Αυταπάτες

Έτσι σε ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης δημιουργήθηκε η πεποίθηση ότι το Μνημόνιο ήταν το αίτιο των δεινών της χώρας κι όχι η αναγκαία προϋπόθεση για την αποφυγή της χρεοκοπίας. Αλήθεια ποιος έλληνας πολίτης, μη επαΐων, γνωρίζει ότι η χώρα χρειάζεται την τριετία 2012-2014 περίπου 100 δισ. ευρώ για να αναχρηματοδοτήσει τα ομόλογα που λήγουν; Αν κανείς προσθέσει σʼ αυτό το τεράστιο ποσό και τις δανειακές ανάγκες (ύψους 24 δισ. ευρώ για το 2011) λόγω των υψηλών δημοσιονομικών ελλειμμάτων, τότε αβίαστα αποκαλύπτεται η δραματική κατάσταση της χώρας και η αδυναμία της να εξυπηρετήσει το τεράστιο δημόσιο χρέος της, εκτός πια κι αν ως χώρα προσχωρήσουμε στο «κίνημα» του «δεν πληρώνω». Όμως πρέπει να γνωρίζουμε πως το «δεν πληρώνω» δεν είναι δρόμος διαφυγής, καθότι είμαστε κατά βάση χώρα εισαγωγική και το κόψιμο των εισαγωγών θα είχε τεράστιες συνέπειες σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις, για πολλά χρόνια θα βιώναμε συνθήκες εξαθλίωσης.
• Ουσιαστικά οι λαϊκές αντιδράσεις εδράζονται στην πεποίθηση ότι μπορούμε να ζήσουμε ως χώρα και λαός «όπως πριν». Όμως «πριν» είχαμε τεράστιο εμπορικό έλλειμμα, τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα, τεράστια δημόσια χρέη κι ένα σαθρό κρατικοδίαιτο μοντέλο ανάπτυξης. Αυτό ακριβώς το οικονομικό πρότυπο που βασίστηκε σε πλαστή ευημερία με δανεικά, μας οδήγησε στο χείλος της καταστροφής. Προφανώς σημαντικές ευθύνες έχει και το πολιτικό σύστημα που καλλιέργησε την αυταπάτη ότι ένας λαός μπορεί εσαεί να στηρίζει την ευημερία του σε δανεικά. Και δυστυχώς το πολιτικό σύστημα ακόμα και σήμερα, μετά την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας, μυαλό δεν έβαλε – συνεχίζονται οι πρακτικές του χθες: ο κομματισμός, η λαϊκίστικη ρητορική που χαϊδεύει αυτιά και το έλλειμμα εθνικής συνεννόησης. Αν συνεχίσουμε έτσι να οδεύουμε, τελικά δεν θα αποφύγουμε την αυτοκαταστροφή. Μετά ταύτα, το ερώτημα παραμένει: «Θέλουμε να σωθούμε;».