… Σαν μετανάστες στον τόπο μας
Η προοπτική που διαγράφεται για τη χώρα μας είναι εφιαλτική: Οι Έλληνες θα ζουν σαν φτωχοί μετανάστες στον τόπο τους, εκμηδενισμένοι και εξαθλιωμένοι, με εξαίρεση ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού –τους ανθρώπους του πλούτου– που θα αυξάνει την περιουσία του αγοράζοντας σε εξευτελιστικές τιμές ό,τι βρει μπροστά του. Η ζοφερή αυτή προοπτική, προϊόν των επιλογών της Ένωσης και του ΔΝΤ, είναι σχεδόν βέβαιη, ακόμη και στην περίπτωση που η Ελλάδα αποφύγει την (τυπική) χρεοκοπία και βαδίσει τον δρόμο της ανάπτυξης!
Απαραίτητη εδώ μια διαφωτιστική διευκρίνιση: Η ανάπτυξη, όπως προδιαγράφεται στις δέλτους των Μνημονίων, δεν εντοπίζεται στην παραγωγική βάση της οικονομίας (ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της δυναμικής των εξαγωγών) παρά μόνον μερικώς. Οι αποκαλούμενες «διαρθρωτικές αλλαγές» για τις οποίες κόπτονται οι εταίροι (ιδιωτικοποίηση κρατικών εταιρειών και οργανισμών / εκποίηση της δημόσιας περιουσίας) ελάχιστα θα συμβάλουν στην ενίσχυση της παραγωγικής βάσης και στη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος… Αντιθέτως, θα στερήσουν από το κράτος πολύτιμους, διαρκείς πόρους, οι οποίοι θα περάσουν στις τσέπες των ιδιωτών…
Ας δούμε όμως συγκεκριμένα παραδείγματα «διαρθρωτικών αλλαγών» και κατά πόσον αυτές δύνανται να συμβάλουν στην ανάπτυξη:
– Μιλούν λόγου χάριν για την αξιοποίηση των Ολυμπιακών Ακινήτων από ιδιώτες (το έλεγε προχθές στον Παύλο Τσίμα, στον Βήμα FM, ο πρώην υπουργός Πέτρος Δούκας). Ποια αξιοποίηση, αλήθεια; Να τα κάνουν τι οι αγοραστές; Εμπορικά κέντρα ή χώρους ψυχαγωγίας σε μια κοινωνία που περιορίζει και ελαχιστοποιεί ακόμη και τις στοιχειώδεις δαπάνες;
– Μίλησαν κατά κόρον και συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο για την «απελευθέρωση των επαγγελμάτων», π.χ. των φορτηγατζήδων. Αλήθεια, πώς θα συμβάλει στην ανάπτυξη η απελευθέρωση αυτή, όταν ο υφιστάμενος στόλος των φορτηγών μαστίζεται από την αναδουλειά, λόγω της γενικής κρίσης; Ποιος θα σπεύσει να αγοράσει φορτηγό και πόσο μπορεί να ρίξει τις τιμές, όταν πένεται συνολικά ο κλάδος;
– Μιλούν για ιδιωτικοποιήσεις κρατικών εταιρειών (ΔΕΗ, ύδρευση κ.λπ.). Πέραν του ότι θα δοθούν στους ιδιώτες έναντι πινακίου φακής, όπως συνέβη προσφάτως με τον ΟΤΕ, ποια θα είναι η συμβολή της διαρθρωτικής αυτής αλλαγής στην ενίσχυση της οικονομίας; Θα μειωθούν οι τιμές του ρεύματος και του νερού; Αμφίβολο, όπως δείχνει η διεθνής εμπειρία. Εκτός κι αν απαιτήσουν οι ιδιώτες να μη συμπεριλαμβάνονται π.χ. στους λογαριασμούς του ρεύματος τα ποσά που σήμερα τους επιβαρύνουν καθοριστικά (τίμημα ανάλογα με τα τετραγωνικά), οπότε θα μειωθούν μεν οι τιμές, αλλά οι απώλειες για το κράτος θα επιβαρύνουν από άλλον δρόμο τους καταναλωτές. Αφήνουμε, δε, στην άκρη ένα μείζον για τη χώρα γεγονός, πέραν των κερδών που θα νέμονται οι ιδιώτες: το γεγονός της απώλειας για το κράτος κρίσιμων τομέων, όπως είναι ο ενεργειακός…
