Μισθοφορικό στρατό θέλουν να έχουν στη Βουλή τα επιχειρηματικά συμφέροντα!

Στον πρώην βουλευτή της ΝΔ και σήμερα πρόεδρο της Ένωσης τέως Βουλευτών και Ευρωβουλευτών Κώστα Πυλαρινό. Και έχει εμπειρίες πολλές γιατί μια ζωή είναι μέσα στην πολιτική. Η εντυπωσιακή αυτή διαπίστωση του κ. Πυλαρινού έχει έμμεσο αποδέκτη τον βουλευτή της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη, σε σχέση με την πρότασή του για περικοπές των μισθών και των συντάξεων των βουλευτών, στον οποίο αποδίδει βιασύνη και απειρία, και διατυπώνει, έμμεσες μεν, αλλά σαφέστατες αιχμές κατά του γιου του επίτιμου προέδρου της ΝΔ Κώστα Μητσοτάκη, του οποίου ο κ. Πυλαρινός ήταν γενικός διευθυντής της ΝΔ.

Τι θέλει ο λαός; διερωτάται ο κ. Πυλαρινός. «Θέλει ως εκπροσώπους του τηλεκατευθυνόμενα υποκείμενα εκβιασμών και πειρασμών ή όχι;». Και προσθέτει με νόημα προς τον προτείνοντα τις περικοπές βουλευτή: «Καθόσον αφορά κάποιους, οι οποίοι ανέβηκαν στους ώμους μας για να δουν το μέλλον τους, φοβάμαι ότι το βλέπουν στραβά»…

Δεν εξαγνίζει τον πολιτικό κόσμο ο πρόεδρος της Ένωσης τέως Βουλευτών και Ευρωβουλευτών. Έχουμε μεγάλες ευθύνες, τονίζει. Και δεν διστάζει να ζητήσει συγγνώμη από τους πολίτες.

Θα ταράξουν σίγουρα τα νερά τα όσα είπε στη συνέντευξή του ο κ. Πυλαρινός, που είναι και μια εξομολόγησή του.

// Ως πρόεδρος της Ενώσεως τ. Βουλευτών και Ευρωβουλευτών ζητήσατε δημόσια συγγνώμη από τον ελληνικό λαό. Για ποιον λόγο προχωρήσατε σε αυτήν την πράξη;
– Είναι δυνατόν να συμβαίνουν τόσα και τόσα, από πράξεις και παραλείψεις του παρελθόντος, από λάθος εκτιμήσεις και επιλογές του παρόντος και εμείς να είμαστε αδιάφοροι; Να μην αισθανόμαστε έναντι του ελληνικού λαού -ο οποίος κάποτε μας τίμησε- τη συλλογική μας ευθύνη; Οι παλαιοί βουλευτές και ευρωβουλευτές συνεχίζουν να ζουν μέσα στον λαό και όχι έξω από αυτόν. Δείτε το παράδειγμα Θεοδωράκη.

// Ζητάτε και προσωπικά συγγνώμη;
– Ανεξαρτήτως αν έχω ή όχι ατομικές ευθύνες, ναι ζητώ και προσωπικά συγγνώμη. Δεν αυτοεξωραΐζομαι, δεν αυτοαγιογραφούμαι. Ήμουν παρών σε μία ολόκληρη περίοδο 37 ετών. Για όλους μας ιστορικά, υπάρχει πολιτική ευθύνη. Στο κάτω κάτω εμείς δανειστήκαμε για να πληρώσουν οι επόμενες γενιές τις δικές μας σπατάλες και την πανεθνική απληστία.

// Γιατί δεν ζητήσατε συγγνώμη νωρίτερα;
– Με καλέσατε να συζητήσουμε σοβαρά. Μη θέλετε να παίξουμε την κολοκυθιά…

// Όλοι οι συνάδελφοί σας, τέως βουλευτές και ευρωβουλευτές ενστερνίζονται αυτήν τη mea culpa, αυτήν τη δημόσια συγγνώμη;
– Πάντοτε θα υπάρχουν αυστηρές μειοψηφίες, καθαρών πάντοτε προθέσεων, που μπορεί να διαφωνούν.

// Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτά για τα οποία λέτε συγγνώμη σήμερα, θα μπορούσατε να τα είχατε αποτρέψει να συμβούν τον καιρό που ήσασταν εν ενεργεία βουλευτές…
– Ναι, ίσως. Το βέβαιο είναι ότι και ο ίδιος ο λαός θα μπορούσε επίσης να αποτρέψει και όχι να θωπεύσει με την ψήφο του π.χ. το «χρέος Δράκουλας» που κινδυνεύει vα κατασπαράξει την Ελλάδα και το κράτος των πελατειακών σχέσεων και των κυκλωμάτων που διαμορφώθηκαν μέσα στην πορεία των τελευταίων 37 ετών, στη διάρκεια των οποίων έγιναν 13 εθνικές εκλογές, 7 δημοτικές και 5 ευρωεκλογές! Η Ιστορία φοβούμαι ότι θα καταγράψει τους περισσότερους ως άμεσα ή έμμεσα ενόχους, χωρίς άλλοθι. Χωρίς να μακρηγορήσω, θα σας αναφέρω τρεις φράσεις. Εκείνη του Καραμανλή, ο οποίος μπροστά στην ασυνεννοησία του πολιτικού κόσμου σε κρίσιμες στιγμές φώναξε «γίναμε ένα απέραντο φρενοκομείο», αλλά ποιος τον άκουσε; Του Μητσοτάκη, όταν κατ’ επανάληψη κραύγαζε «δεν μπορούμε να ζούμε με δανεικά» και όλοι τον χλεύαζαν, και του Παπανδρέου, όταν σε έκρηξη ειλικρίνειας συμβούλευε «αν δεν εξαφανίσουυε το χρέος, το χρέος θα μας αφανίσει», και κανείς ούτε τον πρόσεξε ούτε τον σεβάστηκε.

// Ποιες ακριβώς είναι οι ευθύνες σας ως τέως βουλευτές και ευρωβουλευτές για αυτό που βιώνει σήμερα ο ελληνικός λαός;
– Το αποτέλεσμα της πολιτικής διαχείρισης των δημοσίων πραγμάτων ως γενικό αποτέλεσμα επί δεκαετίες είναι αρνητικό. Και όχι μόνο στον δημοσιονομικό τομέα.
Στη διοίκηση, στην παιδεία, στο ήθος, στις ανθρώπινες σχέσεις, στις αξίες, ακόμη και στον πολιτισμό, διαρκώς απαξιωτικά κατηφορίζουμε. Αυτές όμως οι σημερινές αντικειμενικές διαπιστώσεις όλων μας είναι άραγε η μόνη αλήθεια; Όχι. Στις τελευταίες μεταπολιτευτικές δεκαετίες είναι αλήθεια ότι έγιναν και κάποια άλλα πράγματα. Το κατά κεφαλήν εισόδημα του Έλληνα το 1975 ήταν 262,4 ευρώ και το 2009 έφθασε τα 20.259 ευρώ. Οι 190 πανεπιστημιακές σχολές έγιναν 416, Τα νοσοκομεία (ως αριθμός κλινών) περίπου διπλασιάσθηκαν. Το οδικό δίκτυο τριπλασιάσθηκε. Τα μεγάλα έργα Μετρό, Γέφυρα Ρίου, η Εγνατία Οδός, το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» και εκατοντάδες ακόμη έργα είναι επίσης γεγονός. Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας και η επί τέσσερις δεκαετίες ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτισμού, η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η μέχρι τώρα σταθερή υπεράσπιση των εθνικών μας θεμάτων είναι επίσης μη αμφισβητούμενα γεγονότα. Αυτή είναι η άλλη όψη της αλήθειας. Αυτά τα τελευταία, βέβαια, είναι ένα παρελθόν το οποίο κανένας δεν θέλει να κοπιάσει να το θυμηθεί, πολύ περισσότερο να καθίσει να το αποτιμήσει. Όλοι μένουν στο δραματικό βασανιστικό παρόν. Και ορθώς.

