«Διανοούμενοι» με κρατική καρέκλα

Ο όρος διανόηση, εκτός από το κοινωνικό και ψυχολογικό περιεχόμενό του, έχει προσλάβει διάφορες σημασίες στη χώρα μας και ορισμένοι δεν περιμένουν να κερδίσουν αυτόν τον τίτλο από την κοινή γνώμη, αλλά αυτοχρίζονται μόνοι τους ή, στην καλύτερη περίπτωση, από την παρέα τους, εφαρμόζοντας τη γνωστή φράση «ό,τι δηλώσεις είσαι». Ιστορικά ο διανοούμενος ήταν ο φάρος μέσα στην κοινωνία, που με τη σωστή διαχρονική επιτυχία της δουλειάς του και την ηθική στάση και παρουσία του επηρεάζει την τελική απόφαση. Τότε μπορεί να εξελιχθεί ο πολιτισμός και ο κοινωνικός ορίζοντας του ανθρώπου, ώστε όλες οι ψηφίδες να ενωθούν σωστά για να ολοκληρωθεί ο σκοπός του ψηφιδωτού, έτσι ώστε να διαμορφώσει την κοινή γνώμη προς την αναγκαία κατεύθυνση.
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι κανένα ψηφιδωτό να μην είναι εκ προοιμίου χαλασμένο, ιδιαίτερα ο πομπός που είναι ικανός να διαδώσει το μήνυμα σε ολόκληρη την κοινωνία και, σύμφωνα με τον λόγο του Φ. Νίτσε, δεν θα βασιλεύει πια ο κριτής, αλλά ο δημιουργός, είτε είναι διανοούμενος είτε εργάτης.
Διαβάζοντας την επιστολή των 32 «διανοουμένων» με τίτλο «Τολμήστε», αρχικά μου θύμισε τα όσα είπε πριν από μερικές μέρες ο πρωθυπουργός της χώρας, για συναίνεση όλων των πολιτικών κόμματων. Αυτοί οι διανοούμενοι δεν μας είπαν τίποτα για τα ψέματα και την αποτυχία του προγράμματος που ακολούθησε η χώρα μας για ένα χρόνο. Οι διανοούμενοι αυτοί δεν αντέδρασαν καθόλου όταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης προσέβαλε μια κοινωνική τάξη λέγοντας ότι είναι «κοπρίτες». Ούτε όταν αποκαλούσαν τους πολίτες «τεμπέληδες». Δεν μας είπαν τίποτα ούτε όταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε δημόσια ότι είμαστε «χαραμοφάηδες». Εμείς, οι απλοί πολίτες, αντιδράσαμε και είπαμε όχι, δεν τα φάγαμε μαζί. Οι «διανοούμενοι» της επιστολής όμως σιώπησαν και σιωπούν όταν οι εργαζόμενοι που κάνουν απεργία, έστω και μιας μέρας, χάνουν το μεροκάματό τους, ενώ οι πανεπιστημιακοί μας πληρώνονται κανονικά. Δεν άκουσα πανεπιστημιακούς να διαμαρτύρονται έντονα για συναδέλφους τους όταν χρέωναν το πανεπιστήμιο για μια μοκέτα μιας αίθουσας όσο θα κόστιζε αν έστρωναν την εθνική οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης! Ή όταν έπαιρναν τα ευρωπαϊκά προγράμματα ή όταν υπερτιμολογούσαν τα βιβλία τους και υποχρέωναν τους φοιτητές να τα αγοράσουν.
Μήπως γι’ αυτό δεν απάντησαν στο «όλοι μαζί τα φάγαμε» του αντιπροέδρου; Μήπως κάποια ονόματα «διανοουμένων» αστυνομικών μυθιστορημάτων ή ερωτικών περιπετειών έχουν στρογγυλοκαθίσει στις καρέκλες κρατικών οργανισμών με καλούς μισθούς;
Μιλάνε για ομοψυχία οι 32, ενώ ορισμένοι από τους υπογράφοντες αρθρογραφούσαν σε κυριακάτικη εφημερίδα υποστηρίζοντας και χειροκροτώντας τον νέο εκπαιδευτικό νόμο, που ουσιαστικά ιδιωτικοποιούσε την παιδεία;
Ο διανοούμενος δεν περιμένει να βγει πρώτα ο κόσμος στους δρόμους και μετά να ακολουθήσει. Θα έπρεπε να είχαν τολμήσει πριν φθάσει ο κόμπος στο χτένι, θα έπρεπε να αντιδράσουν με τον «παρεμβατικό» τους λόγο όταν η κυβέρνηση έκοβε τη σύνταξη του απόμαχου της δουλειάς και μείωνε τον βασικό μισθό των εργαζομένων.
Αν οι διανοούμενοι ήθελαν να αντιδράσουν και να πείσουν τον λαό ότι αγωνίζονται για να σωθεί ή χώρα, θα έπρεπε να είχαν ξεσηκωθεί πολύ πριν από τον αγανακτισμένο λαό και να μην υπογράφουν μια επιστολή χωρίς «περιεχόμενο» για να βγουν στην τηλεόραση και να δηλώσουν ότι είναι μια «αόριστη επιστολή», όπως δήλωσε ένα από τους υπογράφοντες στις 6 Ιουνίου σε κρατικό κανάλι.
Οι διανοούμενοι έπαψαν να είναι παρεμβατικοί από τη στιγμή που βολεύτηκαν με κάποιο κρατικό επιμίσθιο, είτε αυτό είναι μιας συμβουλευτικής επιτροπής ή μια ακαδημαϊκή θέση ή κάποια χορηγία για μια κινηματογραφική ταινία ή την έκδοση ενός βιβλίου.
Ο εξαρτημένος από το κατεστημένο δεν μπορεί να γίνει προπομπός και διαμορφωτής μιας δίκαιας κοινωνίας, αλλά ένα κακό τηλεοπτικό πρότυπο, που η χώρα μας έχει πολλά.