Πού το πάει ο Βενιζέλος

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών πήρε τον λόγο 15 φορές εντός του Κοινοβουλίου, ενώ πολλές ήταν οι παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις που έκανε με τους απείθαρχους βουλευτές. Τελικά ο κ. Κουρουμπλής –παρά τις απειλές των υπολοίπων– αποδείχθηκε ότι τιμά τα όσα υποστηρίζει και δεν έκανε πίσω όπως ο Αλέκος Αθανασιάδης, ψηφίζοντας «ναι» σε όλα.

Η πολυπραγμοσύνη του Βενιζέλου φάνηκε με το που ανέλαβε το κρίσιμο πόστο της οικονομίας. Κατάφερε και μείωσε τις διαρροές, που σε αντίθετη περίπτωση θα είχε σίγουρα το ΠΑΣΟΚ στην ψηφοφορία, αν στη θέση του ήταν ο Γιώργος Παπακωνταντίνου. Φάνηκε από την αλλαγή στάσης των βουλευτών, που το προηγούμενο διάστημα αντιδρούσαν έντονα σε καθετί έφερνε η κυβέρνηση προς ψήφιση. Μετά την… ανακωχή που υπήρξε ανάμεσα σε Βενιζέλο και Παπανδρέου, ο υπουργός Οικονομικών σήκωσε λευκή σημαία και οι «απείθαρχοι» βουλευτές ψήφισαν «ναι» στα δύο κρίσιμα νομοσχέδια. Η Βάσω Παπανδρέου, η Σοφία Γιαννακά, η Σούλα Μερεντίτη, ο Νάσος Αλευράς, η Τόνια Αντωνίου, ο Λεωνίδας Γρηγοράκος, ο Δημήτρης Λιντζέρης, ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, ο Νίκος Σαλαγιάννης και πολλοί άλλοι βουλευτές έβαλαν στην άκρη τις διαφωνίες τους. Αν δεν ήταν ο κ. Βενιζέλος, είναι πολύ πιθανόν το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα να μην περνούσε. Και όχι μόνο δεν θα είχε ψηφιστεί, αλλά η κυβέρνηση ίσως να μην έφτανε καν στην ψηφοφορία, να είχε διαλυθεί. Και γι’ αυτό ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να παραδώσει ουσιαστικά τη διακυβέρνηση στον Βενιζέλο και η τύχη και των δύο θα εξαρτηθεί από το αν θα αποφευχθούν τα χειρότερα, που προς το παρόν δεν διαφαίνεται. Πάντως έτσι κι αλλιώς κερδισμένος είναι ο Βενιζέλος. Τα παίζει βέβαια όλα για όλα. Το μεγάλο ερώτημα για πολλούς μέσα στο ΠΑΣΟΚ είναι ένα: Μέχρι πότε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης θα κάνει υπομονή παριστάνοντας τον καλό υπουργό που παραμερίζει τα προσωπικά πάθη και πλέον ασχολείται με το πώς δεν θα πέσει η οικονομία στα βράχια. Στους συνομιλητές του ο ίδιος αναφέρει ότι όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Εκείνοι όμως που διαβάζουν πίσω από τις λέξεις τονίζουν ότι ο Βενιζέλος ποτέ, μα ποτέ, δεν το βάζει κάτω. Όταν υπάρξουν οι προϋποθέσεις και οι κατάλληλες συνθήκες, τότε δεν αποκλείεται να ζήσουμε και πάλι μια κατάσταση ανάλογη με το 2007 ή όπως αυτή που ζήσαμε πριν από δύο εβδομάδες, τότε δηλαδή που το Μαξίμου κατηγορούσε όλους τους βουλευτές, που ταυτίζονται με τον κ. Βενιζέλο, ότι με πραξικοπηματικό τρόπο επιχειρούν να ανατρέψουν την κυβέρνηση Παπανδρέου με τη στρατηγική της αποστασίας του 1965. Κανείς από τους υπουργούς που κατηγορούσαν τον Βενιζέλο στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι επιχειρεί την ανατροπή του πρωθυπουργού δεν μπορεί να πιστέψει εύκολα ότι δεν τρέχει πλέον τίποτα και πως όλα είναι μέλι γάλα. Οι επιφυλάξεις και από τα δύο στρατόπεδα πάντα θα υπάρχουν και ό,τι κάνει ο Βενιζέλος, θα βρίσκεται στο μικροσκόπιο των πολιτικών του αντιπάλων.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σήμερα ποιες θα είναι οι κινήσεις του το επόμενο διάστημα. Αν οι εξελίξεις στην οικονομία δεν τον βοηθήσουν και αν οι λογαριασμοί με τους ευρωπαίους εταίρους δεν κλείσουν και οι σχέσεις δεν ομαλοποιηθούν, τότε το πιθανότερο είναι, όπως εκτιμούν μερικοί από τους παπανδρεϊκούς υπουργούς, ότι θα αρχίσει και πάλι ο ανταρτοπόλεμος μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Θα εξαρτηθεί βέβαια από το αν θα υλοποιηθούν οι όροι του Μεσοπρόθεσμου από τον κάθε υπουργό, στο μερίδιο που του αναλογεί. Σίγουρα γκρίνιες και κραδασμοί θα προκύψουν, αν μάλιστα ζητηθούν και νέα μέτρα, όπως πολλοί προεξοφλούν. Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι φυσικό να αντιδράσει ο Βενιζέλος και η ρήξη θα είναι αναπόφευκτη με εκείνους τους υπουργούς που δεν είναι συνεργάσιμοι. Αλλά και οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια. Θα ισχυριστούν ότι απέτυχε στους στόχους του, όπως ο Παπακωνσταντίνου, τον οποίον λιθοβόλησαν οι περισσότεροι υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης. Το ίδιο θα κάνουν και τώρα, ξελαφρωμένοι από τις δανειακές ανάγκες της χώρας μέχρι το φθινόπωρο.