// Πού αρχίζουν και πού τελειώνουν οι δικές σας προσωπικές ευθύνες;
– Η αυτοκριτική μου μπορεί να χαρακτηρισθεί, από αυτούς που με γνωρίζουν, ότι είναι συνειδητά «μαζοχιστική»… Καθώς αναμοχλεύω συχνά τη μνήμη μου αισθάνομαι ότι δεν έχουν αρχή και τέλος αυτές οι ευθύνες.
Και τούτο γιατί δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να βγει από το κάδρο των συλλογικών ευθυνών της γενιάς μου. Τη γενιά της μεταπολίτευσης. Των αγώνων και των προσπαθειών για μια…. άλλη Ελλάδα πρωτοπόρο, υπερήφανη και δημιουργική.

// Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ικανοποιήθηκε, ως φαίνεται, από τη συγγνώμη σας και ζητά με έντονες δηλώσεις του σε όλα τα ΜΜΕ και «κυρώσεις». Π.χ. ζητά την κατάργηση των μισθών και των συντάξεων των βουλευτών, όπως προ μηνών το είχε ζητήσει και το ΚΚΕ.
– Είναι ίδιον των νέων, από βιασύνη και απειρία, αλόγιστα να σπεύδουν προς διάφορες κατευθύνσεις, ακόμη και στην υιοθέτηση της όποιας άμετρης δημαγωγικής και λαϊκίστικης πρότασης ή πρωτοβουλίας. Το ΚΚΕ έχει κάθε θεωρητικό και πρακτικό λόγο να θέλει να έχει τα επαγγελματικά κομματικά του στελέχη ως βουλευτές του στη Βουλή.
Όπως επίσης και τα σύγχρονα επιχειρηματικά κυκλώματα να θέλουν μέσα στη Βουλή να έχουν τον μισθοφορικό τους στρατό, καμουφλαρισμένο σε βουλευτές.
Και το μεγάλο ερώτημα είναι: Τι θέλει ο λαός; Θέλει ως εκπροσώπους του τηλεκατευθυνόμενα υποκείμενα εκβιασμών και πειρασμών ή όχι; Καθόσον αφορά κάποιους, οι οποίοι ανέβηκαν στους ώμους μας για να δουν το μέλλον τους, φοβούμαι ότι το βλέπουν στραβά.

// Ο λαός έξω από τη Βουλή φωνάζει «κλέφτες». Έχει άδικο;
– Μου μεταφέρετε δική σας αντικειμενική εντύπωση για το περιεχόμενο της Βουλής ή το προκατασκευασμένο από γνωστούς αντικοινοβουλευτικούς κύκλους αγοραίο σύνθημα της «οργής»;
Εγώ τιμώ τον δικό σας χώρο και το δικό σας επάγγελμα και γι’ αυτό δεν θα σας απαντήσω με το δίπτυχο σύνθημα των αφισών στις πλατείες που εξ ολοκλήρου στοχεύει τη δημοσιογραφική οικογένεια.

// Κλέφτες στην πολιτική σίγουρα υπάρχουν. Πώς εξηγείτε εσείς ότι κανένας τόσα χρόνια δεν έχει πάει φυλακή;
– Η σιγουριά σας δείχνει ότι έχετε στοιχεία για κάποιους. Δεν τα φέρνετε να πάμε μαζί στον Εισαγγελέα; Η Ένωση των τέως Βουλευτών και Ευρωβουλευτών είναι σε θέση να σας προστατεύσει και είναι αποφασισμένη να στηρίξει κάθε προσπάθεια για την εξυγίανση του δημόσιου βίου. Καθ’ όσον αφορά την εξήγηση που ζητάτε, η βασική απάντηση είναι μία: Ότι πράγματι το πολιτικό σύστημα δεν λειτουργεί αποτελεσματικά και αυτή η κοινωνία τα ανέχεται όλα…

