Στην αγανάκτηση δεν υπάρχει φόβος…

Απευθύνομαι με έντονη αμφιβολία και βέβαιο σκεπτικισμό στον συμπολίτη μου που στέκει ακόμα παθητικά, αδιάφορα, απέναντι σε όσα συμβαίνουν. Φίλε, γιατί ακόμα δεν έχεις εκφραστεί, δεν έχεις δραστηριοποιηθεί, δεν έχεις πάρει θέση για το κίνημα της πλατείας; Εννοώ της πλατείας συντάγματος (με μικρό το σίγμα).
Είναι τόσοι που συμμετέχουν, έστω με ολιγάριθμα συμβούλια, με χαρακτήρα αμεσοδημοκρατικό, που -αν εξαιρέσει κανείς τη φιλοσοφική τους αστάθεια- έχουν δώσει μια δυναμική στο αχρωμάτιστο, ακομματικό και αυθόρμητο κίνημα των πολιτών που «αγανακτούν». Είμαι κι εγώ ένας αγανακτισμένος Πολίτης και αυθόρμητα (και το εννοώ) βρίσκομαι σχεδόν καθημερινά στο σύνταγμα, παρακολουθώ, φωνάζω, δηλώνω την παρουσία μου. Ελπίζω κάπου. Στη Δικαιοσύνη, τον άνθρωπο, τον Πολίτη μέσα στην Πόλη. Ελεύθερο. Ε; Στοχάζομαι τα πολιτικά και φιλοσοφικά αδιέξοδα της αυτοοργάνωσης και της κοινωνικής αυτονομίας, μα είμαι εκεί. Και ξέρεις τι είδα; Είδα τον φόβο ως αποτέλεσμα μιας ανάδρασης να μετακυλίεται από τον λαό μπροστά στη Βουλή στα βουλευτάκια και τους εκπροσώπους τους μέσα σ’ αυτήν. Κι εδώ να μείνει, κέρδος είναι. Τουλάχιστον διώξαμε ένα δράμι φόβου και τον «μοιραστήκαμε» μ’ αυτούς που τον προκαλούν. Έχει κι άλλο φόβο μέσα του ο Πολίτης.
Λέω ότι του περισσεύει κιόλας. Μπορεί να τον μοιραστεί με αυτούς. Δεν μπορεί; Φίλε, επειδή είμαι σίγουρος ότι η Αθήνα έχει στοιχεία Πόλης και οι Αθηναίοι είναι στην πλειοψηφία τους εν δυνάμει Πολίτες, για δες μήπως μπορείς να βοηθήσεις κι εσύ. Από ευθιξία, χρέος, ανάγκη, όραμα ή ό,τι άλλο θες. Έλα, μη φοβάσαι τώρα. Έλα να δεις ότι φοβούνται αυτοί πιο πολύ. Δεν το πιστεύεις, μα συμβαίνει. Γιατί ήρθαν δύσκολες μέρες, φίλε, κι έρχονται κι άλλες αν τους αφήσουμε εγώ κι εσύ να προχωράνε μόνοι τους υλοποιώντας αποφάσεις των ξένων.

Γιάννης Ροζάκης,
Κάτω Πεύκη