Πρώτα ο πολίτης…
Πιο αξιόπιστος, πάντως, νομίζω πως είναι… η καταμέτρηση των προεκλογικών συνθημάτων!
Εκεί θαυμάζεις όλο το δημοκρατικό μεγαλείο τούτης της χώρας! Εκεί βλέπεις όλη την αγωνία των κομμάτων να τα δώσουν «όλα για τον λαό».
Ένας ευγενής αγώνας πάνω από μπαλκόνια και μέσα από έντυπα ή αφίσες για το ποιος αγωνιά περισσότερο για τον εργάτη, τον εργαζόμενο, τον συνταξιούχο, τη νοικοκυρά, τον αγρότη…
Παραμονές εκλογών ο λαός είναι πραγματικά ο Αφέντης Λαός. Ο Κυρίαρχος! Ο Παντοδύναμος! Ο Αδιαμφισβήτητος!
Τέτοιες πονηρές μέρες ποιος διανοείται να τον αμφισβητήσει; Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο όλα τα κόμματα πλειοδοτούν σε κοινωνική ευαισθησία και δημοκρατικά συναισθήματα… Με ολίγη από τανκς!
«Καραμανλής ή τανκς» βροντοφωνάζει η Νέα Δημοκρατία και απαντά το ΠΑΣΟΚ: «Ο λαός δεν ξεχνά, οργανώνεται, νικά». «Ανήκομεν εις την Δύσιν» διαβεβαιώνει ο Καραμανλής και διορθώνει ο Αντρέας: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Την ίδια στιγμή οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ μετρούν τη δική τους φωνή: «ΚΚΕ δυνατό, στη Βουλή και τον λαό».
Αυτά, μαζί με την «Αλλαγή» του Αντρέα και το «Νέα Δημοκρατία, Ειρήνη, Τάξη, Ευημερία» ήταν τα πρώτα μεταπολιτευτικά μας συνθήματα. Κι ήταν να μη γίνει η αρχή. Γιατί στη συνέχεια έγινε το «σώσε». Αφού όλα σχεδόν τα μηνύματα, άμεσα ή έμμεσα, μιλούσαν για τη σωτηρία του λαού. Έκοβε ο ένας. Έραβε ο άλλος. Ο Καραμανλής, ο Αντρέας, ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης, ο Καραμανλής Β’. Και τώρα ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου Γ’.
«Εμπρός, Αντρέα, για μια Ελλάδα νέα». «Νέα Δημοκρατία, για πάντα Δημοκρατία». «Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ». Κι ακόμα: «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία». «Ψηλέ, προχώρα, έφτασε η ώρα». «Είσαι και θα είσαι ο πρωθυπουργός». «Η Ελλάδα δεν γυρίζει πίσω». «Αψηφίστε τους». «Ώρα για δουλειά». «Αντεπίθεση λαέ, ισχυρό ΚΚΕ». «Το μέλλον ξεκίνησε». «Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ναι μεν το 1974 η Δημοκρατία εδραιώθηκε και το 1981 επιβεβαιώθηκε, πλην όμως από τότε μέχρι σήμερα τα δύο κόμματα εξουσίας δεν σταματούν να… την «επιβεβαιώνουν» συνεχώς και αδιαλείπτως.
Είπαμε, όλα για τη Δημοκρατία. Όλα για τον λαό. Ουδείς παραπάνω από αυτόν. Ό,τι γίνεται, γίνεται για το καλό του. Ασχέτως πώς γίνεται. Ασχέτως ακόμα και αν δεν του αρέσει. Να του άρεσε! Γιατί ο λαός μπορεί να μην ξέρει. Να μην ξέρει, ας πούμε, ότι το Μνημόνιο είναι για το καλό του. Ε, πώς να τον αφήσεις στην άγνοιά του. Γίνεται; Δεν γίνεται. Έρχεται, λοιπόν, η κυβέρνηση και του λέει:
– Θα σε σώσω, εγώ!
– Ευχαριστώ, δεν θα πάρω, απαντά ο λαός, αλλά μια κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της δεν το βάζει κάτω. Επιμένει.
– Είπα, θα σε σώσω και θα σε σώσω. Πάει και τελείωσε.
Και πάει στις Βρυξέλλες για τα περαιτέρω.
Αυτό θα πει να έχει ο λαός τον πρώτο λόγο. Και η κυβέρνηση τον τελευταίο. Η σημερινή κυβέρνηση, μάλιστα, που ξέρει από αυτά και σε συνέχεια των προηγούμενων μηνυμάτων της, στις τελευταίες εκλογές είχε ως κυρίαρχο σύνθημα «Πρώτα ο πολίτης». Και το τήρησε κατά γράμμα. Σε μια αποθέωση συνέπειας και δημοκρατικής ευαισθησίας, από την πρώτη μέρα, ό,τι έκανε το έκανε με γνώμονα αυτό το δημοκρατικότατο σύνθημα. Αποδείχτηκε ακόμα και στο υπό ψήφιση Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα:
Πρώτος και καλύτερος ο πολίτης στη μείωση του αφορολόγητου!
Πρώτος και καλύτερος στο κόψιμο μισθών και συντάξεων!
Πρώτος και καλύτερος στην περικοπή κοινωνικών επιδομάτων!
Πρώτος και καλύτερος στην έκτακτη εισφορά!
Έκτακτα! Ποιο ’74 και ποιο ’81; Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται. Η Δημοκρατία τώρα εδραιώνεται. Η 5η δόση είναι δική μας – και δική τους!