Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Και ακόμα περισσότερο να θέσω σε αμφιβολία τη διάψευσή του ότι «η κυβέρνηση έβγαλε στην επιφάνεια το σκάνδαλο της αλητείας της ποδοσφαιρικής παράγκας για να καλυφθεί η αναταραχή που θα προκαλούσε το μεσοπρόθεσμο, λες και θα ήταν η μοναδική φορά που οι κυβερνητικοί σεναριογράφοι, κάθε φορά που προσπαθούν να κουκουλώσουν τα λερωμένα τʼ άπλυτα, αντιμετωπίζουν τους θεατές τους σαν άτομα της προεφηβικής ηλικίας με τις σαλιάρες στο στόμα…

Με την ευκαιρία λοιπόν να ξαναθυμίσω τη σειρά πριν από κάποιους μήνες των επιστολών με τις «καλημέρες» μου στον υπουργό του Πολιτισμού για θέματα της απολύτου ευθύνης του, γενικά για ό,τι αφορά τον πολιτισμό, αλλά και τον τουρισμό, την τηλεόραση και τον αθλητισμό και μάλιστα με την εύλογη απορία της ανάθεσης τόσων κρίσιμων αρμοδιοτήτων σε ένα βουλευτή Επικρατείας, χωρίς δηλαδή τη λαϊκή επιβεβαίωση.

Από την πρώτη ώρα που ο κ. Γερουλάνος μπήκε στο υπουργείο Πολιτισμού έκανε ολοφάνερες τις αποστάσεις του, αποφασισμένος να κρατήσει ερμητικά κλειστές τις πόρτες της επικοινωνίας, με τον ισχυρισμό ότι ήθελε ένα εύλογο χρόνο ενημέρωσης. Δικαιολογημένη απαίτηση, που όταν η αδράνεια και η εξαιρετικά «βραδείας καύσεως» ενεργητικότητα του κ. υπουργού έγιναν ολοφάνερες, αρχίσαμε τη δημοσίευση των επιστολών με τις «καλημέρες» μας, με εντελώς φιλική και καλοπρόθετη διάθεση, ενημερώνοντάς τον για τις υποχρεώσεις και τις αποφάσεις που έπρεπε κάποτε να πάρει, συχνά μάλιστα και με κάποια ανοιχτόκαρδη και χιουμοριστική διάθεση που είναι και του χαρακτήρα μας, για να δημιουργείται και ένα πιο φιλικό και ανθρώπινο ρεύμα που βοηθάει στις καλές σχέσεις.

Ο κ. Γερουλάνος δεν καταδέχτηκε ποτέ να απαντήσει, είτε γιατί δεν είχε τίποτα να απαντήσει, είτε γιατί το πιθανότερο να στερείται παντελώς από το αίσθημα του χιούμορ που δεν είναι υποχρεωμένος να το διαθέτει ένας υπουργός, αλλά -και πιθανότερο- ότι δεν μπόρεσε να το καταλάβει ότι μπορεί να μην είμαστε φίλοι του και ματαίως ας επιμένει το γνωστό τραγούδι ότι «όλοι το ίδιο είμαστε λαός και Κολωνάκι», αλλά και σε καμιά περίπτωση δεν είμαστε εχθροί του. Έτσι λοιπόν όταν και πολλοί φίλοι μάς είπαν ότι άδικα συνεχίζουμε την «αλληλογραφία» μαζί του επειδή κι αυτός ακολουθώντας την πάγια τακτική των περισσοτέρων συναδέλφων του, δηλαδή του «στρίβειν διά του αρραβώνος», θα συνεχίσει τη σιωπή του, γι’ αυτό κόψαμε τις «καλημέρες» μας και ησυχάσαμε.

