Θέλουμε πολιτικούς που να λένε και «όχι»

Σήμερα, εποχή όπου ο πήχυς έχει πέσει πολύ κάτω, και οι τωρινοί ηγέτες ούτε στο νυχάκι δεν φθάνουν εκείνων της ΕΟΚ, λειτουργούν σαν… σουλτάνοι που βγάζουν φετφάδες και θεωρούν την Ελλάδα βιλαέτι τους…

Οι παρεμβάσεις και οι προσωπικές πιέσεις προς την αντιπολίτευση, και κυρίως προς τον πρόεδρο της ΝΔ και αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά, που έγιναν τις τελευταίες μέρες χιονοστιβάδα, για να τον σύρουν στην περιβόητη συναίνεση στις επιλογές Παπανδρέου και να στηρίξει το Μνημόνιο θανάτου, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις του λαού, ήταν απαράδεκτες, πέρα για πέρα αντιδημοκρατικές και καθαρή επέμβαση στα εσωτερικά μιας χώρας. Αλλά και στην πολιτική της ζωή. Και εδώ αν υπήρχε Βουλή που λειτουργεί υπεράνω κομμάτων, θα έπρεπε να είχε στείλει ένα μήνυμα προς τους εταίρους μας, ότι γνωρίζουμε πολύ καλά τις υποχρεώσεις μας, έχουμε δεχθεί ως κράτος να λειτουργούμε ως νομαρχία, αλλά δεν ανεχόμαστε υποδείξεις για το τι θα κάνουν τα κόμματα.

Συμβουλές μπορεί να απευθύνει ο καθένας σας στα κόμματα της χώρας του, θα έπρεπε να είχε διαμηνύσει ο κ. Πετσάλνικος. Αλλά…

Πέρασε δύσκολες ώρες ο Σαμαράς στις Βρυξέλλες, στη συνεδρίαση των αδελφών κομμάτων, που μετέχουν στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Φινλανδοί, Ολλανδοί, ο κ. Μπαρόζο, ο κ. Γιούνκερ, η κ. Μέρκελ, του τα έψαλαν γιατί δεν στηρίζει το Μνημόνιο, δεν συμπλέει με τον Παπανδρέου. Έφθασαν να του πουν ότι δεν στηρίζει τη χώρα του… (Τώρα τη θυμήθηκαν. Για την Κύπρο δεν τολμούν οι Ολλανδοί, οι Φινλανδοί, ο κ. Μπαρόζο και κάποιοι άλλοι φιλότουρκοι να βγάλουν γλώσσα, να κουνήσουν το δάκτυλο στον Ερντογάν και την Άγκυρα. Σούζα κάθονται… Με πρώτο τον κ. Όλι Ρεν. Αυτά για να ξέρουμε όλοι τη διπροσωπία τους… Και την επιλεκτική ευαισθησία τους).

Άντεξε ο Σαμαράς. Στάθηκε όρθιος. Όχι από καπρίτσιο… Ή επειδή είναι… άτακτος. Επιμένει στις θέσεις του γιατί πιστεύει ότι το φάρμακο που δίνουν στην Ελλάδα κάθε άλλο παρά τη γιατρεύει. Απλώς απομακρύνει κάπως το τέλος. Και κάθε μέρα επιβεβαιώνεται και περισσότερο. Όπως προχθές, με τα μέτρα που εξήγγειλε ο υπουργός Οικονομικών, τα οποία προκάλεσαν σεισμό και άφησαν άναυδους ακόμα και εκείνους που πολλές προσδοκίες είχαν επενδύσει στην ανάληψη του υπουργείου Οικονομικών από τον κ. Βενιζέλο.

Το «ναι» είναι πολύ εύκολο. Το «όχι» είναι το δύσκολο. Θέλει και κότσια. Και να είσαι προετοιμασμένος για τις συνέπειες. Δεν συγχωρεί η εξουσία την παραφωνία. Ορθώνονται τείχη. Οι πόρτες κλείνουν. Στο τέλος όμως κερδισμένη βγαίνει η χώρα. Γιατί αναγκάζει τα «αφεντικά» να ξεσφίξουν τη θηλιά… Και ο λαός που έχει πικρές εμπειρίες από τους «γιέσμεν» δεν το παραβλέπει. Και ανοίγει την πόρτα…