Υπάρχουν λύσεις, αλλά ν’ αλλάξει κι ο χαβάς
Οι Πάγκαλοι μιλούν για Αργεντινή και προβάλλουν αυτούς που τη βούλιαξαν στην κρίση (Κάρλος Μένεμ, Φερνάντο Ντελαρούα, ο δεύτερος δραπέτευσε με ελικόπτερο). Οι άλλοι μιλούμε για Αργεντινή και προβάλλουμε αυτούς που την έβγαλαν από την κρίση (Νέστωρ Κίρχνερ). Διαφορά ποιότητας και ήθους.
Οι εκάστοτε προσωπικοί φορείς της εξουσίας, η εντιμότητα και η ικανότητά τους έχουν ασφαλώς βαρύνουσα σημασία στο πεδίο της πολιτικής πράξης. Όμως το κύριο ζητούμενο είναι ποια πολιτική καλούνται, αποδέχονται ή έστω επιλέγουν να εφαρμόσουν.
«Η χώρα βρίσκεται υπό δημοσιονομική κατοχή», είχε πει λίγο πριν αναλάβει τη διαχείριση της οικονομίας ο νέος υπουργός Οικονομικών. Στην πραγματικότητα είμαστε κατεχόμενη χώρα, ή έστω «περιορισμένης κυριαρχίας», ως ομολόγησε ο Γ. Παπανδρέου.
Η τρισυπόστατη ανθυπατεία, μη ψηφισθείσα, μη εκλεγείσα, μη λογοδοτούσα στον κυρίαρχο κατά το Σύνταγμά του ελληνικό λαό, αποφασίζει, αντιστάσεως μη ούσης, επί παντός.
Suprema lex όχι salus populi, η σωτηρία του λαού, αλλά η σωτηρία των δανειστών μας.
Εξ αντικειμένου απέχουμε παρασάγγας απ’ την κατάσταση των τριών πρώην σοβιετικών χωρών (Ρουμανίας, Λετονίας, Ουγγαρίας) αλλά εμείς εξακολουθούμε κατ’ αποκλειστικότητα να είμαστε στο στόχαστρο του διεθνούς διασυρμού. Δυστυχώς, όποιος θέλει να γελιέται (και να γελοιοποιείται) βρίσκει και τονε γελούν (και τον γελοιοποιούν). Η διαπόμπευση των Ελλήνων ξεκίνησε, φευ, ως αυτοονειδισμός από τη νυν πολιτική μας ηγεσία. Αυτή πυροδότησε με την επιπολαιότητά της τον παγκόσμιο χλευασμό μας.
Τελικά η αλλαγή προσώπων χωρίς αλλαγή (πραγματική και όχι ρητορική) πολιτικής θα είναι μηδέν εις το πηλίκον! Οι βιολιτζήδες άλλαξαν, σχολίαζε στον καιρό του ο θυμόσοφος Κολοκοτρώνης, αλλά ο χαβάς ξέμεινε ο ίδιος.
Η σπουδή του «Μεσοπρόθεσμου», η απιθάνως θερμή «προθυμία» στην Ολομέλεια του ΣτΕ για τη νομιμοποίηση του Μνημονίου, ο σωφρονισμός των ατάκτων στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, δεν προοιωνίζονται μεγάλα και θαυμαστά στις εξελίξεις.
Δυστυχώς οι πολιτικοί μας δίνουν εξετάσεις ευπείθειας στους έξω, ιδίως όταν πρόκειται για ήδη εκχωρηθείσες δικαιοδοσίες σε εκείνους. Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα και για πρόσωπα με αναμφισβήτητες ικανότητες.
Το πυρηνικό όπλο της Ελλάδος αυτήν την ώρα είναι ευτυχώς ακόμη η απειλή της χρεοκοπίας. Το βεληνεκές της επιβεβαιώνεται στους φόβους που εκφράζονται πανταχόθεν για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Ο Ομπάμα εντόπισε τον (δικό του) κίνδυνο: «Ένα ανεξέλεγκτο σπιράλ και μια στάση πληρωμών σε χώρα μέλος της Ευρωζώνης θα ήταν καταστροφική για τη διεθνή οικονομία». Ο Γκι Φερχόφστατ, πρώην βέλγος πρωθυπουργός, επεσήμανε («Καθημερινή» 12/6/11) ότι «έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ θα σημάνει το τέλος του ευρώ». Αν η Ευρώπη δεν μπορέσει να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους όπως κορυφώνεται στην ελληνική περίπτωση θα διακινδυνεύσουν τα καίρια συμφέροντα της Κίνας, προειδοποίησε το κινεζικό ΥΠΕΞ («Νέα» 18-19/6/11). Και ο Λίπσκι του ΔΝΤ απείλησε το Βερολίνο ότι αν εκείνο δεν δράσει θα κλείσει την στρόφιγγα του Ταμείου!
Όλοι εκτός Ελλάδος έχουν αντιληφθεί ότι βρίσκονται ενώπιον του «φαινομένου της πεταλούδας» (butterfly effect).
Για να γλιτώσουν από αυτό πρέπει να στηρίξουν πραγματικά την Ελλάδα. Να πάψουν όπως τους συμβούλευε προχθές ο Ζακ Αταλί («Νέα» ενθ. αν.), να σκέπτονται το πρόβλημα ως ελληνικό, να το σκεφθούν ως ευρωπαϊκό. «Οι λύσεις υπάρχουν, είναι επείγον να βρεθεί και το πολιτικό θάρρος ώστε να εφαρμοσθούν». Το πολιτικό θάρρος είναι ακόμη ουσιώδες εν ανεπαρκεία.
Στο μεταξύ η Διεθνής των Κερδοσκόπων παίζει θηριώδη παιγνίδια με τα περιβόητα CDS στοιχηματίζοντας στη χρεοκοπία της Ελλάδος με συμβόλαια θανάτου 150 δισ. ευρώ! Οι ραντιέρηδες (=Αγορές) είναι αδίστακτοι, όσο οι κυβερνήσεις θα είναι πειθήνιες και ετεροκαθοριζόμενες. Στην πεπατημένη των μνημονιακών κεντρικών επιλογών δεν υπάρχει σωτηρία. Αυτές πρέπει να ανατραπούν.
Ώρα ο λαός, να περάσει απ’ το «αγανακτήστε» στο «στρατευθείτε». (Στέφαν Εσέλ).