Για την «επανεκκίνηση» δώστε τα χρήματα στους φτωχούς. Αυτοί θα τα ξοδέψουν
Από τη εποχή του Αριστοτέλη η δημοκρατία θεωρείται το λιγότερο κακό πολίτευμα («ήκιστα δε μοχθηρόν εστίν η δημοκρατία»). Αλλά το να μας ονειδίζει, και δίκαια, ο ξένος Τύπος ότι κατʼ εντολήν Βρυξελλών και Ουάσινγκτον οι βουλευτές μας ψήφισαν τα πρόσφατα απάνθρωπα μέτρα, γελοιοποιεί τη δημοκρατία μας. Αμφίστομη μαχαιριά για το κατάντημα του πολιτεύματός μας η αποστροφή του «Guardian»: «Ρίχνοντας μια ματιά στα βασικά μέτρα που πέρασαν χθες είναι σαν να διαβάζει κανείς μια λίστα επιθυμιών που συνέταξαν οι αξιωματούχοι της Ουάσινγκτον φτάνοντας στο Μπουένος Άιρες»!
«Άστοχα πράγματα και κινδυνώδη» (Καβάφης) όσα διαδραματίζονται στον κατά τα λοιπά ευλογημένο τόπο μας.
Η αγορά υποκαθιστά τη δημοκρατία. Αντί αναδιανομής του εθνικού προϊόντος, πάμε σε σφετερισμό του από τους ολιγάρχες. Χθες καταγγέλλαμε ότι τα αφεντικά θέλουν να μας κατεβάσουν σε μεροκάματα Πεκίνου. Αλλά ήδη οι επενδυτές τα μαζεύουν από Κίνα και μετακομίζουν στο Βιετνάμ. Εκεί τα μεροκάματα είναι πείνας στο τετράγωνο!
Σκληρή η κριτική του Μεσοπρόθεσμου και από τους «Financial Times»: «Πολιτική πρόκληση και ανήθικος οικονομικός βανδαλισμός (…) δύσκολο να δικαιολογηθεί πολιτικά, οικονομικά και ηθικά».
Πέφτει διάνα ο Άλαν Μπιτλ όταν παραλληλίζει τα καθʼ ημάς με την Αργεντινή: άπληστη πολιτική ελίτ, χρόνια διαφθορά που εξασθενεί την ανάπτυξη, δημοσιονομική ασωτία και κουλτούρα φοροδιαφυγής. Οι ομοιότητες αφορούν την Αργεντινή του ΔΝΤ, η σημερινή είναι παράδειγμα προς μίμηση!
Ο συνήθως επικριτικός και συχνά άδικος μαζί μας «Spiegel» κατάλαβε έστω και αργά ότι για τους Γερμανούς «μια πολιτική λιτότητας ελληνικού τύπου θα ήταν κόλαση»!
Τίμιοι ξένοι ειδικοί, όπως ο Goustav Horn, επισημαίναν ότι αν αφαιρούσε κανείς από μια οικονομία τόσα χρήματα και σε τόσο σύντομο χρόνο «θα σκότωνε τα πάντα». Οι φονιάδες των λαών δεν συγκινούνται…
Μας διάλεξαν πειραματόζωο και πρέπει να δοκιμάσουν στο πετσί μας όλα τα εργαλεία τους.
Αυτοί οι ελεεινοί και τρισάθλιοι οίκοι αξιολόγησης πρέπει να βρουν τον μάστορά τους. Ευρωζώνη και ΕΕ δεν συνειδητοποιούν τη βρώμικη λειτουργία τους; Να συγκροτήσουν επιτέλους μιαν αδιάβλητη ανάλογης αποστολής υπηρεσία στους κόλπους ΕΕ και Ευρωζώνης. Βραδυφλεγώς παρενέβη η Μέρκελ διεκδικώντας το δικαίωμα να έχουν τα όργανα της Ένωσης τη δική τους κρίση, αγνοώντας τα καμώματα των οίκων, που νωρίτερα βρήκαν μια πρώτη αντίδραση από την Ιταλική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς που κάλεσε S&P και Moodyʼs να δώσουν εξηγήσεις για τις απειλές τους υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Ιταλίας. Ακούγεται «γαλιφιά», αλλά συγκρινόμενο με τις δικές μας αιδήμονες σιωπές είναι κάτι…
Οι Κοινοτικοί δεσμεύτηκαν να παρακάμψουν τον όρο της συγχρηματοδότησης στα αναπορρόφητα κεφάλαια του ΕΣΠΑ (= 7% του ΑΕΠ) και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, αλλά ως αυτήν την ώρα δεν κινήθηκε φύλλο.
Σε περίοδο μεγάλης ύφεσης καθήκον του κράτους είναι:
α) Να αυξήσει το διακινούμενο χρήμα δίνοντάς το σʼ αυτούς που θα το ξοδέψουν, δηλαδή στους φτωχούς, και όχι στους πλούσιους που θα το αποταμιεύσουν.
β) Να κάνει δημόσιες επενδύσεις.
Η λιτότητα θανατώνει, δεν ζωοποιεί. Εφʼ ω και το χρέος αυξάνεται αλματωδώς μεταμνημονιακά και το έλλειμμα δεν μειώνεται.
Η σοφία του Keynes διέλυσε μετά το κραχ του 1929 μερικούς βασανιστικούς μύθους του καπιταλισμού, όπως π.χ. ότι η μείωση μισθών και η πτώση των επιτοκίων πείθουν τους επιχειρηματίες να μπουν στο παιχνίδι επανεκκίνησης της οικονομίας επενδύοντας.
Ο επιχειρηματίας ενδιαφέρεται να μάθει αν το προϊόν του θα βρει αγοραστές, τότε επενδύει. Και άρα πρέπει το κράτος να δώσει χρήματα στους πολλούς, στους φτωχούς. Αυτοί θα αγοράσουν και τελικά αυτοί θα δώσουν το εναρκτήριο λάκτισμα μιας αξιόπιστης επανεκκίνησης.
www.papathemelis.gr