Nα αγωνισθούμε για να πάρουμε την Ελλάδα πίσω!
Το τελευταίο διάστημα, η ελληνική κοινωνία ζει στον ρυθμό μιας πρωτοφανούς κίνησης για τα ελληνικά δεδομένα.
Οι «Αγανακτισμένοι», που γεμίζουν τις πλατείες της χώρας κάθε μέρα εδώ και δύο εβδομάδες, αποτελούν μια αυθόρμητη και μαζική αντίδραση του ελληνικού λαού και της νεολαίας. Οργανώνονται διαδικτυακά και διαδηλώνουν ειρηνικά, εκφράζουν και εκπροσωπούν την αγωνία του λαού για το σήμερα αλλά και το αύριο. Και όλα αυτά, παρά την προσπάθεια ορισμένων «γνωστών» να τους στρέψουν ενίοτε σε αντιδημοκρατικές λογικές, καλύπτοντας τις ιδεολογικές τους εμμονές και ψυχολογικά συμπλέγματα.
Είναι, χωρίς αμφιβολία, θετικό και ενθαρρυντικό γεγονός, αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Ο λαός κινητοποιείται, αντιδρά, συμμετέχει, εκφράζεται, στέλνει μηνύματα, βάζει τις «κόκκινες γραμμές». Δυναμώνει τη φωνή της Ελλάδας και την ενώνει με τις φωνές άλλων λαών της Ευρώπης, στον αγώνα για μια Ευρώπη της συνοχής, της αλληλεγγύης, της ισόρροπης ανάπτυξης και αναδιανομής του εισοδήματος, της δίκαιης κατανομής των βαρών και των θυσιών και του σεβασμού των ασθενέστερων στρωμάτων. Μια Ευρώπη, που απελευθερώνει τις δυνάμεις της νέας γενιάς και προτάσσει τις αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, της ελευθερίας.
Πέρα όμως από τα θετικά που καταγράφονται, από την κίνηση των «Αγανακτισμένων», πρέπει, χωρίς καθυστέρηση και περιστροφές, τώρα να τροφοδοτήσουμε την πολιτική συζήτηση, να περιγράψουμε το πολιτικό σχέδιο, να βάλουμε το πρόταγμα και τους άξονες για την υπέρβαση της κρίσης, για την Ελλάδα του αύριο, για την πατρίδα μας, όπως την οραματιζόμαστε οι νέοι άνθρωποι.
Και για να πάει μπροστά η Ελλάδα, απαιτούνται βαθιές αλλαγές. Αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, αλλαγές στην κοινωνική και οικονομική ζωή.
1. Οι αλλαγές στο πολιτικό σύστημα περιλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα παρεμβάσεων, που αποκαθιστούν την αξιοπιστία των πολιτικών κομμάτων και των θεσμών εκπροσώπησης, χωρίς να εξαιρούνται και οι φορείς άσκησης δημόσιας εξουσίας αλλά και δημόσιας επιρροής (όπως ιδίως τα ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης). Χρειάζονται αλλαγές στη δομή και λειτουργία των πολιτικών κομμάτων, με ενίσχυση της συλλογικότητάς τους, διαφάνεια στον δημόσιο βίο και το δημόσιο χρήμα, ενδυνάμωση των θεσμών ελέγχου και του Κοινοβουλίου και αποδυνάμωση της ανέλεγκτης εκτελεστικής εξουσίας. Θεμελιώδης αφετηρία μιας τέτοιας προσπάθειας είναι αφενός μια δέσμη άμεσων μέτρων, που αποκαθιστούν το κοινό αίσθημα αφετέρου ιδίως μια Συνταγματική Αναθεώρηση, που θέτει επί τάπητος τα ζητήματα αυτά.
2. Χρειάζεται ένα Εθνικό Σχέδιο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας. Η κουβέντα για «καλά» ή «κακά» μέτρα είναι εξόχως αποπροσανατολιστική. Το σχέδιο αυτό θα προέλθει μέσα από συμφωνία των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, θα βάζει τις προτεραιότητες της ανάκαμψης και του αναπτυξιακού προσανατολισμού, θα εξειδικεύεται περιφερειακά, αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε περιοχής, θα έχει βασικό εργαλείο τη δημόσια παιδεία και έρευνα, θα δίνει εν τέλει ελπίδα και προοπτική στον ελληνικό λαό.
3. Απαιτείται εκσυγχρονισμός του δημόσιου τομέα, με αιχμές την παραγωγικότητα, την αποτελεσματικότητα, τα κίνητρα, την απονομή αρμοδιοτήτων και καθηκόντων στους δημοσίους υπαλλήλους, την αξιολόγησής τους, τη ρήξη με το συντεχνιασμό. Πρέπει να τελειώνουμε με τις στρατιές των «μετακλητών» και των «συνεργατών», που διοικούν στην πράξη. Παράλληλα χρειάζεται βαθιές αλλαγές και ο ιδιωτικός τομέας. Πρέπει να πάρουμε διαζύγιο με τους «νταβατζήδες», το παρασιτικό και κρατικοδίαιτο κεφάλαιο, τα καρτέλ και τους «φοροφυγάδες», τις στρεβλώσεις της αγοράς. Οφείλουμε να ενισχύσουμε την υγιή επιχειρηματικότητα, που φέρνει προστιθέμενη αξία και εξωστρέφεια στην Ελλάδα.
4. Τέλος, είναι επιτακτική ανάγκη να πάρουμε πρωτοβουλίες για την Ευρώπη. Οι ευρωπαίοι ηγέτες (;) πρέπει να αντιληφθούν ότι οι λαοί ήταν αυτοί που πριν από τρία χρόνια διέσωσαν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και σήμερα υφίστανται την επίθεση εναντίον τους. Χρειάζονται κανόνες και όροι στην κίνηση των κεφαλαίων και πιο γενναίες αποφάσεις στο επίπεδο της δομής και των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αποδεικνύουν έμπρακτα την αλληλεγγύη.
Οι παραπάνω επισημάνσεις, όπως και πολλές άλλες, προϋποθέτουν ορισμένα πράγματα. Κατʼ αρχάς πίστη της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας στην επιτυχία του εγχειρήματος και μετάδοση της αισιόδοξης προοπτικής. Με συνταγές φόβου και τρομοκρατημένου λαού δεν πάμε πουθενά. Κατά δεύτερον, εθνική αυτοπεποίθηση, εθνική ενότητα και σκληρή δουλεία όλων μας. Με δίκαιη κατανομή των βαρών, με κοινωνική συνοχή και κοινωνική δικαιοσύνη.
Έτσι θα μετατρέψουμε την αγανάκτηση σε ελπίδα, τον φόβο σε αισιοδοξία, την αγωνία σε σχέδιο. Έτσι θα αγωνιστούμε και θα πάρουμε την Ελλάδα πίσω.