ΟΜΩΣ

…θα σταθώ στην πρόσφατη δήλωσή του για τη «μεγάλη ευκαιρία» που έχει τώρα, λέει, το ελληνικό ποδόσφαιρο για να εξυγιανθεί με το τεράστιο σκάνδαλο που έσκασε με το αμαρτωλό παρασκήνιο που χρόνια τώρα μαστίζει με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο την ελληνική κοινωνία. Δηλαδή ΤΩΡΑ έμαθε ο υπουργός Πολιτισμού την ύπαρξη της εγκληματικής παράγκας που ρύθμιζε τα πάντα με τις αποφάσεις της και τις μεταξύ των μελών της συμφωνίες μιας ολόκληρης σπείρας «νονών» που οι ιστορίες τους θα έδιναν τροφή για μια καινούργια μαφιόζικη σειρά ταινιών στον Κόπολα και τον Σκορσέζε;

Τώρα άκουσε ο κ. Γερουλάνος για τους διάφορους «Μάκηδες» και «Μάκαρους» που κυκλοφορούσαν προκλητικοί στα γήπεδα, παρά τις καταδικαστικές τους αποφάσεις, που κανονικά έπρεπε να βρίσκονται σιδηροδέσμιοι στα κελιά τους, αντί με τις πουράκλες τους στο στόμα και παίζοντας ντερμπεντέρικα την κομπολόγα τους να δίνουν εντολές στους διαιτητές για το ποια ομάδα θα χάσει και ποια θα κερδίσει;

Ειλικρινώς θλίβομαι για το κατρακύλισμα αυτής της αγαπημένης πατρίδας και ένιωσα προχτές να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, όταν διάβασα τις δηλώσεις του αξιογέλαστου γειτονικού μας πρωθυπουργού κ. Μπερλουσκόνι, που όταν κέρδισε την ψήφο εμπιστοσύνης της Ιταλικής Βουλής, είπε περιχαρής: «Χαίρομαι που κέρδισα την ψήφο της εμπιστοσύνης σας, διαφορετικά θα γινόμαστε κι εμείς Ελλάδα».

Και ποιος μιλάει; Ο πρωθυπουργός με τις ροζ κρεβατοκάμαρες, ο «κύριος Πούγκα-Πούγκα», που δεν ξέρω, όπως διαβάζω, πόσες σάπιες ντομάτες και κλούβια αυγά υποδέχτηκαν τις δηλώσεις του και που σίγουρα και μια ολόκληρη λαχαναγορά στα μούτρα του θα ήταν λίγη.

ΕΝΑ «Κ Α Λ Ο» ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ!

Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν το βιβλίο «Περίπατος ψυχής» της κ. Καλής Καλό που έλαβα από τις εκδόσεις «Λιβάνη», με την υποσημείωση στον τίτλο «Στην Αθήνα του κάποτε, του τώρα και του τότε». Ευκολοδιάβαστο, νοσταλγικό (χρήσιμο ανασταλτικό στις άγριες ημέρες μας), ό,τι χρειάζεται για να φύγει μονορούφι σε μια μεταμεσημβρινή ανάπαυλα. Παλιά γνωστή και αγαπημένη φίλη η Καλή, όχι μόνο σαν ηθοποιός από την ηλικία των 3 ετών, όταν την πρωτόβγαλε στη σκηνή η Μαρίκα Κοτοπούλη στη «Δασκαλίτσα» του Νικοντέμι, κόρη της μαχητικής ηθοποιού Χρύσας Καλοχριστιανάκη, καταδικασμένης σε θάνατο για την ενεργό συμμετοχή της σε πολιτικούς αγώνες της αριστεράς, αλλά αργότερα η Καλή, σαν σημαντική πρωταγωνίστρια του μουσικού θεάτρου και στη συνέχεια θιασάρχισσα και η ίδια, έχοντας πρωτοπαρουσιάσει σε επιθεωρήσεις και μουσικές κωμωδίες που ανέβασε, μεταφερμένους από τη Θεσσαλονίκη τον Κώστα Βουτσά, τον Γιάννη Δαλιανίδη (ως Ζαν Νταλ στην αρχή) και αρκετούς άλλους αν δεν κάνω λάθος. Με σπουδές η ίδια στη Λωζάνη στην παιδοψυχολογία, δημιουργώντας και το Πρότυπο Εκπαιδευτήριο Καλής Δαμβέργη, σύμφωνα με το όνομα και του 3ου συζύγου της.

