πατρίδας μας;
Ναι, απειλητικό έρχεται το άγριο σκοτάδι που θα κάνει τις ανησυχίες δραματική πραγματικότητα και την αξιοπρέπεια περιττή αξία ζωής. Με εμάς όλους γονατισμένους, αλλά και γαντζωμένους σε τραχιά ένστικτα, να ανεχόμαστε ανήμποροι τον τρόμο απ’ το μαστίγιό τους, που στην κάθε νέα «σωτήρια» δόση θανάτου, που μόνον την πτώχευση αναβάλλει, θα μας βρίσκει και με λιγότερη αντοχή.
Ως πότε όμως και μετά τι;
Μετά ταπείνωση, ντροπή και πόνος.
Και τότε -μακάρι έστω και τότε- ίσως συνέλθουμε και σηκώσουμε τα μανίκια της ιστορίας μας.
Κι αν είμαστε τυχεροί, μπορεί να βρεθεί κάποιος «ανυπάκουος» ηγέτης για να μας χαράξει το νέο ξεκίνημα, με εμάς όλους ενωμένους σε μια πανίσχυρη πατριωτική, δημοκρατική και υπερταξική αλληλεγγύη και σύμπνοια. Μήπως έτσι και τα αντέξουμε τα χειρότερα που μεγαλώνει και επιταχύνει αυτός ο αναξιόπιστος, επικίνδυνος και άφρων πρωθυπουργός, που τόσο πολύ θαυμάζει και ονειρεύεται την παγκόσμια διακυβέρνηση!