ΠΕΡΙ «ΤΣΑΡΩΝ»!

Και χάθηκε, σε παρακαλώ, να τον πει «αρχηγό», «στρατηγό», «καπετάν ένα» ή και «κουμανταδόρο» για να τον ξεχωρίσει από τους άλλους που ακολουθούν με τα λιγότερα γαλόνια; Γιατί «τσάρο» δηλαδή, που μοιραία παραπέμπει σε πρόσωπο ανάλγητο, σκληρό, εγωιστικό και αδίστακτο, όπως οι περισσότεροι από όλη αυτή την οικογενειοκρατία που κυβέρνησαν τη Ρωσία, κάτω από εφιαλτικές συνθήκες και που ο τελευταίος τους, που με την ανικανότητα και την αβουλία που τον χαρακτηρίζανε και με αφορμή έναν διαβολοκαλόγηρο που μπερδεύτηκε στα ποδάρια του, στάθηκε ο ίδιος και οι δικοί του μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και οι τσάροι τελεία και παύλα. Εμείς γιατί τους ξαναθυμηθήκαμε;

Θα μου πείτε «τσάρος ήταν και ο Ιβάν ο Τρομερός»! Αν εννοείτε τη σπουδαία ταινία του Αϊζενστάιν, καμία αντίρρηση, σπουδαία ταινία, αλλά αν μιλάτε για τον ίδιο τον Ιβάν, ανοίξτε και λίγη ιστορία για να μάθετε τι εγκληματίας ήταν, γι’ αυτό και το «τρομερός» δεν του το κόλλησαν στην τύχη. Το ίδιο και ο Μέγας Πέτρος, που στέφθηκε τσάρος όταν ήταν 4 ετών και που το «μέγας» κόλλησε μετά και με τις ίδιες παρασκηνιακές εγκληματικές διαδικασίες και που δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν με τους δικούς μας υπουργούς που κάθε τόσο διορίζονται στο υπουργείο της οδού Καραγιώργη της Σερβίας, κάνοντας ο καθένας το «θαυματάκι» του, όπου ενώ όλοι τους μας τα παίρνουν όλα, μοναδική εξαίρεση ήταν ο κ. Τσοβόλας, που αυτός τουλάχιστον «τα έδωσε όλα»!

Αν δεν κάνω λάθος, ο πρώτος που φορτώθηκε τον τίτλο του «τσάρου» ήταν όταν είχε γίνει υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών και ήταν ταυτόχρονα και διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος ο κ. Γεράσιμος Αρσένης και στη συνέχεια, τον ακολούθησαν διάδοχοί του και των δύο παρατάξεων, χωρίς να μας αφήσουν τις καλύτερες των αναμνήσεων, ίσως μάλιστα μερικοί και τις χειρότερες.

Και ήδη σαν νέος «τσάρος της Οικονομίας» αναφέρεται ο Ευάγγελος Ιβάν Τρομερός Βενιζέλος, που κανονικά θα έπρεπε τώρα να αναφέρεται με την υπουργική του αλλά και κομματική του αναβάθμιση και σαν ο μελλοντικός «τσάρος του ΠΑΣΟΚ» που υπήρξε η ανεκπλήρωτη επιθυμία του που κάποτε δεν είχε καρποφορήσει, όπως το ανέκδοτο του Τοτού που αν δεν φάει όλο του το φαγητό το βράδυ δεν έχει γλυκό…

Είναι τέτοιο το χάλι και τόσο μακριά και σχεδόν χωρίς ούτε καν να διακρίνεται η άκρη του τούνελ για μια πιθανή ανάκαμψη, ώστε είναι για την ώρα απαγορευτική κάθε αισιόδοξη οικονομική πρόβλεψη, όμως χωρίς να θέλω να χρησιμοποιήσω το επίθετο του «τσάρου», σε κάθε περίπτωση ο κ. Βενιζέλος είναι ο πιο κατάλληλος να τον «φορέσει» γιατί περισσότερο του πάει κι από σουλούπι, βρε αδερφέ…

Δεν μπορώ να ξέρω πώς σκέφτεται ο νέος διαχειριστής της προβληματικής μας οικονομίας, ούτε και μπαίνοντας κάθε πρωί στο γραφείο του ποιες αποφάσεις πήρε τη νύχτα στο κρεβάτι του, όλοι και όλες όμως περιμένουν μια κουβέντα, πέρα της συνηθισμένης «κουράγιο» και «θα τα καταφέρουμε»… Τις έχουμε συνηθίσει και περισσότερο οι χιλιάδες των «Αγανακτισμένων» που περιμένουν στις πλατείες με την ψυχή στο στόμα…

Όχι μόνο κουβέντες, διαφορετικά, κύριε «τσάρε», σπασίμπα, χαρασό, μας τα είπαν κι άλλοι!

ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ…

Δεν σημαίνει ότι επειδή πριν από λίγες Κυριακές δεν είχα φανεί ευχάριστος στον Σπύρο Παπαδόπουλο για την εκπομπή του «Στην υγειά σας», αναφερόμενος συγκεκριμένα σε ένα αφιέρωμα που είχε κάνει στον Κώστα Βουτσά, κάθε άλλο παρά τιμητικό για έναν ηθοποιό που άξιζε καλύτερης μεταχείρισης, δεν θα επανερχόμουν στην αντίθετη περίπτωση για να πω τον καλό μου λόγο, όταν κι αυτός έχει όχι μόνο τη θέση του, αλλά αποτελεί και υποχρέωση του γράφοντος.

