Ευ. Βενιζέλος: Στη σκιά της «Φαμίλιας» Παπανδρέου…

ΟΙ ΑΞΟΝΕΣ ΑΝΕΛΙΞΗΣ

Γόνος μιας, κατά σύμβαση, μικροαστικής οικογένειας, και μάλιστα, από την άποψη παρουσίας της στην παραγωγή, ενταγμένης στο γραφειοκρατικό-παρασιτικό επίπεδο, ανελίχθηκε στηριζόμενος σε δύο άξονες:

• Α) Μέσω της ανέλιξης στον επιστημονικό τομέα της πατρικής παρακαταθήκης, τη Νομική, διακρινόμενος από την αναμφισβήτητη πνευματική του ευφυΐα και το τάλαντο της ευγλωττίας. Το Πολύλογον κατά τους κριτικούς του Ελληνικού Λόγου, το οποίο εμβάλλει σε ανυπέρβλητες σχεδόν δυσκολίες τους μεταγλωττιστές (μεταφραστές) της Ελληνικής Λογοτεχνικής και Επιστημονικής παραγωγής σε ξένα γλωσσικά ιδιώματα.

Η διαδρομή του Ευάγγελου Βενιζέλου στην επιστήμη της Νομικής, και ειδικότερα τον Συνταγματικό της κλάδο, προκάλεσε, λόγω των ευκαιριακών μεταπηδήσεών του σε αλληλοαναιρούμενες «επιστημονικές» θέσεις προς εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων [π.χ. «έγχρωμα ψηφοδέλτια» κατά την εκλογή του κ. Χρήστου Σαρτζετάκη στην Προεδρία της Δημοκρατίας (1985), αιδήμων σιωπή για την εκτός πλαισίων του ισχύοντος Συντάγματος επικύρωση του «Μνημονίου» με τη συμβατική πλειοψηφία των 151 ψήφων στη Βουλή αντί των προσδιοριζομένων συνταγματικώς 180] οδήγησε κατά το παρελθόν τους πνευματικούς του αναδόχους (καθηγητής Αριστόβουλος Μάνεσης) σε καταλυτική αυτοκριτική για τις επιλογές τους στο πρόσωπο του κ. Βενιζέλου.

Ως προς την «αιδήμονα σιωπή» για τα νυν επισυμβαίνοντα, και δη την εκχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας κατά τη διάρκεια επικύρωσης του «Μνημονίου Ι», ως και του επονομαζόμενου «Μεσοπρόθεσμου» Προγράμματος, οι επικριτές του κ. Βενιζέλου προσφεύγουν στην υπόμνηση της γνωστής Αρχής:

– «Επιστήμη χωριζομένη Αρετής, πανουργία και ου Σοφία φαίνεται»!

• Β) Ο κ. Ευ. Βενιζέλος, παραλλήλως, εντάσσεται, ανεξαρτήτως αν εθελουσίως ή όχι, στα άτομα εκείνα τα οποία και με μόνη την παρουσία τους ενίσχυσαν την «ελίτ» των κατά τον Γεώργιο Σκληρό εκφραστών της «ατσιδοσύνης» στον παραγωγικό τομέα, οι οποίοι ουδέν γνώρισμα των ιδεολόγων της Εθνικής Αστικής Τάξης συγκεντρώνουν. Αντιθέτως διοχετεύουν όλη τη δραστηριότητά τους όχι στη μακροπρόθεσμη αξιοποίηση του παραγωγικού πλούτου της Χώρας, επ’ ωφελεία και των ιδίων, αλλά και του δημοσίου συμφέροντος και ευρύτερα του κοινωνικού συνόλου. Είναι η επονομαζόμενη «Τάξη των Κομπραδόρων». Οι «Ατσίδες των ευκαιριών», κατά την αξιολόγηση του Γεωργίου Σκληρού, οι οποίοι στοχεύουν στον ευκαιριακό πλουτισμό ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ως μεταπράτες ξένων συμφερόντων (μεταπρατικό κεφάλαιο) στην εξυπηρέτηση των συγκεκριμένων συμφερόντων προς βλάβη της Χώρας και του Λαού της!

