ΠΩΣ Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΦΕΡΝΕΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ
Τι να περιμένει άραγε ο Ευάγγελος Βενιζέλος ως ψήγμα δικαίωσης για να φύγει «στα πάνω του»; Μια μικρή επιτυχία ίσως, που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποια μπορεί να είναι αυτή. Όχι να την περιγράψει, ούτε να τη φανταστεί. Πάντως, μια μικρή επιτυχία, έστω και διαδικαστική, θα επέτρεπε στον ίδιο να αναδειχθεί σε αποτελεσματικότερο συνομιλητή με τους ευρωπαίους εταίρους-ελεγκτές μας απ’ όσο ήταν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Θα επέτρεπε επίσης στον πρωθυπουργό να διαφύγει εκ της κυβερνήσεως διά των εκλογών, όπως έκανε και ο ανυποψίαστος Κ. Καραμανλής περί του σκανδάλου του Βατοπεδίου («δεν γνώριζα την έκταση…» είχε πει μιλώντας σε κομματικό ακροατήριο κατά τη διάρκεια της Έκθεσης Θεσσαλονίκης το 2009). Τι κέρδος θα έφερνε στον Γ.Α. Παπανδρέου η διαφυγή; Τη μη περαιτέρω ανάμειξή του στο κυβερνάν και μάλιστα υπό δυσμενείς και προσβλητικές για τη χώρα συνθήκες. Ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει ο ίδιος είναι προφανές, ίσως να το καταλαβαίνει μέσα του. Παρά τις δηλώσεις του που τον φέρουν να επιμένει «να δίνει τη μάχη», να συγκρούεται (με ποιους και γιατί ακριβώς παραμένει θολό και δυσδιάκριτο…), είναι βέβαιο ότι η παραμονή του στην εξουσία εξυπηρετεί μόνο στενά οικογενειακά συμφέροντα και εν μέρει ορισμένες μικρές εσωκομματικές ομάδες.
Ο κ. Βενιζέλος εύχεται να πάνε έτσι τα πράγματα ώστε να μπορεί να μεθοδεύσει αποχώρηση συνοδευόμενη από εκλογές: θα είναι η μικρή αλλά σημαντική του δικαίωση στην άθλια οικονομική, κοινωνική και διεθνή κατάσταση της χώρας. Θα είναι η εφαρμογή της διαπίστωσης «κοιτάξτε τι δέχτηκα να κάνω, γνωρίζοντας πόσο άσχημα είναι τα πράγματα αλλά εκεί φαίνεται ο ηγέτης, όταν αναλαμβάνει τα και στα δύσκολα. Όχι όταν όλα είναι στρωμένα και κυλάνε άνετα». Για να περάσει βέβαια στο εκλογικό σώμα αυτό το μήνυμα θέλει αρκετή δουλειά, μια και τίποτα πια δεν είναι αυτονόητο. Ο κόσμος είναι τόσο στριμωγμένος, θολωμένος, εκνευρισμένος, που δεν έχει πολλά περιθώρια για άλλες σκέψεις και διαπιστώσεις. Η συνεχής και σταδιακή μείωση του μισθού και των εισοδημάτων του, η αυξανόμενη ανασφάλεια της διατήρησης ή όχι της δουλειάς που σήμερα έχει, δεν αφήνουν χρόνο και διάθεση για άλλου είδους σύνθετες σκέψεις. Θα πρέπει λοιπόν ο κ. Βενιζέλος, ό,τι και όσα σχεδιάζει, μέχρι το τέλος Αυγούστου – αρχές Σεπτεμβρίου να τα κάνει με τρόπο κατανοητό και άμεσα εύληπτο από τους πολίτες.
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τον Γιώργο Παπανδρέου, που η ζωή τον έριξε στο πλευρό του Βαγγέλη Βενιζέλου, σε γνώση του ασφαλώς και όχι τυχαία. Οι επιτυχημένοι επικοινωνιακοί χειρισμοί του αντιπροέδρου και υπουργού Οικονομικών θα έχουν άμεση αντανάκλαση στα σχέδια και τις κινήσεις του πρωθυπουργού, έτσι ώστε οι κινήσεις του τελευταίου να τύχουν αποδοχής από τον κόσμο. Είναι αναγκασμένοι πια και οι δύο να συντονίζουν τις κινήσεις τους, να συνεργάζονται, φροντίζοντας για την επόμενη μέρα τους. Που όμως στην κορυφή του ΠΑΣΟΚ θα έχει -και πάλι- έναν από τους δύο, δεν γίνεται να βρεθούν εκεί και οι δύο. Αυτήν τη φορά πιθανότατα θα είναι η σειρά του Βαγγέλη Βενιζέλου, που από τα τέλη του 2007 και μετά επέδειξε ώριμη στάση και καθόλου βιασύνη. Έμαθε προφανώς από τα λάθη του και κατάλαβε πόσο καταστροφική και εκφοβιστική για τον μέσο άνθρωπο ήταν η πληθωρική του εικόνα, η εικόνα ενός ανθρώπου που βιαζόταν τόσο πολύ να κατακτήσει την εξουσία. Βέβαια στην απαξίωση που έχει περιέλθει το ΠΑΣΟΚ με τη μνημονιακή εξάρτηση και μετά το μεγάλο δεξιό/φιλελεύθερο χτύπημα που δέχτηκε από την ομάδα Σημίτη τη (μακρά) περίοδο 1996-2004, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα γίνει και πώς θα του φερθεί ο κόσμος.
Με δεδομένες πάντως τις υπάρχουσες συνθήκες, που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αυτή η κυβέρνηση δύσκολα θα υπάρξει μετά τον Σεπτέμβριο – Οκτώβριο (με ισχυρή πιθανότητα να οδηγηθούμε σε εκλογές), σύντομα θα έχουμε απαντήσεις σε αρκετές από τις απορίες που σχηματίζονται.