Θέλουμε να σωθούμε;

Ασφαλώς ουδείς διαφωνεί ότι η Ελλάδα διέρχεται μια πολύπλευρη κρίση: κρίση χρέους, κρίση δημοσιονομική, κρίση ρευστότητας και κρίση ανταγωνιστικότητας. Σήμερα, μετά τόσες θυσίες και περικοπές εισοδημάτων η χώρα εξακολουθεί να έχει ετήσιο έλλειμμα 24 δισ. ευρώ, το οποίο καλύπτει με νέο δανεισμό. Επίσης η χώρα πρέπει να αποπληρώνει μέχρι και το 2013 λήξεις ομολόγων και εντόκων γραμματίων περίπου 88 δισ. ευρώ. Επιπροσθέτως οι τράπεζες εξασφαλίζουν υποτυπώδη ρευστότητα μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δίνοντας ενέχυρο ομόλογα του Δημοσίου –όπερ σημαίνει ότι χωρίς τη βοήθεια της ΕΚΤ θα καταρρεύσουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για καταθέσεις και επιχειρήσεις.

• Άρα η χώρα βρίσκεται σε μια δραματική κατάσταση ανάγκης και χωρίς το δάνειο των 110 δισ. ευρώ του Μηχανισμού Στήριξης, αλλά και χωρίς νέο δάνειο συνδυασμένο με επιμήκυνση των ομολόγων που λήγουν έως και το 2015 (ύψους 205 δισ. ευρώ) η χώρα θα οδηγηθεί αναγκαστικά σε στάση πληρωμών και χρεοκοπία. Το περιβόητο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα έως το 2015 ισοδυναμεί με νέο Μνημόνιο και νέα βάρη για τον λαϊκό παράγοντα, ωστόσο αποτελεί και προϋπόθεση αποφυγής της χρεοκοπίας. Έτσι, εκ των πραγμάτων τίθεται το ερώτημα: Θέλουμε ή όχι να σωθούμε επωμιζόμενοι νέα βάρη; Δυστυχώς, όσες χώρες πέρασαν κρίση χρέους είδαν τα εισοδήματα των νοικοκυριών να μειώνονται δραστικά. Όπως επισημαίνει ο Ρικάρντο Χάουσμαν, διευθυντής του Κέντρου Διεθνούς Ανάπτυξης του Harvard Kennedy School, «το τωρινό επίπεδο εισοδήματος της Ελλάδας δεν είναι διατηρήσιμο με βάση τα θεμελιώδη μεγέθη της οικονομίας». Ωστόσο ο λαϊκός παράγοντας φαίνεται να έχει εξαντλήσει τα όρια ανοχής του. Μάλιστα ορισμένοι υποστηρίζουν ανοικτά απόψεις του τύπου: «Ας γλιτώσουμε από Μνημόνια και επιτηρήσεις και ας πτωχεύσουμε». Μόνο που εάν προχωρήσει η χώρα σε στάση πληρωμών, για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία δεν καραδοκεί η μείωση εισοδημάτων, καραδοκεί η εξαθλίωση.