Ιστορικές οι ευθύνες για την απευκταία κατάρρευση
Όλους εμάς. Όχι μόνο για λόγους απλής (ή και απλοϊκής) συναισθηματικής αλληλεγγύης, αλλά και από άποψη αυτοσυντηρήσεως. Γιατί;
• Διότι όσο η Ελλάδα θʼ αποδυναμώνεται και όσο θα ταπεινώνεται (όπως εξοργιστικώς συμβαίνει σήμερα στα ξένα παζάρια της βαναύσου αδιστακτότητος) τόσο οι εκτός αυτής Έλληνες θα χάνουν το αυτονόητο και κυριολεκτικά μοναδικό για τους ίδιους στήριγμα. Και δεν χρειάζεται ιδιαίτερα προβλεπτική δεινότης για να προσδιορισθούν οι συνέπειες.
Αυτό δίδει αμέσως το δικαίωμα παρεμβάσεως. Όχι για να διογκώνονται τα προβλήματα και νʼ ανατάσσονται οι κασσανδρολογίες. Όχι. Αλλά: Πρωταρχικά για να υπογραμμίζεται η αδελφική συμπαράσταση και η ολόψυχη συμπαράταξη όλων ημών. Όχι μόνο θεωρητική, αλλά κι έμπρακτη. Και αυτό σημαίνει ότι επιβάλλεται σε κάθε κυριολεκτικώς επίπεδο, εμείς στην Κύπρο και οι άλλοι ομογενείς αλλού, να δρομολογήσουμε στάσεις και να ενεργοποιήσουμε προγράμματα, προκειμένου να έλθουμε αρωγοί «κατά δύναμιν». Το πρόβλημα της Ελλάδος είναι δικό μας πρόβλημα.
Ειδικότερα οι Κύπριοι (ως το άλλο κρατικό κέντρο του Ελληνισμού αλλά και επί επιπέδου πολιτών) οφείλουμε να δώσουμε δείγματα γραφής. Όπως οι πατέρες μας το 1940, όταν έδωσαν ακόμη και τις βέρες των αρραβώνων τους στη μαχόμενη και ασπαίρουσαν Ελλάδα. Εκτός από το αίμα που έχυσαν πολλοί νέοι Έλληνες της Κύπρου τότε στην εθνική αντίσταση. Κι αυτά δεν είναι καθόλου, μα καθόλου απόρροια ξεπερασμένου εθνικού συναισθηματισμού. Κάθε άλλο.
Η Κύπρος βρίσκεται στην Ευρωζώνη, με στήριξη της Ελλάδος. Και από αυτήν της τη θέση, κάθε της ενέργεια σʼ αυτό το επίπεδο –και σε άλλα γενικά– πρέπει να διέπεται από εθνική ανταποδοτικότητα. Είμαστε βέβαιοι γιʼ αυτό. Για να επιβεβαιωθεί συν τοις άλλοις η προφητική (μετά την προδοσία και την εισβολή) γραφή του Ρίτσου, «κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνεις μάνα». Η Ιστορία είναι τελικά διαρκής δοκιμασία. Και για τις χώρες και για τους λαούς που τις κρατούν στους ώμους των.
Οπότε τώρα είναι η ώρα και για μας. Λευκωσία και Αθήνα είναι δεμένες διαιωνίως με ανώλεθρον αρραβώνα αίματος. Οπότε ναι, τώρα είναι η ώρα της ιστορικής συνοδοιπορίας στον ανάντη δρόμο.
Πέραν αυτών, δεν είναι δυνατόν επισημαίνοντας όσα επιβάλλονται από εμάς, να μην επανυπογραμμίσουμε και τους ευκρινείς κινδύνους που αναδύονται (και δυστυχώς ανατάσσονται) ως συνέπεια όσων σήμερα βιώνομεν. Γιατί:
• Όσο εκλείπουν οι δυναμικές ισχύος από τους εθνικούς αρμούς, όσο τα στρατηγικά ελλείμματα επαυξάνονται μαζί με τα οικονομικά και όσο ο μέσος Έλληνας σύρεται τραυματισμένος πίσω από τα εκτός ελέγχου του γεγονότα, τόσο οι επιβουλές θα μεγεθύνονται. Καθώς για την Ελλάδα υπάρχουν έωλα μέτωπα. Κι ανοικτά τραύματα. Και οι γείτονες δεν ασκούν ασφαλώς πολιτική μεγαλοψύχου κατανοήσεως!
Θα ήτο γελοίο και να το συζητούμε. Αντιθέτως ενεργοποιούν μεσοπρόθεσμες μεθοδεύσεις γεωπολιτικών τετελεσμένων. Και σε βάρος της Ελλάδος, της οποίας την εθνική κυριαρχία εν πολλοίς αμφισβητούν σε συγκεκριμένες περιοχές. Και σε βάρος της Κύπρου. Όπου ωθούν προς επιταχυνόμενες καταληκτικές διεργασίες, με βάση διχοτομικό μοντέλο, που διασφαλίζει συνθήκες τουρκικής επικυριαρχίας στη Μεγαλόνησο.
Οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδος υπέχουν ιστορικές ευθύνες για όλα. Κι εννοούμε κυρίως για όσα ενδεχομένως μπορεί να προέλθουν μαζί με απευκταία κατάρρευση. Κι αυτά δεν θα είναι ποσώς αναστρέψιμα. Η ταπείνωση των Ελλήνων που επιχειρείται στα ευρωπαϊκά παζάρια (όπου μερικοί βγάζουν βαναύσως έως και ιστορικά τους απωθημένα) δεν πρέπει νʼ αφεθεί να συνεχίζεται. Ούτε κυρίως νʼ αποβεί προοίμιο εθνικών ακρωτηριασμών. Να μην παραγνωρίσουμε αυτούς τους φόβους. Να τους συνειδητοποιήσουμε. Και να ενεργήσουμε αποτρεπτικά.
Για να μη μας περιφρονήσει ο εαυτός μας και να μη μας παραγράψει η ίδια η Ιστορία.