Η «ΑΤΣΙΔΟΣΥΝΗ»…

Χαρακτηριστικό δείγμα της σύμπλευσής του με τη συγκεκριμένη «ατσιδοσύνη», ο τρόπος με τον οποίο ο κ. Βενιζέλος, ως υπουργός Δικαιοσύνης, κατά το πρόσφατο παρελθόν, χειρίστηκε το θέμα των Επιταγών, ενός βασικού μέσου στις εμπορικές συναλλαγές. Αποποινικοποίησε την ενέργεια των ακάλυπτων επιταγών, και κατ’ αυτόν τον τρόπο δυναμίτισε τα χρηστά συναλλακτικά ήθη και συνέβαλε στην επικράτηση της βαρβαρότητας στην Αγορά.

Οι φιλοδοξίες του κ. Βενιζέλου -θεμιτές μέχρι ενός σημείου- τον οδήγησαν στις διαδοχικές μετεγκαταστάσεις από τη μεταδικτατορική «Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις» στο ΚΟΔΗΣΟ του Γιάγκου Πεσμαζόγλου και εκείθεν στο περιβάλλον του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, περί το τέλος της δεκαετίας του 1980 αρχές δεκαετίας 1990 και μετά την πολιτική αποστρατεία του Ανδρέα Παπανδρέου στο «εκσυγχρονιστικό μπλοκ» του Κώστα Σημίτη.

Πολιτική προίκα του, η εντυπωσιακή ευγλωττία του (βερμπαλισμός), αλλά και η ταχύτατη προσαρμογή στο εκάστοτε νέο περιβάλλον.

Η αναμέτρησή του, μετά την ενέργεια του Κ. Σημίτη (2007) να εγχειρίσει το δαχτυλίδι της διαδοχής στον Γ. Παπανδρέου τον Γʼ, με τον γόνο της «Φαμίλιας Παπανδρέου», και το ατυχές γι’ αυτόν αποτέλεσμα, τον «μετέπλασαν» σε ευπειθή στις επιταγές του «οικογενειακού κομματικού τιμαρίου», κατά παράβλεψη των ολέθριων χειρισμών του νυν πρωθυπουργού να υποθηκεύσει το μέλλον της Χώρας και του Λαού της στη Διεθνή της Τοκογλυφίας, της απάλειψης του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας και της ανηλεούς απομύζησης του εισοδήματος των εργαζομένων, μέχρι σημείου οικονομικής απαθλίωσης των κατοίκων αυτής της Χώρας.

ΤΑ ΨΕΛΛΙΣΜΑΤΑ…

Ψελλίσματα εξήλθον των χειλέων του κ. Βενιζέλου… Για τον εκ Θεσσαλονίκης πολιτευτή, το πρόβλημα μέχρι την προηγούμενη Παρασκευή εστιάζετο στον τρόπο διανομής της Εξουσίας με τον γόνο της «Φαμίλιας Παπανδρέου», και όχι βεβαίως ο γόο των εκατομμυρίων Ελλήνων, που μαραζώνουν στην ανεργία, την εξανέμιση του εισοδήματός τους, τη θυσία των νέων της Ελλάδας στον Μολώχ της αρπακτικότητας του μεταπρατικού κεφαλαίου και την εκχώρηση «μπιρ παρά» του δημόσιου πλούτου στο ξένο κεφάλαιο!

Καθηγητής Πανεπιστημίου, ο κ. Βενιζέλος γνωρίζει ότι βασικό μοχλό για την ανάπτυξη, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική μιας χώρας, αποτελεί η Παιδεία και συνακολούθως η Επιστημονική Έρευνα.

Εντός ολίγου, μετά τις γνωστές αναγγελίες, τα σημαντικότερα κέντρα ερευνών (ΙΓΜΕ, ΕΘΙΑΓΕ, κ.λπ.) στο έργο των οποίων στηρίχθηκε από τη δεκαετία του 1950 ο εντοπισμός και η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας και η μετεξέλιξη της Ελλάδας από «Ψωροκώσταινα» στη σύγχρονη αναπτυγμένη Χώρα, και με την υπογραφή του κ. Βενιζέλου, θα περάσουν στα πεπραγμένα της ιστορίας και η χώρα θα παραδοθεί στις διαθέσεις και τις βουλές των ξένων!

Αν αυτό δεν αποτελεί Εθνικό Έγκλημα, τότε οι Γλωσσολόγοι είναι αναγκαίο να αναζητήσουν νέο ορισμό του τι εστί Εθνικό Έγκλημα!

