Βυζάντιον

Ίσως συμφωνήσω ότι στη Βουλή βιάζεται ή και δολοφονείται η δημοκρατία. Όμως στην πλατεία συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με την αισθητική μας. Ειλικρινώς δεν έχω καμία διάθεση να με σώσει ο τύπος που γράφει ή σπάει τα μάρμαρα και παραμένει μέρες στο τσαντίρι του επιδεικνύοντας κακόγουστα σκίτσα. Δεν θέλω καν να μου υποδείξει πώς να σωθώ. Θέλω, απλώς, να τσακιστεί και να φύγει από εκεί.

***

Ξέρω ότι τις τελευταίες εβδομάδες εκδηλώνω κάτι σαν πολιτικό αυτισμό με μία παράλληλη επιθετικότητα εις βάρος του υπέροχου λαού μας. Περιέργως αυτό κάνει ένα γκελ στην αναγνωσιμότητα αν, φυσικά, τα email είναι ένας δείκτης συμπερασμάτων. Το μόνιμο σημείο αντιπαράθεσης με τους αναγνώστες είναι η ευθύνη του λαού στην κατάρρευση. Προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι η έννοια του λαού δεν υφίσταται στην πραγματικότητα, δεν είναι ένας φορέας, ένα σχήμα, ένα μόρφωμα με κοινή άποψη και στάση απέναντι στα πράγματα. Είναι εκατομμύρια απόψεις από τις οποίες σταχυολογούνται μόνο κάποιες ενδεικτικές για τη λειτουργία του πολιτεύματος. Για να γίνω πιο κατανοητός, ακόμα και αν το αποτέλεσμα των εκλογών θεωρείται προϊόν της λαϊκής βούλησης, δεν εμπεριέχει το στοιχείο της κοινής πρόθεσης. Μπορεί να ψηφίζει το 30% ΠΑΣΟΚ, αλλά και αυτοί δεν το κάνουν όλοι για τον ίδιο λόγο. Ομοίως όσοι κατέβαιναν αυτές τις μέρες στο Σύνταγμα είχαν χιλιάδες διαφορετικά είδη προθέσεων και μία κοινή ορμή: την αγανάκτηση.
•••
Ασφαλώς όταν τα κίνητρά σου δεν περιέχουν κάτι δημιουργικό, δεν υπάρχει και τίποτα να μείνει πίσω όταν υποχωρήσει το κύμα. Μόνο άδεια κοχύλια. Η αγανάκτηση είναι απαραίτητη ως κίνητρο, αλλά αν δεν υπάρχει και πρόταση θα σκάσει όπως το κύμα σε ένα ντουβάρι. Το κίνημα των «Αγανακτισμένων», λοιπόν, τα μαζεύει για τις παραλίες, χωρίς να αφήνει τίποτα στις πλατείες, εκτός από το στίγμα του, άντε και μία εκπαιδευτική προβολή προς τους υπολοίπους περί συμμετοχικότητας στα κοινά. Για να είμαι ειλικρινής, ήλπιζα ότι η δυναμική θα δημιουργούσε ένα θεσμικό υπόβαθρο. Αν όχι κόμμα, έναν σύλλογο καταγραφής αιτημάτων, έναν φορέα που θα συνομιλούσε με την εξουσία με όρους πραγματικούς και όχι με συνθήματα. Δεν προέκυψε. Και δεν προέκυψε γιατί είδαμε στην πράξη αυτό που σας έλεγα παραπάνω: στην πραγματικότητα δεν υπάρχει λαός ως κάτι ενιαίο. Τι μένει στο τέλος; Η κυβέρνηση πέρασε τα μέτρα που ήθελε, δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί ως θα ήθελε τους «Αγανακτισμένους» στην ανύπαρκτη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και οι γραφικοί τής πάνω πλατείας αναχωρούν για το αυθαίρετό τους στη Λούτσα. Όμως μένει και κάτι άλλο πίσω. Το χειρότερο: η σιωπηρή αποδοχή, ως και επιδοκιμασία, των πράξεων βίας.