Πρόκειται λοιπόν για την εκπομπή του περασμένου Σαββάτου, πάντα του «Στην υγειά σας», αφιερωμένη στον Γιώργο Κιμούλη, τον κορυφαίο ηθοποιό της γενιάς του, που συνεργάζεται με τον επίσης πολύ άξιο συνθιασάρχη του Κωσταντίνο Μαρκουλάκη και την πανέμορφη και ταλαντούχα Σμαράγδα Καρύδη. Μια εκπομπή που χαιρόσουν να ακούς όχι μόνο τις επιλογές των τραγουδιών τους, αλλά και τον τρόπο της εκτέλεσής τους. Οι οποίοι παρουσιάζουν σε μια πανελλαδική περιοδεία τον «Οθέλλο» του Σαίξπηρ, μαζί και με μια ομάδα νέων ηθοποιών, που έχουν δώσει δείγματα της αξίας τους από προηγούμενες δουλειές τους όπως η Γωγώ Μπρέμπου και ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης.

Θα σταθώ σε ένα τραγούδι που το απέδωσε με υποδειγματικό τρόπο ο κ. Μαρκουλάκης, λέγοντας και την ιστορία του, που αφορούσε τον παλιό τραγουδοποιό «μιας άλλης γεύσης τραγουδιών», τον Αττίκ, το πώς δηλαδή εκείνο το τραγούδι γράφτηκε μέσα σε ελάχιστη ώρα στα παρασκήνια του θεάτρου, όταν ο κόσμος του ζητούσε να τους πει ένα άλλο τραγούδι γραμμένο για τα μάτια μιας άλλης αγάπης του, το «Είδα μάτια». Αυτή η ιστορία ήταν μια από τις αγαπημένες του Αλέκου Σακελλάριου, που τη διηγιόταν μάλιστα ο ίδιος με το δικό του έξοχο τρόπο. Την είχα ακούσει από τον Σακελλάριο και μπορώ να πω ότι και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης την είπε και την ιστορία και το τραγούδι το ίδιο καλά όπως και ο Σακελλάριος και μπράβο του.

Να προσθέσω ότι και ο Γιώργος Κιμούλης, ιδιαίτερα αγαπητός μου, είχαμε συνεργαστεί σε δύο ταινίες και μου είχε κάνει εντύπωση τόσο ο επαγγελματισμός του όσο -και θα το πω όπως το θυμάμαι- η «ανοιχτοκαρδοσύνη του». Η μία από τις δύο γυρισμένη μόνο νύχτα, στην πιο επικίνδυνη περιοχή του Πειραιά, χωρίς ούτε την υποψία ενός «όχι» σε ό,τι κι αν του ζητούσαμε και ενώ το έργο λεγόταν «Άγραφος νόμος», άλλο τόσο «νόμος γραμμένος» η συνέπειά του στη δουλειά. Και η άλλη ήταν μια κωμωδία, που επειδή τότε έπαιζε στο Κρατικό Β. Ελλάδος και η ταινία γυρίστηκε εκεί. Έπαιζε τον «Άμλετ» σε μετάφραση του σπουδαίου Γ. Χειμωνά, που τον ανέφερε μάλιστα με ιδιαίτερο σεβασμό και τραγούδησε και ένα τραγούδι αφιερωμένο στη μνήμη του, με στίχους του Μάνου Ελευθερίου και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Ήταν εκείνη η παράσταση του «Άμλετ» ιδιαίτερα κουραστική, σκηνοθετημένη από ξένο σκηνοθέτη και θυμάμαι πόσο συνεπής ήταν πρώτα βέβαια στην παράσταση, χωρίς ούτε ένα λεπτό να μας καθυστερήσει το γύρισμα. Έχουν περάσει από τότε, νομίζω, περισσότερα από 20 χρόνια και ακόμα τον θυμάμαι με συγκίνηση, ακούγοντας και το τραγούδι για τον χαμένο Χειμωνά, που με τόση ευαισθησία το ξανατραγούδησε και ξανά να τον ευχαριστήσω για εκείνη την ωραία μας συνεργασία.

Βλέποντας αυτό το μικρό σύνολο των ηθοποιών, μεγαλύτερων και πιο νέων, με το θεατρικό τους ήθος ο καθένας, με τη ζεστή παρουσία τους, χωρίς ίχνος ανούσιας τηλεοπτικής ξιπασιάς και με μια διαφορετική ποιότητα, νομίζω ότι καταλαβαίνει ο καθένας τις υποχρεώσεις που έχει μια εκπομπή ευρείας θεαματικότητας.

****

ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ

Στα προβλεπόμενα ονόματα των νέων υπουργών στον πρόσφατο ανασχηματισμό ακούστηκαν κι αυτά:

– Για το υπουργείο Πολιτισμού προβλέπεται η κυρία Λούκα Κατσέλη και κυβερνητικός εκπρόσωπος ο κύριος Παύλος Γερουλάνος…

Μόνο που μερικά ανέκδοτα είναι τόσο σύντομα που δεν προλαβαίνεις ούτε και να γελάσεις, αντίθετα με την αποπομπή του κ. Τηλέμαχου Χυτήρη ως υπουργού Τηλεοπτικών Μέσων δεν ακούστηκε ούτε σαν ανέκδοτο!