Ώρα ευθύνης

Είναι αλήθεια ότι οι στιγμές που περνάει η χώρα μας είναι κρίσιμες.

Είναι, επίσης, γεγονός ότι δεν διαθέτουμε κυβέρνηση που να μπορεί να ανταποκριθεί στις περιστάσεις. Και είναι, επίσης, θλιβερή πραγματικότητα ότι τις τύχες της χώρας διαχειρίζεται ένας αποδυναμωμένος πρωθυπουργός, που αδυνατεί να κυβερνήσει.

Και αυτά δεν αποτελούν εκπλήξεις του σήμερα, αλλά διαπιστώσεις του χθες και αγωνίες του αύριο.

Ο απλός πολίτης διερωτάται: Υπάρχει διέξοδος; Υπάρχει ελπίδα; Μπορεί ο Σαμαράς και η ΝΔ να δώσουν λύση; Και αυτό σήμερα είναι το ζητούμενο για το αύριο αυτής της χώρας.

Ο Αντώνης Σαμαράς ανέλαβε την ηγεσία ενός βαρύτατα τραυματισμένου κόμματος, που προήρχετο από μια οδυνηρή ήττα. Ήττα πολιτική και, κυρίως, ηθική, και σε μια εποχή που άρχισε να καταρρέει η νοηματοδότηση του πολιτικού βίου και των πολιτικών ιδεολογιών. Σε μια εποχή αμφισβήτησης του συνολικού πολιτικού συστήματος, αφού αμφισβητείτο και αμφισβητείται όχι μόνο το πολιτικό υπόβαθρο της πολιτικής αλλά και αυτή καθαυτή η πολιτική ως αρετή.

Ανέλαβε μεγάλο βάρος ο Σαμαράς. Βάρος για να αποκαταστήσει το κύρος και την αξιοπιστία της ΝΔ, που καίρια τρώθηκαν (δικαιολογημένα ή όχι, άσχετο), και να την καταστήσει αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική πρόταση. Βάρος για να πείσει τον λαό ότι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί το ίδιο, ότι υπάρχουν πολιτικοί που πονάνε τον τόπο και θέλουν να τον πάνε δυο βήματα πιο πέρα. Βάρος για να πείσει ότι πολιτική και ηθική δεν είναι κατά πάντα ασύμβατες και ότι στόχος του είναι η πρόταξη της αρχής της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος, της αρχής της κοινωνικής ευθύνης και της έννοιας του πολίτη. Επικρίθηκε διότι δήθεν «αρνήθηκε συστηματικά τη συναίνεση» και προχθές δικαιώθηκε. Γιατί συναίνεση, πριν από λίγες μέρες, σήμαινε υποχώρηση. Σήμαινε αποτυχία. Σήμαινε αυτοαναίρεση των θέσεών του και ακύρωση της παράταξής του. Ο Σαμαράς δεν αρνήθηκε τη συναίνεση. Αρνήθηκε την υποτέλεια και τα αδιέξοδα, γιʼ αυτό, ως σώφρων ηγέτης, ενεργώντας με ευθύνη, σιγουριά και μεθοδικότητα, άντεξε στις εσωτερικές και στις εξωτερικές πιέσεις.

Και όταν ο πρωθυπουργός κατανόησε, έστω προς στιγμήν, το σκεπτικό και την επιχειρηματολογία του, μπροστά στο εθνικό συμφέρον, θυσίασε την προσωπική του προβολή και το «κομματικό συμφέρον», την ώρα που οι δημοσκοπήσεις έδειχναν αποδοχή των θέσεών του, και ως υπεύθυνος ηγέτης συναίνεσε σε λύσεις εξόδου από τα αδιέξοδα.

Ο Παπανδρέου υπαναχώρησε. Και υπαναχώρησε ενεργώντας ως πρόεδρος επαρχιακού Πολιτιστικού Συλλόγου, προκαλώντας ιλαρότητα. Υπαναχώρησε όχι διότι βρήκε λύση καλύτερη για τα συμφέροντα της χώρας, αλλά γιατί δεν του το επέτρεψαν, αφού έτσι θα δικαιωνόταν ο Σαμαράς, και η δικαίωση αυτή θα έβλαπτε το ΠΑΣΟΚ και την… ιστορία της οικογένειάς του.

Οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες και ιστορικές.

Ο ίδιος ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης, η Κοινοβουλευτική Ομάδα και το κόμμα της ΝΔ οφείλουν να αναλογισθούν τις ευθύνες τους έναντι της χώρας και ενωμένοι να αντιμετωπίσουν την προοπτική της!

Δεν πρέπει να διαφεύγει την προσοχή κανενός ότι ο Σαμαράς, όσο και αν, αναμφισβήτητα, η ηγετική φυσιογνωμία του αναδείχθηκε, τον τελευταίο καιρό, δεν έχει μόνο φίλους στην παράταξη. Έχει και αντιπάλους, που θα προσπαθήσουν να τον μειώσουν και, ενδεχομένως, να τον υπονομεύσουν.

Πρέπει όμως όλοι να κατανοήσουν ότι η διαφορετικότητα στις θέσεις και τις απόψεις είναι σεβαστή. Το κόμμα όμως οφείλει να έχει προς τα έξω, ύστερα από τη δημοκρατικά και σύμφωνα με το καταστατικό διαμορφωμένη άποψη, ενιαία αντίληψη, ενιαία θέση. Η εσωστρέφεια του παρελθόντος και οι αρχηγίσκοι δεν είναι αποδεκτοί.

Και αυτό ας το αντιληφθούν όλοι!

Ας αντιληφθούν ότι τώρα είναι ώρα ευθύνης. Ώρα που θέλει αντοχές και υπευθυνότητα.

Ένας πολίτης