Η αναρρίχηση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης στα πολύ υψηλά διαμερίσματα της εξουσίας ανησυχεί και τους απέναντί του, αλλά και τους κοντινούς του υποστηρικτές. Για παράδειγμα, ο Ανδρέας Λοβέρδος δεν είναι στα καλύτερά του μετά την ανάληψη από τον Βενιζέλο της θέσης του αντιπροέδρου και υπουργού Οικονομικών. Άλλα υπολόγιζε και άλλα του ήρθαν, περίμενε αναβάθμιση αλλά εις μάτην, λένε. Η σημαία της απόλυτης υποστήριξης του Μνημονίου, που είχε σηκώσει το προηγούμενο διάστημα ο Λοβέρδος, απειλώντας ακόμη και με παραίτηση αν η κυβέρνηση δεν υλοποιούσε στο έπακρο τις υποχρεώσεις της που απέρρεαν από το Μνημόνιο, βγάζοντας έτσι στη σέντρα όλους τους άλλους υπουργούς που… ολιγωρούσαν, πίστευε ότι του άνοιγε τον δρόμο προς το υπουργείο Οικονομικών, στο οποίο ήθελε να μετακομίσει, οπότε οι πολιτικές του μετοχές σίγουρα θα ανέβαιναν στα ύψη έναντι των άλλων στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Η τοποθέτηση του Βενιζέλου σε ρόλο κλειδί για την επόμενη ημέρα πάει πίσω τους σχεδιασμούς του υπουργού Υγείας.

Αλλά και για τα υπόλοιπα κυβερνητικά στελέχη που διεκδικούν ρόλο δελφίνου και θέλουν να παίξουν στη μάχη της διαδοχής του Γιώργου, για τον οποίο όλοι θεωρούν σχεδόν βέβαιο ότι θέλει να φύγει, η κατακόρυφη αναβάθμιση Βενιζέλου ορθώνεται σαν τείχος μπροστά τους.

Και αυτό τους αναγκάζει να αναπροσαρμόσουν τους σχεδιασμούς τους και να αναζητήσουν συμμαχίες, με στόχο ασφαλώς την υπονόμευση του νέου αντιπροέδρου. Πράγμα δύσκολο μεν, πλην όμως η συνέχεια θα έχει πολύ ενδιαφέρον και ενδεχομένως εκπλήξεις πολλές. Άλλωστε εμείς θεωρούμε ότι στην πολιτική τίποτε δεν αποκλείεται και τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται ασφαλές ή κεκτημένο.