Από το 1992 είχε προβλέψει αυτά που ζούμε σήμερα

Από το 1992 ο ένας από τους σημαντικότερους διανοητές της σύγχρονης Ελλάδας, που μοίρα κακή έφυγε νωρίς, ο Παναγιώτης Κονδύλης, είχε προβλέψει τη σημερινή κατάληξη της χώρας μας.
Ένα σημαντικό, διδακτικό και προφητικό, όπως το χαρακτηρίζει, απόσπασμα από το βιβλίο του «Πλανητική πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο», κατέγραφε την περασμένη Κυριακή στο άρθρο του στο «Βήμα» ο πρώην υπουργός Γιώργος Ρωμαίος, το οποίο, λόγω της σημασίας του για τα σημερινά τεκταινόμενα, παραθέτουμε:
«Το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σώμα στο σύνολό του επωφελήθηκε από τη μεταπολεμική πρωτοφανή ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας και άντλησε βραχυπρόθεσμα ωφελήματα απʼ αυτή με αντάλλαγμα τον μακροπρόθεσμο υποβιβασμό της Ελλάδας στην κλίμακα του διεθνούς καταμερισμού εργασίας και συνάμα τη γενική εθνική της υποβάθμιση.
Αυτό έγινε με τη μορφή ενός σιωπηρού, αλλά διαρκούς και κατά μέγα μέρος συνειδητού και επαίσχυντου κοινωνικού συμβολαίου, στο πλαίσιο του οποίου η εκάστοτε πολιτική ηγεσία –“δεξιά”, “φιλελεύθερη” ή “σοσιαλιστική”, κοινοβουλευτική ή δικτατορική: στο κρίσιμο τούτο σημείο οι αποκλίσεις υπήρξαν ελάχιστες– ανέλαβε τη λειτουργία να ενισχύει γρήγορα και παρασιτικά τις καταναλωτικές δυνατότητες του “λαού” με αντίτιμο την πολιτική του εύνοια ή ανοχή, ήτοι τη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας και την κάρπωση των συναφών κοινωνικών και υλικών προνομίων…
Ποτέ άλλοτε το κράτος και το έθνος δεν βρέθηκαν, χάρη στην απλόχερη μεσολάβηση του “πολιτικού κόσμου”, σε τόσο αγαστή σύμπνοια με τον χαρτοπαίκτη της επαρχίας και με το τσόκαρο των Αθηνών».
Ο Κoνδύλης είχε προβλέψει, πριν από το 1992, ότι οι ευρωπαίοι εταίροι, κάποτε, «θα αρνούνταν να χρηματοδοτήσουν περαιτέρω τον ελληνικό παρασιτικό καταναλωτισμό, επιβάλλοντας στην ελληνική οικονομία αυστηρή δίαιτα εξυγιάνσεως και επαναφέροντας το βιοτικό επίπεδο στο ύψος που επιτρέπουν οι δυνατότητές της».
Είκοσι χρόνια από τότε, αυτό που είχε με απόλυτη σαφήνεια καταγράψει ο Παναγιώτης Κονδύλης το ζούμε, όχι ως όνειρο, φαντασία, αλλά σκληρή πραγματικότητα.
Το καμπανάκι είχε χτυπήσει το 1992, τότε που κυβερνούσε ο Μητσοτάκης, αλλά για άλλα ενδιαφερόταν…
Ούτε στη συνέχεια το πήραν χαμπάρι και ο Σημίτης, αλλά και ο Ανδρέας, που στο μεσοδιάστημα ήταν πρωθυπουργός. Είχε όμως το ελαφρυντικό ότι η υγεία του είχε καταρρεύσει και άλλοι είχαν τη διαχείριση…
Κάποια στιγμή η ιστορία θα γραφτεί για κείνες τις μέρες… Και θα είναι πάρα πολύ μελανή… Για πολλούς εκείνης της περιόδου.