– Μιλούν για το πέρασμα λιμανιών, αεροδρομίων κ.λπ. στα χέρια ιδιωτών με τη δογματικού χαρακτήρα επίκληση της ανταγωνιστικής ιδιωτικής πρωτοβουλίας έναντι της κρατικής. Με την εξαίρεση κάποιων συγκεκριμένων περιπτώσεων (π.χ. Cosco, λόγω του γενικότερου ρόλου της Κίνας στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι), τις οποίες δύναται να εξετάσει προσεκτικά η Πολιτεία για να αποκομίσει παντοειδή οφέλη, οικονομικά και πολιτικά, αλήθεια σε τι θα συμβάλει η παράδοση λιμένων σε ιδιώτες; Θα βελτιωθούν, λέει, οι υποδομές, με αποτέλεσμα π.χ. την ενίσχυση του τουρισμού και της εν γένει εμπορικότητος των λιμανιών αυτών. Και γιατί δεν μπορεί να το κάνει το κράτος με χρήματα από το ΕΣΠΑ; Τι το εμποδίζει να ασκεί αναπτυξιακή πολιτική (και) σε αυτόν τον τομέα χωρίς να αναπαράγει τα παθογενή του παρελθόντος (αχρείαστες προσλήψεις, αυθαιρεσίες στις απολαβές κ.λπ.), τα οποία έχουν καθηλώσει, υπονομεύσει και απαξιώσει τον ρόλο του κράτους προς όφελος των ιδιωτών;
Εκείνο, λοιπόν, που προκύπτει σαφώς είναι ότι ακόμη και στην περίπτωση ολοκλήρωσης των «διαρθρωτικών αλλαγών» και αύξησης του ρυθμού ανάπτυξης, το τοπίο που θα σχηματιστεί θα είναι σε γενικές γραμμές το εξής: Το πάμφθηνο –λόγω πλήθους ανέργων– εργατικό δυναμικό θα απορροφηθεί μερικώς, αλλά με γλίσχρα μεροκάματα, τα οποία θα επιτρέπουν απλώς την επιβίωση ή μάλλον την ψευδαίσθηση της επιβίωσης. Η απελπισία των ανέργων και η ασθμαίνουσα αναζήτηση δουλειάς έστω και με 400 ευρώ τον μήνα, θα αυξάνει τα κέρδη των ιδιωτών, θα επιτρέπει σε κάποιους να ψωμοζούν και κατ’ ουδένα τρόπο δεν θα ενισχύει τη δυναμική της εσωτερικής αγοράς και τα έσοδα του κράτους.
Ακόμη χειρότερα: Αν υποτεθεί ότι όλα βαίνουν καλώς, σύμφωνα με τις επιταγές του Μνημονίου, δεν υπάρχει καμία περίπτωση αποσυμπίεσης της ελληνικής κοινωνίας. Ακόμη και στην απίθανη περίπτωση εκρηκτικής ανάπτυξης, το μόνο που θα πετύχει η πενόμενη χώρα είναι να εξυπηρετεί το χρέος της, χωρίς ποτέ να δυνηθεί να το αντιμετωπίσει δραστικά, καθότι θα εκτινάσσεται διαρκώς. Κατά τούτο, είναι πονηρή η γαλλική πρόταση σωτηρίας, διότι συνδέει την αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης με την ταυτόχρονη αύξηση του επιτοκίου δανεισμού, άρα με την επιβάρυνση του χρέους…
Ενώ, λοιπόν, αποδεικνύεται αδιέξοδη η έξωθεν επιβαλλόμενη πολιτική –και σ’ αυτό συμφωνούν σχεδόν όλοι οι αναλυτές της υφηλίου, συντηρητικοί και προοδευτικοί– η ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται διατεθειμένη να παραδοθεί αμαχητί στις διαθέσεις εντολέων και δανειστών, εταίρων και τοκογλύφων. Όσο κι αν επιδίδεται σε ασκήσεις τρομοκρατίας η θλιβερή κυβέρνηση των προθύμων, με αποκαλυπτικά δείγματα φασίζουσας συμπεριφοράς (όργιο βίας στο Σύνταγμα, δηλώσεις Πάγκαλου για τανκς κ.λπ.), ο κόσμος αντιδρά. Η διάχυτη οργή μετασχηματίζεται φανερά σε εκρηκτική εναντίωση, η οποία τροφοδοτείται διαρκώς από την επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση, καθώς και από την εξωφρενική συμπεριφορά των κυβερνώντων. Δεν θα αποτελέσει έκπληξη αν σε άλλα πεδία (π.χ. πληρωμή φόρων, εισφορών κ.λπ.) παρατηρηθεί λίαν συντόμως η δυναμική ενός κινήματος, μπροστά στο οποίο το γνωστό «Δεν πληρώνω» θα φαντάζει παιχνιδάκι…
Ούτως ή άλλως, η τύχη των κυβερνώντων είναι προδιαγεγραμμένη. Ο κόσμος δεν τους αποστρέφεται απλώς. Τους αντιμετωπίζει σαν ξένο σώμα που δυναστεύει τη χώρα. Σαν ολοκληρωτική λαίλαπα που αφήνει πίσω της ερείπια… Όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν τους περιμένει μόνο η εκδίκηση της τιμωρητικής κάλπης…