Η ΛΟΥΚΑ ΕΙΧΕ ΦΩΝΗ ΓΙʼ ΑΥΤΟ ΒΡΕΘΗΚΕ ΕΚΤΟΣ
Όσο κι αν πολλοί πίστευαν ότι τελικώς θα έμενε έστω και για να αποτελεί για τον Γ. Α. Παπανδρέου ένα είδος αριστερού και κοινωνικού άλλοθι απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της «τρόικας» και του Μνημονίου. Ίσως ο πρωθυπουργός να πιστεύει ότι θα βρει κι από αλλού τα «όχι της Λ. Κατσέλη και τις κόκκινες γραμμές που εκείνη έθετε στις διαπραγματεύσεις με τους εκπροσώπους των κερδοσκόπων (γιατί η «τρόικα» στην πραγματικότητα αυτούς εκπροσωπεί, μια και οι ίδιοι με τις τράπεζές τους ανεβοκατεβάζουν αξίες, επιτόκια, πιστοληπτική ικανότητα, δύναμη χρήματος – άρα δυσκολεύουν ή διευκολύνουν τη διεθνή και την εσωτερική θέση μιας χώρας) και στις επαφές με τις θρασύτατες αποστολές των ανθρώπων με τα γκρίζα κοστούμια. Μπορεί να βρει μερικά «όχι», ώστε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να μη θυμίζει έναν σοσιαλιστικό αχταρμά στον οποίο μετέχουν από όψιμοι καθεστωτικοί νεοφιλελεύθεροι τύπου Α. Λοβέρδου, που θέλει σκληρότερα μέτρα και διαδηλώνει υπέρ του Μνημονίου, μέχρι θαυμαστές από το «εργασιακό επιτελείο» των ΜΜΕ που έχει στην ιδιοκτησία της η οικογένεια Αλαφούζου, και φυσικά ο κατεξοχήν υποστηρικτής της κυβέρνησης και πολιτικός εκτελεστής του Α. Γ. Παπανδρέου το ʼ89 και της ομαλότητας παλαιότερα, Κ. Μητσοτάκης. Ίσως να βρει μερικά περιστασιακά (και αναγκαία) «όχι» από στελέχη σοσιαλιστικής καταγωγής που μετέχουν στην κυβέρνηση, άλλα για πολλοστή και άλλα για πρώτη φορά. Θα πρέπει να τα βρει για να μην αναρωτιέται σε καμιά εικοσαριά μέρες από σήμερα ο κόσμος «μα γιατί δεν είναι σε αυτήν την κυβέρνηση η Ντόρα και οι συνεργάτες της, ο Χατζηδάκης, ο Στέφανος Μάνος, ο Μανδραβέλης, ο Τσούκαλης, οι πρόθυμοι καθηγητές» που υπογράφουν «αβίαστα, αβάδιστα…» (και ό,τι άλλο συναφές…) διακηρύξεις υπέρ του Μνημονίου; Αν και είναι θέμα χρόνου να βρεθούν αυτοί ή εκπρόσωποι των ιδεών τους σε κυβερνητικό σχήμα του Γ. Α. Παπανδρέου (αυτό το «Α.» είναι που χαλάει τα πράγματα, αλλιώς θα υπήρχε εξήγηση για όλα…) στην προσπάθεια του ίδιου να μακροημερεύσει στην εξουσία. Ή απλώς να μείνει όσο περισσότερο γίνεται.
Η Κατσέλη όμως δεν χάλαγε τη σούπα μόνο των «τροϊκανών» και των οπαδών του Μνημονίου, αλλά και των λογής λογής αφεντικών, που εκμεταλλευόμενα το γενικό μπάχαλο και την πολλαπλή εξάρτηση της κυβέρνησης και της χώρας από την ιδεολογία και την ισχύ των αγορών ήθελαν απλώς εργαζομένους χωρίς συμβάσεις. Εργαζομένους που οποιαδήποτε στιγμή μπορούσαν να πάψουν να είναι εργαζόμενοι αν αυτό εξυπηρετούσε τις ανάγκες των εταιρειών τους και «της αγοράς». Έτσι, μπορούμε να δούμε καθαρά ότι δεν υπήρξε μόνο ένας κλάδος ευχαριστημένων με την απομάκρυνσή της, αλλά περισσότεροι. Είναι οι ίδιοι κλάδοι που δεν φορολογούνται, δεν τιμωρούνται, δεν ελέγχονται, και επιπλέον ζητούν όλο και πιο σφιχτή πολιτική εις βάρος των κανονικών εργαζομένων. Ήδη από την εποχή που ήταν υπουργός Ανάπτυξης οι πιέσεις και οι υποδείξεις στον πρωθυπουργό να την απομακρύνει ήταν από συχνές έως έντονες, τόσο, που μερικές φορές ακόμα και για λόγους αντίδρασης ισχυροποιούσαν τη θέση της. Οι ίδιοι άνθρωποι, με τους εκπροσώπους τους στα ΜΜΕ, αλλά συχνά και με τα ευθέως δικά τους ΜΜΕ –σε μια τουλάχιστον μεγά(λη) περίπτωση–, θα είναι απολύτως ευτυχείς τόσο ιδεολογικά όσο και πρακτικά: Δεν θα έχουν μπροστά τους «τη δασκάλα» που τους ζάλιζε και τους κόντραρε με τις ανθρωπιστικές της θεωρίες, δεν θα έχουν προβλήματα στην επιχειρηματική (;) τους δράση, έτσι όπως αυτοί την πιστεύουν και τη βλέπουν. Ασφαλώς, για να μην ξεχνάμε και τις εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες, θα είναι ευχαριστημένοι και όσοι ανησύχησαν στις εκλογές του 2009, όταν είδαν τη Λ. Κατσέλη να μαζεύει «από το τίποτα» 90.000 σταυρούς στη Β΄ Αθηνών (για πρώτη φορά υποψήφια με «σταυρό», αφού την προηγούμενη είχε εκλεγεί ως βουλευτής Επικρατείας) και να αποκτά λαϊκή βάση και έρεισμα, ελπίζοντας ότι βάση και έρεισμα μειώνονται «αφού δεν θα είναι στο παιχνίδι». Οι εμπειρότεροι βεβαίως από αυτούς θα ξέρουν (και θα λαμβάνουν υπόψη τους) ότι συχνά τέτοιες απομακρύνσεις περισσότερο ισχυροποιούν τον θιγόμενο παρά τον αποδυναμώνουν. Σημασία έχει ότι η συγκεκριμένη επιλογή του πρωθυπουργού ήταν μια απόφαση-δώρο στους οπαδούς του Μνημονίου και των μαζικών αποκρατικοποιήσεων αλλά και μια σημαντική διευκόλυνση στο έργο της «συμμαχίας των προθύμων».