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ…

Παραλλήλως, ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Ευ. Βενιζέλος γιγνώσκει το ιστορικό προηγούμενο της Ελλάδας, η οποία μετά την απελευθέρωση από τις Γερμανικές Δυνάμεις Κατοχής, τον Οκτώβριο του 1944, και με υπουργό Οικονομικών τον τότε καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, αείμνηστο Αλέξανδρο Σβώλο, στήριξε την έκδοση αξιόπιστου νομίσματος με αντίκρισμα και τον Χρυσό του Κράτους, που είχε διασωθεί με τη φυγάδευσή του στη Νότιο Αφρική, αλλά και τον Δημόσιο Πλούτο (ακίνητα ασφαλιστικών ταμείων, ακίνητα Δημοσίου κ.λπ.) και την εν γένει Δημόσια περιουσία.

Αναμένεται απάντηση εν προκειμένω από τον κ. Βενιζέλο: Με ποια ελαφρότητα συνειδήσεως εκποιείται η Δημόσια Περιουσία και υποθηκεύεται το μέλλον γενεών και γενεών Ελλήνων που παραμένουν έρμαιο στις αρπακτικές διαθέσεις της Διεθνούς Τοκογλυφίας;

«Την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω», ορκίζονταν οι Αθηναίοι έφηβοι της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Πώς αποστερεί ο κ. Βενιζέλος τις μέλλουσες γενιές των Εφήβων της Σύγχρονης Ελληνικής Δημοκρατίας, όταν εκποιείται -και με τον τρόπο που εκποιείται- ο Δημόσιος Πλούτος της χώρας, υπέργειος, υπόγειος, θαλάσσιος και υποθαλάσσιος, αλλά και ο Πολιτιστικός μας Πλούτος, του Δικαιώματος να μην παραδώσουν στους επιγενόμενους την «Πατρίδα ελάττω»;

Είναι υπεράνω πάσης αμφιβολίας ότι ο ευφυής κ. Βενιζέλος γνωρίζει ότι μια απισχνασμένη Δημοσίου Πλούτου Χώρα, και δη με τη λεπτή γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, καθίσταται εν αδυναμία να υπερασπισθεί την ίδια της την ύπαρξη και Εθνική Κυριαρχία.

Και ναι μεν ο Γ. Παπανδρέου ο Γʼ παραμένει πολιτιστικά μετέωρο άτομο… Οι συνθήκες συνέβαλαν να γεννηθεί στις ΗΠΑ, να έχει μητρική του γλώσσα την Αγγλική, να συμμετάσχει ατελώς της στοιχειώδους ελληνικής εκπαίδευσης. Στη συνέχεια να περιδιαβαίνει ΗΠΑ, Καναδά, Σουηδία και να λάβει και εκεί μια ατελή, αν όχι στοιχειώδη Παιδεία. Και ως εκ τούτου να μη βιώσει ουδέν πολιτιστικό και εκπαιδευτικό πρότυπο. Και μέσα στο Πολιτιστικό-Παιδευτικό κενό στο οποίο διακινείται, να επιδιώκει να το αντικαταστήσει με έναν παρηκμασμένο κοσμοπολιτισμό, ό,τι το αρνητικό, σύμφωνα με την παιδαγωγική επιστήμη, για το άτομο. Αλλά ο κ. Βενιζέλος, περιώνυμος πανεπιστημιακός, δεν αντιλαμβάνεται ότι τα πειράματα των «κηπουρών», είτε στην Πολιτική (διακυβέρνηση), είτε στη στελέχωση της Παιδείας, και δη στην ανώτατη βαθμίδα της, που ακολουθεί κατά μίμηση του πρωθυπουργού η πολύφερνος υπουργός Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου, ωθούν τη χώρα στην άβυσσο;

Η κατά τον Γ. Σκληρό «ατσιδοσύνη» μέσω της ικανότητας της ευφράδειας του λόγου, που διακρίνει τον νέο αντιπρόεδρο και υπουργό Οικονομικών κ. Βενιζέλο, ευελπιστεί ο κάθε υγιώς σκεπτόμενος κάτοικος αυτής της δυστήνου Χώρας, να μην αποβεί σε βάρος του Σήμερα και της μελλοντικής πορείας της Ελλάδας. Γένοιτο…