Με την Καλή με συνδέουν οι αναμνήσεις ενός αξέχαστου καλοκαιριού, πριν από πολλά χρόνια στο Νεόριο του Πόρου, σε μια γειτονιά με τη Διδώ Σωτηρίου, τη Ζωρζ Σαρρή, την Άλκη Ζέη, τη Μαρία Αλκαίου και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, παραθέριζε και η Καλή με το γιο της, ένα αξιαγάπητο αγόρι, με καταπληκτικές ηλεκτρολογικές ικανότητες για ένα παιδί 4 ή 5 ετών, που δυστυχώς πολύ νωρίς το έχασε. Όπως αργότερα έχασε και το δεύτερο σύζυγό της, τον καπετάνιο Καρανικόλα με την «έξω καρδιά», που με το κρουαζιερόπλοιο της γραμμής Βενετία-Πειραιάς, είχαμε περάσει ένα αξέχαστο ταξίδι. Παρά το ότι βαδίζαμε σε κοινούς δρόμους, δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να συνεργαστούμε ούτε στο θέατρο ούτε στον κινηματογράφο, χωρίς αυτό να εμποδίζει την πάντα φιλική μου διάθεση για την Καλή, όπως ίδια ήταν και της γυναίκας μου, όσο ζούσε. Και να πούμε τώρα και όσα αφορούν το βιβλίο της, που κυκλοφορούν οι εκδόσεις «Λιβάνη» και που για όσους έχουν ζήσει την Αθήνα των ευλογημένων δεκαετιών του ’60 και του ’70, σίγουρα οι αναμνήσεις σε χαρακτηριστικά σημεία, σε θέατρα, σε κινηματογράφους, σε γειτονιές με τους χαρακτηριστικούς τύπους τους και σε ό,τι αφορά εκείνη που με ιδιαίτερη συγκίνηση περιγράφει η Καλή, ασφαλώς σε πολλές από τις σελίδες θα σταματήσουν για να προσθέσουν και τις δικές τους. Εγώ το έκανα και δεν βγήκα ζημιωμένος.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ
(Φωτογραφική συνεργασία
Κωνσταντίνου Λαζαρίδη)!

ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΟ… KAI ΟΔΥΝΗΡΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ…

Είναι και μερικά ανέκδοτα που, εκτός από σύντομα, είναι και μελαγχολικά, μέχρι και οδυνηρά, όπως η διαφωνία μας την περασμένη Κυριακή για τον χαρακτηρισμό των υπουργών των Οικονομικών σαν «Τσάρων» παίρνοντας η μπόρα και τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο που η εντυπωσιακή του βαρύτητα γενικά τον φέρνει αρκετά και σαν «Ιβάν τον τρομερό». Όμως ο τρόπος που μας ανήγγειλε την καταιγίδα που μας περιμένει με το απειλούμενο «μεσοπρόθεσμο» και με τη δήλωσή του ότι «ή το αποδεχόμαστε ή βουλιάζουμε οριστικά», κανονικά εκείνα τα περί «Τσάρου» θα πρέπει να τα ξεχάσουμε και να τον μετονομάσουμε σε… «Γ ε ν ί τ σ α ρ ο» κανονικό, και λυπάμαι που αυτό δεν είναι πια «ανέκδοτο», αλλά «θρίλερ» αυθεντικό. Και θέλω να σημειώσω τη γενναιότητα με την οποία αντιμετώπισε ο κ. Νίκος Χατζηνικολάου στις ειδήσεις του τον υπουργό που σε καμιά περίπτωση δεν βάζει γλώσσα μέσα, επιβεβαιώνοντας το «γενιτσαριλίκι» του.