Πυρηνικός εφιάλτης στη γειτονιά μας
Είναι γεγονός ότι το παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο, που βασίζεται στη διαρκή εξυπηρέτηση των ακόρεστων καταναλωτικών αναγκών δισεκατομμυρίων ατόμων, απαιτεί όλο και μεγαλύτερες ενεργειακές πηγές.
Η πυρηνική ενέργεια, για αρκετές δεκαετίες, ακόμη και μετά το ατύχημα του Τσερνομπίλ, εθεωρείτο μια σίγουρη οικονομική και ελάχιστα επιβαρυντική για το περιβάλλον ενεργειακή λύση. Για παράδειγμα, το 76% του ηλεκτρικού ρεύματος στη Γαλλία προέρχεται από δίκτυο 58 πυρηνικών εργοστασίων.
Στον σχεδιασμό πυρηνικών εργοστασίων για την παραγωγή ενέργειας μπήκαν από τότε και άλλα κράτη. Μάλιστα, εδώ στη γειτονιά μας, εκτός από τη Βουλγαρία, στη διαδικασία αυτή έχουν μπει, και ακόμη δεν έχουν εγκαταλείψει τα σχέδιά τους, η Ρουμανία, η Σλοβακία, η Αλβανία, τα Σκόπια και βέβαια η Τουρκία.
Η θετική άποψη για την πυρηνική ενέργεια είχε σχεδόν παγιωθεί έως τις μέρες που στους τηλεοπτικούς μας δέκτες παρακολουθήσαμε σκηνές Αποκάλυψης από τη μακρινή Φουκοσίμα, στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.
Ένα φυσικό φαινόμενο, σχετικά συχνό στις περιοχές αυτές, προκάλεσε συνέπειες πολύ οδυνηρές και μακροχρόνιες, καταστρέφοντας ένα ανθρώπινο έργο, τους πυρηνικούς σταθμούς. Τα τραγικά αυτά γεγονότα, πιστεύω ότι ήταν καταλυτικά στον τρόπο που βλέπουμε πλέον την πυρηνική ενέργεια. Και εννοώ όλον τον κόσμο.
Όταν ένα έθνος, τόσο εξελιγμένο τεχνολογικά, τόσο πειθαρχημένο στο κοινό καθήκον όπως είναι το ιαπωνικό, φαίνεται να αδυνατεί να προβλέψει ένα τέτοιο ολέθριο σενάριο, αδυνατεί να ελέγξει μια τέτοια καταστροφή, δεν μπορεί παρά να γίνονται λογικές και μάλλον θλιβερές συγκρίσεις.
Τα νέα δεδομένα μάς αναγκάζουν πλέον και εμάς να προσαρμοστούμε σε αυτά. Μια σεισμογενής χώρα, όπως η Ελλάδα, θα ήταν μάλλον παρακινδυνευμένο να προχωρήσει στη δημιουργία πυρηνικών εργοστασίων. Έστω και αν μας εξασφαλιστεί από τους επιστήμονες ότι η πιθανότητα ατυχήματος είναι μία στο εκατομμύριο. Η Φουκοσίμα μας δίδαξε ότι δεν επιτρέπεται να ζούμε με την απειλή.
Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να απαντήσουμε σε δύο κρίσιμα ζητήματα:
Το πρώτο αφορά στο τι μέλλει γενέσθαι με τις αυξανόμενες ενεργειακές ανάγκες της χώρας και την υποχρέωση να την καταστήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο αυτάρκη, λαμβανομένων υπʼ όψιν και των κακών οικονομικών μας.
Κατά την άποψή μου, η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί σε αυτό είναι ο σχεδιασμός ενός άλλου αναπτυξιακού μοντέλου, λιγότερο ενεργοβόρου, περισσότερο φιλικού στο φυσικό περιβάλλον, με ολοένα μεγαλύτερη συμμετοχή των εναλλακτικών, των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Πιστεύω ότι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για τη χώρα, να δημιουργήσει ένα νέο οικονομικό μοντέλο, νέο μοντέλο ανάπτυξης που θα διέπει και τη νέα μεταπολίτευση.
Και το δεύτερο ζήτημα, που απαιτεί εκ μέρους μας εγρήγορση και σχεδιασμό, είναι τι θα γίνει με το σχέδιο για πυρηνικούς σταθμούς που προγραμματίζουν οι γείτονές μας και ιδιαίτερα η Τουρκία.
Ο Ταγίπ Ερντογάν, παρά τα όσα συνέβησαν στη Φουκοσίμα, δήλωσε ότι δεν εγκαταλείπει τα σχέδια για πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακούγιου.
Η ύπαρξη πυρηνικών εργοστασίων σε απόσταση αναπνοής από την Ελλάδα συνιστά άμεσο κίνδυνο για τη χώρα. Και γιʼ αυτόν τον λόγο είμαστε υποχρεωμένοι με διεθνή συντονισμό να αποτρέψουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
www.maximos.gr