•••
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει συντονισμένο σχέδιο στις επιθέσεις κατά βουλευτών. Επίσης δεν πιστεύω ότι υπάρχει μαζικότητα. Καμιά τριανταριά αλήτες είναι κάθε φορά και από πίσω παρακολουθεί το τσούρμο. Ακόμα και αν δεν είναι παρακρατικοί, δρουν σαν παρακρατικοί. Νομίζω δε πως όταν ο Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουηλίδης χτυπούσαν τον Λαμπράκη, μπορούσαν να ισχυριστούν πως είναι φορείς λαϊκής αγανάκτησης. Άλλωστε και τότε για ένα μεγάλο κομμάτι του υπέροχου λαού, ο Λαμπράκης ήταν παράγοντας ανωμαλίας ή, τέλος πάντων, διατάραξης της τάξεως. Η πατρίς βίωνε κρίσιμες ώρες, η αλητεία των πολιτικών είχε υπερβεί κάθε όριο και, επιτέλους, κάποιος έπρεπε να επιβάλει την τάξη. Ήρθε ο λοχίας, ευπρόσδεκτος σε γενικές γραμμές από τους νοικοκύρηδες της εποχής. Κάτι τέτοιο με ανατριχιάζει και τώρα. Προπηλακίζονται βουλευτές και οι άλλοι από πίσω ή στον καναπέ τους χαμογελούν. Γίνονται εισβολές σε εκδηλώσεις ή και σε σταθμούς, αλλά δεν πραγματοποιείται καμία σύλληψη. Γράφονται άρθρα, ποτάμια ολόκληρα, που δικαιολογούν την «οργή του λαού». Διαπρεπείς αρθρογράφοι φοβούνται να εκφράσουν δημοσίως τον αποτροπιασμό τους επειδή, πολύ απλά, ανησυχούν μήπως έρθει και η δική τους σειρά. Γινόμαστε όλο και πιο βίαιοι και το μόνο που κάνουμε είναι να συγκρίνουμε τις περιπτώσεις και τα είδη της βίας. Μέγα λάθος, το χειρότερο.
•••
Συζητώ με ανθρώπους περί βίας και οι περισσότεροι κάνουν συγκρίσεις. Τους λες για τη βία στους πολιτικούς (και οι απειλές βία είναι), σου απαντούν λέγοντας για τη βία της Αστυνομίας. Όμως αυτό είναι εξόχως ηλίθιο και επικίνδυνο. Κόβει την κοινωνία στα δύο χρησιμοποιώντας ως μαχαίρι τη βία. Αν δείτε την Ελλάδα από ψηλά, θα σας φανεί σαν το γαλατικό χωριό, όπου δέρνονται μεταξύ τους. Βλέπεις τη σκόνη, χέρια και πόδια να πετιούνται και να ξαναχάνονται. Δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος δέρνει ποιον και πώς ξεκίνησαν όλα αυτά. Φυσικά και περισσότερο από όλα με σοκάρει η αγριότητα της Αστυνομίας. Αλλά τι περιμένετε; Πολιτισμένους τρόπους και επαγγελματισμό σε μια κοινωνία που έχει ξεφύγει; Περιμένετε ψυχραιμία και ευστάθεια στην αποστολή από την Αστυνομία όταν αυτά τα στοιχεία έχουν εκλείψει από τις περισσότερες δραστηριότητές μας; Με τη βία θα πορευτούμε, πάρτε το απόφαση. Δεν ξέρω αν όντως είναι η μαμή της ιστορίας. Εσένα όμως σε αποτρέπει από το να κάνεις παιδιά ή να τα μεγαλώσεις εδώ.
