Οι πολιτικοί ρημάζουν την πατρίδα μας

Αντικρίζοντας τόσες σκηνές, τόσο πλήθος αγανακτισμένων να φωνάζει χειρονομώντας, τόσα πανό και τόσες άδειες κατσαρόλες να ηχούν, άθελά μου ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά και ένα δάκρυ στα μάτια. Αλλά ένιωσα να ξυπνάει και ο παλιός επαναστάτης που έκρυβα χρόνια, ενάντια στον παραλογισμό και αδικία.
Στα πενήντα… τόσα χρόνια μου, ποτέ άλλοτε δεν ξανάζησα, δεν ξαναντίκρισα τέτοια κατάσταση και εικόνες! Από τον πατέρα μου είχα ακούσει κάτι παρόμοια για την Κατοχή. Ακόμη και σοβαρούς, αξιόλογους ανθρώπους-γονείς που έτυχε να γνωρίζω με τα μωρά στην αγκαλιά τους, διαμαρτύρονταν ευπρεπώς, παραμένοντας επί πολλές ώρες στο σημείο, και με καθημερινή, επί πολλές ώρες παρουσία τους!
Ένας αδιόρατος φόβος αμέσως διαπέρασε το «είναι μου», την ψυχή μου. Ένας φόβος για το αύριο… Και θυμήθηκα από τη νεώτερη ιστορία μας το γνωστό σε όλους μας «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη!
Αμέσως μετά τα λόγια του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης, το «μαζί τα φάγαμε»! Και ο φόβος μου μετατράπηκε ξαφνικά σε οργή και θυμό! Γιατί εμείς οι μεροκαματιάρηδες των 800 ή 1.000 ευρώ, δουλεύοντας από τα δεκαοχτώ μας ακόμη και δύο δουλειές για να τα φέρουμε βόλτα, ποτέ δεν καταφέραμε να αγοράσουμε ένα σπιτάκι 50-60τ.μ., ποτέ δεν φανταστήκαμε κότερα και βίλες με πισίνες, ποτέ δεν κλέψαμε από πουθενά ούτε μισή δραχμή τότε, ή μισό ευρώ τώρα, ποτέ δεν…, ποτέ δεν…
Και δεν μου ήρθε στον νου μονάχα εκείνη η δήλωση του αντιπροέδρου, αλλά και το άλλο. Εκείνο το περί κοπριτών!
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μα επειδή οι μόνοι υπεύθυνοι γι’ αυτήν την κατάσταση σήμερα είναι όλοι εκείνοι οι πολιτικοί, μπλε και πράσινοι, που τόσα χρόνια προσπαθούσαν να φτιάξουν την πατρίδα μας, αλλά αντ’ αυτού τη ρήμαξαν, φέρνοντάς μας τώρα όλους εμάς τους μισθωτούς, συνταξιούχους, μικρομεσαίους οικογενειάρχες πολίτες στην απόγνωση. Αυτοί οι πολιτικοί λοιπόν, και μόνο αυτοί, θα πρέπει να βρουν λύση για την ανάκαμψη της οικονομίας μας και της αξιοπρέπειάς μας. Για την ανάσυρσή μας από τον βούρκο που μας έριξαν, εξαπατώντας κι εξανεμίζοντας τις ελπίδες και τα όνειρά μας για ένα καλύτερο αύριο.
Ναι, φίλοι μου, θα παραμείνω κι εγώ εκεί, στην πλατεία Συντάγματος, όσο χρειαστεί. Μέρες, βδομάδες και μήνες ακόμη… Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω, διαμαρτυρόμενος για το απαράδεκτο, ντροπιαστικό σήμερα που μας επέβαλαν.

Γ. Παναγιωτακόπουλος
Πρόεδρος Εν. Πυροσβ. Αττικής