Αν οι συγκεντρώσεις είχανε χρώμα…
Ποιος τον ακούει; Ε, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αρκεί που φωνάζει. Χρειάζεται και να τον ακούν; Στο κάτω κάτω ποιος τον κάλεσε στην πλατεία; Μόνος του δεν κατέβηκε; Ήθελές τα και παθές τα. Πού πας, λαέ μου, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς χειραγώγηση, χωρίς σημαίες και λάβαρα; Έτσι είναι οι συγκεντρώσεις; Άντε μαζευτήκαμε εκατό, διακόσιες, τριακόσιες χιλιάδες κι εντάξει; Καθαρίσαμε, δηλαδή, επειδή είπαμε και κάποια συνθήματα;
Καλά τα συνθήματα, καλό το πλήθος, καλό το πάθος, καλά όλα αυτά, αλλά τι νόημα έχουν οι συγκεντρώσεις χωρίς τον μεγάλο αρχηγό εκεί ψηλά στο μπαλκόνι; Ε, ρε, τι θα γινόταν αν επρόκειτο για προεκλογική συγκέντρωση, με τόσο πλήθος συγκεντρωμένων! Τι «πύρινα λόγια» και τι «θερμά ευχαριστώ» γι’ αυτόν τον μοναδικό, τον εκπληκτικό, τον υπέροχο κόσμο. Χαμός στο ίσωμα. Χαμός στην πλατεία. Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μου τα λόγια όλων των υποψηφίων πρωθυπουργών, και με πολύ πολύ λιγότερο κόσμο κάτω από την εξέδρα.
– Ο λαός μίλησε! Ο λαός νίκησε!
Μικρή παύση για να κοπάσουν οι ζητωκραυγές, αλλά και για να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στο επόμενο σύνθημα…
– Δημοκράτισσες και Δημοκράτες, Αθηναίες και Αθηναίοι, νοικοκυρές και νοικοκυραίοι, αυτή η νίκη είναι δική σας!
Νέα χειροκροτήματα, νέες ζητωκραυγές, νέα διακοπή –για ακόμα μεγαλύτερη έμφαση– και νέο λιβανιστήρι. Νέοι ύμνοι για «μέγα πλήθος και το μέγα πάθος».
– Λαέ της Θεσσαλονίκης, πού είσαι να δεις τον λαό της Αθήνας!
Α, ρε, λαέ της Αθήνας! Α, ρε, λαέ της Θεσσαλονίκης, του Βόλου, της Πάτρας, του Ηρακλείου! Λαέ της Ελλάδας και κάθε γωνιάς της Ελλάδας! Θυμάσαι, λαέ μου, τι γινόταν σε κείνες τις προεκλογικές συγκεντρώσεις; Πανηγύρι της Δημοκρατίας το ανέβαζαν, πανηγύρι της Δημοκρατίας το κατέβαζαν! Και τώρα; Είδατε τους αρχηγούς; Μην τους είδατε! Από δω παν οι άλλοι! Αφού δεν σε κάλεσαν αυτοί, αφού δεν σε μάντρωσαν αυτοί, αφού δεν συγκεντρώθηκες γι’ αυτούς, πώς θέλεις να νικήσει η Δημοκρατία, πώς τολμάς να σκεφτείς ότι αυτή η νίκη είναι δική σου;
Υποψιάζομαι ότι κι ένα εκατομμύριο κόσμος να συγκεντρωθεί στην πλατεία, λίγοι θα σε ακούσουν κι ακόμα λιγότεροι θα σου απευθύνουν εκείνες τις μπαλκονάτες κορώνες. Είπαμε, χωρίς πλαστικές σημαιούλες, χωρίς κομματικά λάβαρα και κυρίως χωρίς τον αρχηγό της παράταξης εκεί ψηλά στο μπαλκόνι και την εξέδρα, όλα εκλαμβάνονται και αντιμετωπίζονται εντελώς διαφορετικά. Το φως γίνεται σκοτάδι. Η δημοκρατία οχλοκρατία. Ο κυρίαρχος λαός μάζα!
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο! Όποιος δεν θέλει να δει τι είναι αυτό που γίνεται σήμερα στην πλατεία, είναι σαν να μη θέλει να δει αυτό που θα γίνει αύριο στην Ελλάδα. Είναι τόσο απλό. Κάτι σαν απλή μέθοδος των τριών. Αν –όπως μας έλεγαν– ο όγκος των προεκλογικών συγκεντρώσεων προμηνύει τη νίκη στις κάλπες, τώρα που ο αριθμός των συγκεντρωμένων ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, γιατί αυτή η νίκη να μην είναι των αγανακτισμένων πολιτών;
Έτσι δεν είναι, κύριοι πολιτικοί αρχηγοί;
Αν είχαμε, λέω αν είχαμε, την προηγούμενη Κυριακή εκλογές και είχε καταφέρει το κόμμα σας να συγκεντρώσει όχι 300.000, αλλά τους μισούς απ’ αυτούς, εσείς οι ίδιοι δεν θα φωνάζατε με όλη τη δύναμη της φωνής σας:
– Ο λαός ενίκησε! Η δημοκρατία ενίκησε!
Τελικά, ο Λαός και η Δημοκρατία πότε νικάνε;