Μια Κοινοβουλευτική Ομάδα χωρίς πυξίδα
Χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό και χωρίς καράβι είναι η ΚΟ του ΠΑΣΟΚ. «Είμαστε ναυαγοί πάνω στη στεριά που μας φυσάνε αέρηδες και κανείς δεν νοιάζεται για εμάς, είμαστε όλοι απογοητευμένοι, είμαστε όλοι σε νευρική κρίση, κρυβόμαστε ακόμα και από τους δικούς μας, γιατί για τον καθρέφτη μας δεν το συζητάμε. Δεν έχουμε διάθεση ούτε για τα στοιχειώδη, πάμε ψηφίζουμε και μετά προχωράμε τη μέρα μας, έτσι, χωρίς πρόγραμμα. Πίστεψέ με», μου έλεγε παλιά καραβάνα, «δεν έχω διάθεση ούτε να καταψηφίσω, είμαστε όλοι ανόρεχτοι και δεν βλέπω και πουθενά κάποια λύση. Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, άλλα βγαίνουν, πολλοί σκεφτόμαστε να πάμε στα σπίτια μας, αλλά και εκεί δεν θα έχουμε ησυχία, γιατί τα παιδιά, τα σόγια, οι φίλοι διαρκώς γκρινιάζουν. Και καλά, το καλοκαίρι κουτσά-στραβά θα τη βγάλουμε. Κάπου, κάποιο ερημονήσι θα μας κρύψει. Τον Σεπτέμβρη τι θα κάνουμε και τι θα λέμε; Ποιος άραγε ξέρει τι θα συμβεί και τι δεν θα συμβεί; Όλοι βλέπουμε την καταστροφή, αλλά κανείς δεν τολμά να μιλήσει. Κι αν μιλήσω και πω το άλφα ή το βήτα, θα βγουν οι γνωστοί και θα πάρω όλο το ανάθεμα για ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα. Θα ανακαλύψουν τους υποτιθέμενους εχθρούς για να καλύψουν την ανικανότητά τους».
Ένας άλλος βενιζελικός βουλευτής παρατηρούσε με πικρία και δισταγμό ότι η κατάσταση δεν μπορεί ούτε με τον Βαγγέλη να ελεγχθεί. «Έχει ξεφύγει παντελώς και έχει χαθεί κάθε έλεγχος. Κι ύστερα τι άλλο θα μπορούσε να κάνει, με την κατάσταση που βρήκε; Δεν υπάρχει κόμμα, δεν υπάρχει πρόεδρος, δεν υπάρχει τίποτα. Και ύστερα, το χειρότερο όλων, μας έχουν δώσει βορά και στους “Αγανακτισμένους”, αλλά και στα ΜΜΕ. Για όλα φταίμε εμείς κι κανείς άλλος. Όχι ότι δεν φταίμε κι εμείς, αλλά οι ευθύνες έχουν και ονοματεπώνυμο και διευθύνσεις. Για εκείνους δεν μιλάει κανείς, εκεί η σιωπή των ΜΜΕ είναι εκκωφαντική. Να μην τους πειράξουμε, να μην πειράξουμε τα δικά μας παιδιά». «Είμαστε, αδελφέ», έλεγε παπανδρεϊκός βουλευτής, «σαν τα άλογα στον Ιππόδρομο. Θέλουμε να τρέξουμε και κάποιοι μας τραβάνε τα χαλινάρια. Κι όταν τρέξουμε στην κούρσα, μετά μας βρίσκουν ντοπέ με αισθήματα και κινήσεις ενάντια στην κυβέρνηση. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, στο τέλος μάς παρακολουθούν κι από πάνω, για να δουν αν συνωμοτούμε.
Δυστυχώς, έτσι που πάει η κατάσταση, σε λίγο καιρό εμείς οι βουλευτές θα είμαστε τα θύματα. Και δεν μας νοιάζει για εμάς, αλλά έχουμε παιδιά και οικογένεια και, όπως και να γίνει, είμαστε κι εμείς άνθρωποι με λάθη και παραλείψεις, ακόμα και σκοπιμότητα, αλλά όχι όλα τα βάρη σε μας μόνο, γιατί δεν φταίμε εμείς. Φταίνε και άλλοι, πιο ψηλά από μας…»
Ο κυνοβουλευτικός