Από το «όνειρο» (Ιούλιος 2004) στον εφιάλτη (Ιούλιος 2011)…

«Απαρατήρητη», ωστόσο, πέρασε και στο μεσοδιάστημα αυτή η κατάκτηση, που όχι μόνο δεν κεφαλαιοποιήθηκε, αλλά κατέληξε στον γνωστό εφιάλτη της σήψης και της διαφθοράς που ζούμε στις μέρες μας. Φταίει, λοιπόν, το ποδόσφαιρο; Μα, ένα άθλημα δεν είναι ένα παιχνίδι;

Σωστά, κάποιοι όφειλαν -ως εκ της θέσεώς τους- να διαχειριστούν με προσοχή αυτή την επιτυχία. Προεχόντως όφειλαν (κάποιοι από τους… κάποιους) να μην τη χρησιμοποιήσουν προς ίδιον όφελος και πάντως να μην την εκμεταλλευτούν, ως ευκαιρία εννοείται, πάντα για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών, συχνά δε και παραβιάζοντας τον νόμο.

Αλλά, με τούτα και με κείνα, ακόμη και κάποιες υγιείς δυνάμεις είτε απογοητεύτηκαν είτε εξοβελίσθησαν, έτσι ώστε -αν και υπέρποτε αναγκαίες σήμερα- να παραμένουν κατακερματισμένες και ανενεργές. Δυνάμεις που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν με τις εμπειρίες και τις γνώσεις τους σε ένα καινούργιο ξεκίνημα. Εμφανώς, μεν, αλλά από τη γραμμή των… μετόπισθεν, οριοθετώντας αυστηρά τον ρόλο τους.

Δυνάμεις που θα ενεθάρρυναν και θα στήριζαν ουσιαστικά τους νέους και άφθαρτους ανθρώπους, που πρέπει να βγουν μπροστά. Ωστόσο, είναι τόσα και τέτοια αυτά που θα μπορούσαν να αμβλύνουν, κάπως, το γκρίζο παρόν και το ακόμη πιο σκούρο μέλλον, έτσι ώστε να πιθανολογείται, δυστυχώς, πως ακόμη και χωρίς αχίλλειες πτέρνες, το σώμα του ελληνικού ποδοσφαίρου θα αργήσει να αναρρώσει. Εκτός και αν αποφασίσει να… αυτοϊαθεί, κάτι που ουδέποτε απετόλμησε.

Γιατί η αυτοκάθαρσή του θα έπρεπε να συνιστά αξίωση καθολική, έτσι ώστε η συνδρομή της Πολιτείας να περιοριζόταν μόνο σε εκείνα που προσιδιάζουν και πρέπουν. Διαπιστώνεται, ωστόσο, το ακριβώς αντίθετο, «δικαιώνοντας» τον τίτλο προγενέστερου σημειώματός μας, επιγραφόμενου «Το καλό ενός χώρου, που δεν το επιθυμεί…».

Σε κάθε, πάντως, περίπτωση, ακόμη και μεσούντος ενός εφιάλτη, το δικαίωμα στο όνειρο παραμένει. Αρκεί η ταχύτατη δυνατή… «αφύπνιση»!

Σ.