// Από τη στιγμή που εξομολογείστε δημόσια την ενοχή σας προφανώς δεν πρέπει να απορείτε για το γεγονός ότι ο κόσμος κυνηγάει τους πολιτικούς στον δρόμο.
– Αυτή λοιπόν είναι η απάντησή σας σε μια γενναία αναγνώριση ιστορικών παραλείψεων και λαθών μιας πολιτικής γενιάς;
Το λιντσάρισμα και ο λιθοβολισμός; Υπάρχει έστω και ένας υπεύθυνος, δημοκρατικός πολίτης σε αυτήν τη χώρα που να υιοθετεί παρόμοιες και επικίνδυνες για τη δημοκρατία και την ομαλότητα αθλιότητες; Με τις υστερίες της συνοικιακής λαϊκής αγοράς και τις συνεντεύξεις των τηλεοπτικών παραθύρων δεν διορθώνονται ούτε χτίζονται τα ευνομούμενα δημοκρατικά καθεστώτα που προάγουν την ευημερία, την αξιοπρέπεια και την πρόοδο ενός λαού.

// Πώς συνάδει να δηλώνετε ότι κατανοείτε τη δοκιμασία του ελληνικού λαού και την ίδια στιγμή να διεκδικείτε τα περίφημα αναδρομικά;
– Άριστα μου θέτετε ένα κρίσιμο ερώτημα που όντως προκαλεί συζητήσεις, στη μη ενημερωμένη κοινή γνώμη. Γνωρίζετε καλά ότι προ μηνός ζητήσαμε από τον προβληματισμένο, είναι η αλήθεια, υπουργό των Οικονομικών, ένα δημόσιο, ενώπιον του λαού, διάλογο για να φωτισθεί με την πλήρη αλήθεια ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας και ενδεχομένως και ο ίδιος… Μέχρι στιγμής το απέφυγε, άγνωστο το γιατί.
Πρώτον λοιπόν, το «περίφημο» θέμα των αναδρομικών των δικαστικών και των βουλευτών ανέκυψε τρία ολόκληρα χρόνια προ της μεγάλης οικονομικής κρίσης μετά τις 4 αποφάσεις του Ειδικού Δικαστηρίου του άρθρου 88 του Συντάγματος.
Δεύτερον: Βάσει αυτών των αποφάσεων δικαιώθηκαν περίπου 7.500 δικαστικοί όλων των βαθμίδων και οι υπάλληλοι του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.
Τρίτον: Η εξαίρεση από την εφαρμογή της ισονομίας και της ίσης μεταχείρισης οδήγησαν μοιραία τους τέως βουλευτές (επαναλαμβάνω, τρία χρόνια προ της οικονομικής κρίσης) στο να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη. Ούτε σε πιέσεις ούτε σε πλάγια μέσα ούτε σε πολιτικούς εκβιασμούς κατέφυγαν.
Και τέταρτο. Αν και έχουν εκδοθεί ήδη δεκάδες υπέρ των τέως βουλευτών αποφάσεις, κανένας μέχρι σήμερα δεν έλαβε ούτε ένα ευρώ από αυτά τα περίφημα αναδρομικά. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια.

// Προτίθεστε να αναλάβετε κάποια συγκεκριμένη πρωτοβουλία για να ανακτήσει ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα το κύρος του;
– Ήδη από τον Ιούνιο του 2006 επιμένουμε σε ορισμένες συγκεκριμένες θέσεις απευθυνόμενοι δυστυχώς, όπως φαίνεται, προς ένα πολιτικό ακροατήριο αδιάφορο και πολιτικές ηγεσίες κωφάλαλες. Ζητήσαμε και ζητούμε την αυστηροποίηση του δημοσίου βίου. Τη διαφάνεια και λογοδοσία παντού. Την τροποποίηση του Συντάγματος με τις δέκα δημοσιοποιημένες ήδη από το 2007 προτάσεις μας, τη συγκρότηση αναθεωρητικής Βουλής και τέλος τη λειτουργία του θεσμού των δημοψηφισμάτων για μια έμπρακτη και αξιόπιστη εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας ως πολύτιμο συμπλήρωμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.