Υπάρχει πλέον πραγματική δυσαρμονία μεταξύ κυβέρνησης και λαού
Ακόμη και το 1909, όταν μια δράκα στρατιωτικών και πολιτικών αντιστάθηκε νικηφόρα στην εθνική σήψη –χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, αρχικά– οι υπεύθυνοι της κρίσης παραμέρισαν για να περάσει, να δρασκελίσει το κατώφλι της νέας εποχής ο εκλεκτός της ιστορίας Ελευθέριος Βενιζέλος.
Σήμερα, το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα και η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου –απογυμνωμένη και από τα τελευταία αξιόπιστα ίχνη πολιτικής, κοινωνικολαϊκής νομιμοποίησης– παραμένουν «γαντζωμένοι» στις εξουσίες τους (εκτελεστική και νομοθετική – η δικαστική τι κάνει;) και αγνοούν περιφρονητικά την οργισμένη λαοθάλασσα των Πανελλήνων… «όπου πλατείας»!
Είναι προφανές ότι υπάρχει –πανηγυρικά επιβεβαιωμένη– πραγματική δυσαρμονία της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου με την εκφρασθείσα και εκφραζόμενη καθημερινά πολιτική βούληση της πλειοψηφίας του λαού (γιατί είναι προφανές ότι αυτή η κυβέρνηση δεν απολαύει ουσιαστικά της εμπιστοσύνης, ούτε της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, αλλά ούτε και της πλειοψηφίας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ).
Οι απόψεις πλειάδας υπουργών (με προεξάρχοντα τον συνταγματολόγο υπουργό Άμυνας Ευάγγελο Βενιζέλο) και της συντριπτικής πλειοψηφίας και των βουλευτών – μελών του ΚΤΕ Οικονομικών και του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, δεν συμφωνούν με τις σχεδιασμένες και εφαρμοστικές πολιτικές του πρωθυπουργού και του οικονομικού αλλά και του πολιτικού επιτελείου του, που πλειοψηφικά συγκροτείται από τους… «κηπουρούς» του! (Χωρίς να θέλουμε να προσβάλλουμε τη συμπαθέστατη επαγγελματική κατηγορία των φροντιστών κήπων και των ανθοκόμων…)
Συμπερασματικά, κοινή συνισταμένη των διαφορετικών απόψεων που αποτελούν ευρεία πλειοψηφική άποψη και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ είναι η δεοντολογικά πρωτεύουσα αντίληψη ότι ο πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο του πρέπει να πουν όλη την αλήθεια στον λαό για το κυοφορούμενο «Νέο» Μνημόνιο και για τη διάρκεια ισχύος… των χαλκευόμενων με αυτό δεσμών του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα των νέων μας.
Το νέο καθεστώς της «ξενικής» δημοσιονομικής κατοχής πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης και να είναι εκ των προτέρων γνωστοί οι όροι του και οι συνέπειες από την εφαρμογή του στο συνολικό εθνικό μέλλον.
Δίδυμος όρος εκ των ων ουκ άνευ είναι η παραδοχή από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου της άποψης ή η επιβολή της άποψης ότι δεν μπορεί να δεσμευτεί το μέλλον της χώρας από τη σημερινή κυβέρνηση και τη σημερινή Βουλή.
Μια νέα Βουλή πρέπει να «λαξεύσει» την ταφόπλακα της Μεταπολίτευσης και να τελέσει τα «θυρανοίξια» της Νέας Μεταπολίτευσης, της Νέας Εποχής, με τον λαό στο επίκεντρο των εξελίξεων, πρωταγωνιστή του Νέου Μέλλοντος της χώρας και της διαμόρφωσης μιας νέας μορφής Δημοκρατίας, με κυρίαρχη τη θέληση του λαού και όχι των βουλευτών, ακόμη ίσως και στην εκλογή του Ανώτατου Άρχοντα της Ελληνικής Δημοκρατίας.