Η κατάσταση χρεοκοπίας και ο αδυσώπητος αυτοπαροπλισμός

Άδηλης μεν, αλλά δυστυχώς καταγεγραμμένης με όρους πραγματικών δεδομένων. Πράγμα που οδηγεί σε άμεσους κινδύνους απευκταίων καταρρεύσεων. Οπότε και η προσοχή των πολιτών περισπάται αυτονοήτως από αυτές τις επαχθέστερες παραμέτρους. Είναι φυσικό. Πέραν όμως αυτών, υπάρχουν και κάποια εξίσου κρίσιμα και ίσως μάλιστα ουσιαστικότερα, που συνιστούν «την άλλη πλευρά του λόφου». Τα οποία σχετίζονται και αναπαράγουν ασύμμετρους εν πολλοίς, αλλά οπωσδήποτε προβλεπτούς κινδύνους σε επίπεδο εθνικής κυριαρχίας και κατοχυρώσεως συναρτημένων δικαιωμάτων.
Μέσα λοιπόν στη συρροή των προβλημάτων και την υποτροπή των ανοικτών τραυμάτων, ποιος για παράδειγμα δίδει σημασία στις αμυντικές περικοπές που η «τρόικα» ζητά και θέλει να επιβάλει; Και ποιος επιμετρά τις συνέπειες όσον αφορά την εθνική ασφάλεια, η οποία όλα αυτά τα χρόνια βρίσκεται υπό διαρκή απειλή; Όταν η εθνική γεωπολιτική κυριαρχία τίθεται συνεχώς υπό αμφισβήτησιν και απειλείται από τετελεσμένα. Και όταν συναρτημένα και ξεκάθαρα εθνικά δικαιώματα (όπως επί παραδείγματι εκείνα της ανακηρύξεως ΑΟΖ) περιστέλλονται και τείνουν οριστικά νʼ αναιρεθούν. Και των οποίων η διαχείριση διέπεται, πέρα από τα σαφώς φοβικά σύνδρομα, και από αδυναμίες που απορρέουν από αντικειμενικές συνθήκες προφανών στρατηγικών και άλλων ελλειμμάτων. Τα οποία φυσικά και δεν είναι άσχετα με τη σημερινή κατάσταση της χώρας.
Χωρίς λοιπόν να υποτιμάμε όσα επαχθώς μας ταλανίζουν (και που εν πολλοίς μας ταπεινώνουν βαναύσως ως χώρα και μας διασύρουν ως λαό) είναι ανάγκη να δούμε και να προσδιορίσουμε κάποιες άλλες παράλληλες διαστάσεις του ελληνικού προβλήματος. Γιατί δεν πρέπει νʼ αμφιβάλλουμε για το γεγονός ότι:
• Η Τουρκία (που χάρη στην ικανότητα των ηγετών της βρίσκεται σε αναπτυξιακή ανιούσα σε όλα τα επίπεδα) βυθομετρά τις φθίνουσες ελληνικές αντιστάσεις. Κι επενδύει στις εξουθενούμενες δυνατότητές μας. Προάγοντας με όλη της την άνεση (αλλά και στρατηγική δεινότητα) μεθοδευμένες αφενός διαδικασίες τετελεσμένων σε ό,τι αφορά καίριες γεωπολιτικές παραμέτρους της Ελλάδος. Και διχοτομικές αφετέρου λύσεις στο Κυπριακό, που εισέρχεται ήδη σε καταληκτική τροχιά. Όπως έχουμε ήδη κατά κόρον επανεπισημάνει: Να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις για τις τουρκικές προθέσεις. Δεν πρόκειται η Άγκυρα να μας χαριστεί! Οι πολιτικές και οι στρατηγικές της βλέψεις, είτε στα αιγαιωτικά, είτε στα μειονοτικά, είτε στο Κυπριακό, δεν διέπονται από μεγαλοψυχία. Κι άλλωστε στο λεξιλόγιο καμιάς εθνικιστικής πολιτικής δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, είτε ως όρος, είτε ως απλό ενδεχόμενο. Αυτές όπως και οι κάθε είδους πολιτικές, ασκούνται με όρους ισχύος και διέπονται μόνο από δυναμικές συμφερόντων. Κι αυτήν τη στιγμή –εάν δεν μυωπάζομεν και δεν εθελοτυφλούμε– η ανισοσθένεια στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ευρύνεται καταθλιπτικά σε βάρος του Ελληνισμού. Ως αποτέλεσμα ακριβώς των καταλυτικών προβλημάτων και των αδυσωπήτων αγκυλώσεων που καθηλώνουν την Αθήνα.
Υπό το φως αυτών των αυτοσκοπικών επισημάνσεων, είναι ανάγκη να επιστρατεύσουμε κάθε απόθεμα δυνατότητος και να ορθοτομήσουμε τις αποδοτικότερες κατά το δυνατόν στρατηγικές αντιστάσεις. Ώστε να αποσοβήσουμε απευκταία. Που εάν επισυμβούν, δεν θα είναι αναστρέψιμα. Δυστυχώς…