•••
Ασφαλώς όλο αυτό το μπάχαλο αφήνει πίσω του μια γεύση χαριτωμενιάς. Ξέρω βουλευτή της ΝΔ που πήγε να γκρεμοτσακιστεί σε βράχια προκειμένου να επιβιβαστεί σε tender, το οποίο θα τον μετέφερε σε σκάφος στην περιοχή του Σαρωνικού. Ο ήρωάς μας δεν ήθελε να γίνει αντιληπτός από πολίτες που θα τον έβλεπαν να κάνει το βήμα προς την ευτυχία. Επίσης, ίσως το έχετε παρατηρήσει και εσείς αυτό, δεν υπάρχει πλέον βουλευτής, ειδικά του ΠΑΣΟΚ, που να αποδέχεται εύκολα και χωρίς σκέψεις προσκλήσεις σε γάμους. Για κηδείες ούτε συζήτηση, δεν είναι εποχή για να πηγαίνεις σε μέρη με ανοιχτούς τάφους.
•••
Όμως να, κανένας από όσους κάνουν σαφάρι βουλευτών δεν μπαίνει στον κόπο να διαβάσει την έκθεση για τη διαφθορά στη δημόσια διοίκηση. Όπου δεν έχει αλλάξει τίποτα, το σύστημα κινείται μόνο με λάδωμα, κανένας δεν φοβάται να απλώσει το χέρι, οι απαιτήσεις γίνονται όλο και μεγαλύτερες. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Ζούμε σε μια χώρα όπου η παραοικονομία είναι στο 40% και προσεγγίζει τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Αρκούσε να φορολογηθεί αυτού του είδους η δραστηριότητα και το πρόβλημα θα είχε λυθεί. Ας πληρώναμε όλοι τους φόρους μας και μετά ας είχαμε απέναντι τους εθνικούς εχθρούς, τις τράπεζες που θέλουν να αφανίσουν τον ελληνισμό, τη σιωνιστική συνωμοσία των οίκων αξιολόγησης. Ας είχαμε και τον 666, που λέει ο Άγιος Πειραιώς. Αρκεί να πληρώναμε όλοι φόρους. Δεν το κάνουμε. Είμαστε διεφθαρμένοι στον δημόσιο βίο μας από τη βάση ως την κορυφή της πυραμίδας. Συμπεριφερόμαστε στο κράτος λες και είναι ξένο, αρνούμενοι να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας, ζητώντας όμως εκείνο να τακτοποιεί τις δικές του. Και σου τα είπα όλα αυτά για να καταλήξω σε ένα τραγικό συμπέρασμα. Αν θέλεις σώνει και καλά να γίνεις βίαιος, τότε μη σηκώνεις το χέρι, σε γροθιά ή σε μούντζα, προς τη Βουλή. Σήκωσέ το πρώτα προς τον διπλανό σου που σου ζητάει φακελάκι, δεν πληρώνει εφορία, χτίζει αυθαίρετο, μπαίνει στον λεωφορειόδρομο, πετάει μπάζα στην παραλία, λάδωσε για να πάρει δίπλωμα, έβαλε μέσο για να διοριστεί, ζήτησε ρουσφέτι για να πάρει το παιδί του καλή μετάθεση, πείραξε τα τιμολόγια για την επιδότηση, κλέβει στο ζύγι, έχτισε τον ημιυπαίθριο, έσπρωξε φιλοδώρημα για να περάσει ΚΤΕΟ το αυτοκίνητο, αρνείται να ρυθμίσει τα καυσαέρια, σβήνει τα τσιγάρα του στην άμμο της παραλίας, έβγαλε τα λεφτά του στο εξωτερικό, έφτιαξε υπεράκτια εταιρεία για να μη φορολογηθεί, έβαλε τον παπά του να του υπογράψει δωρεά που δεν έγινε ποτέ, έπιασε τη δασκάλα για να βάλει καλό βαθμό στο παιδί του. Πρώτα σ’ αυτόν να στραφείς και μετά εναντίον του πολιτεύματος.