VOX POPULI
Οι αγανακτισμένοι της χώρας και αυτήν την εβδομάδα συνέχισαν να πλημμυρίζουν τους δρόμους της Ελλάδας στο πλαίσιο της πανευρωπαϊκής κινητοποίησης. Διαδηλώνουν χωρίς κράνη, χωρίς κουκούλες. Κρατώντας μόνο κατσαρόλες και σφυρίχτρες για να διαδηλώσουν χωρίς ακρότητες για το πολιτικό σύστημα που κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Για να μην την πληρώνουν μόνο οι αδύναμοι. Γιατί θέλουν να ζουν με αξιοπρέπεια από την εργασία τους, χωρίς τη διαρκή τρομοκρατία της ανεργίας. Ακόμη για να τιμωρηθούν όσοι λεηλάτησαν τον δημόσιο πλούτο και για να διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας και η δωρεάν υγεία και παιδεία. Πράγματα απλά και αυτονόητα.
Μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι πολλοί πολιτικοί μας όχι μόνο δεν αποδοκίμασαν το κίνημα αυτό των αγανακτισμένων, αλλά αντίθετα εκφράστηκαν με συμπάθεια γιʼ αυτό. Θα έλεγε κανείς ότι πολλοί συμμερίζονται την παλλαϊκότητα της εκδήλωσης αυτής.
Αφού λοιπόν όλοι αναγνωρίζουν ευθαρσώς το δικαίωμα των πολιτών να εκφράζουν ελεύθερα την αγανάκτησή τους για τα επαχθή μέτρα, γιατί δεν συμμετέχουν και αυτοί; Και δεν προσπαθούν να έρθουν σε απευθείας επαφή με τη λαϊκή βάση που σε τελευταία ανάλυση αυτή τους αναδεικνύει σε πολιτικούς ταγούς της χώρας;
Ακόμη όμως μια άλλη πρόσθετη αγανάκτηση κυριαρχεί τις τελευταίες μέρες. Όχι στους δρόμους. Είναι εκείνη που παρατηρήθηκε στην πρόσφατη συνεδρίαση του Κοινοβουλευτικού Τομέα Εργασίας Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ όπου η κυβέρνηση ήρθε αντιμέτωπη με βουλευτές που άσκησαν ανοιχτή κριτική στους κυβερνητικούς χειρισμούς, που έχουν σχέση με την οικονομία και τα επερχόμενα νέα επαχθή μέτρα.
Βέβαια δεν αμφιβάλλουμε ότι στη μεγάλη αυτή μάζα των αγανακτισμένων ασφαλώς θα υπάρχουν και ετερόκλητα στοιχεία. Ακόμη και συνήθεις διαμαρτυρόμενοι που κρίνουν ότι η περικοπή προνομίων τούς βλάπτει άμεσα. Η συμπαγής όμως μάζα δεν περιλαμβάνει προνομιούχους. Περιλαμβάνει άνεργους, επαγγελματίες που αναγκάστηκαν να κλείσουν τα μικρά μαγαζιά τους, απολυμένους, χαμηλοσυνταξιούχους, νεαρά άτομα που βλέπουν καθημερινά να πλανάται το φάσμα της ανεργίας και να συντρίβονται τα όνειρα και οι ελπίδες τους.
Οι αγανακτισμένοι δεν ανέδειξαν κάποιον ηγήτορα. Έστειλαν όμως πολλαπλά μηνύματα προς διάφορους αποδέκτες. Ελπίζουμε αυτά να καταγράφηκαν. Αν η αγανάκτηση αυτή περιοριστεί σε εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, ασφαλώς θα αποφευχθούν περαιτέρω συλλογικές αντιδράσεις. Αν όμως η αγανάκτηση μετατραπεί σε διαρκή οργή, οι συνέπειες θα είναι μεγάλες και υπολογίσιμες. Ποιος θα δώσει απάντηση σʼ όλους αυτούς τους αγανακτισμένους; Κύριοι ταγοί της πολιτικής, τι λέτε;