Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΟΡΙΑΚΟ ΣΗΜΕΙΟ

Η χώρα δεν κυβερνάται. Εδώ και πολύ καιρό ο Γ.Α. Παπανδρέου έχασε το παιχνίδι, άρα και τη δυνατότητα πολιτικής διεύθυνσης της χώρας. Απώλεσε τον έλεγχο του πηδαλίου, όσο κι αν μοιάζει να εργάζεται πυρετωδώς, να δηλώνει συνεχώς ότι δεν γίνονται εκλογές, να παρουσιάζεται αυστηρός και σχεδόν απειλητικός προς όλους. Δεν πείθει. Ο κόσμος πλέον δεν πειθαρχεί σε άδικες, παράλογες και επαχθείς κυβερνητικές / κρατικές αποφάσεις και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ένα ικανό ποσοστό ανθρώπων θα πάνε να πληρώσουν π.χ. την έκτακτη εισφορά που συζητείται να επιβληθεί σε όλους. Και τούτο όχι μόνο επειδή νιώθει (και είναι) εξαπατημένος, αλλά διότι η κυβέρνηση δεν έχει το κύρος και τη δυνατότητα να τον πείσει ότι αν δεν πάει «θα έχει κυρώσεις». Είναι κάπως σαν τις εκλογές, όπου ο νόμος περί κυρώσεων ισχύει πάντα αν δεν ψηφίσεις, αλλά δεν εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες.
Η χώρα δεν κυβερνάται κι αυτό το αποδεικνύουν κάθε απόγευμα στο Σύνταγμα χιλιάδες άνθρωποι που συγκεντρώνονται αποδοκιμάζοντας όχι απλώς την κυβέρνηση, αλλά ολόκληρο το σύστημα διακυβέρνησης και τους εκπροσώπους του. Αναμφιβόλως έπαιξε σημαντικό –αρνητικό– ρόλο στην απαξίωση του συστήματος ο Γ.Α. Παπανδρέου που μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια στην πρωθυπουργία κατόρθωσε να καταστήσει τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος αναξιόπιστους, αντιπαθείς και ευθέως διαβλητούς. Ο κ. Παπανδρέου εισέβαλε στη δημόσια ζωή ως γόνος ευφυούς και ισχυρού πατρός, επεβλήθη διά της καταγωγής του και ύστερα από χρόνια τα έφερε έτσι η ζωή ώστε «του έμεινε» το κόμμα στα χέρια. Η εξέλιξη τον οδήγησε (ατυχώς, όπως αποδεικνύεται) στην πρωθυπουργία και εκεί είχε (και έχει) να αντιμετωπίσει ζητήματα που δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να τα χειριστεί επαρκώς. Αυτό φαίνεται πια στην καθημερινότητα της χώρας, στη συνεχή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, στις συνεχείς επιθέσεις που κάνει ο ΓΑΠ στην Ελλάδα και στους Έλληνες, εκθέτοντας τη χώρα αδίστακτα και ανεπανόρθωτα στο εξωτερικό, και, φυσικά, στη δουλοπρεπή του στάση απέναντι στα ποικιλώνυμα συμφέροντα που προσφέρονται (και δανείζουν) αφειδώς με αντάλλαγμα την ανεξαρτησία της χώρας. Είναι προφανές ότι ψάχνει για ενόχους, αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από την ενοχοποίηση του λαού που εκλήθης να κυβερνήσεις.
Το σκηνικό αυτό δεν είναι πια κάτι μυστικό, κρυφό, γνωστό σε λίγους. Είναι ορθάνοιχτο και προσβάσιμο σε όλους, κάτι που από μόνο του κάνει την κυβέρνηση από αντιπαθή έως μισητή. Κι αυτό είναι κάτι που θα βαραίνει ανεπανόρθωτα και διαχρονικά τον σημερινό αρχηγό της: Εκτός από το βαρύ όνομα του πατέρα του, έχει (και δεν μπορεί) να κουβαλήσει και το βάρος της ευθύνης για την απέχθεια που ήδη αισθάνεται ο κόσμος προς το ΠΑΣΟΚ. Απέχθεια διότι «δεν περίμενε από το ΠΑΣΟΚ» αυτά που συμβαίνουν, αυτά που περνάει. Η ΝΔ τον εκνεύρισε, την αντιπάθησε και την τιμώρησε με μια ήττα της τάξης των δέκα ποσοστιαίων μονάδων. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει σημασία με πόση διαφορά θα χάσει, σημασία έχει ότι στις συνειδήσεις των ανθρώπων θα έχει απαξιωθεί και περιφρονηθεί. Αυτό όμως για να το καταλάβει κανείς και να νιώσει πόσο σοβαρό είναι, πρέπει να έχει χαρακτηριστικά, συνείδηση και λειτουργία ηγέτη. Αυτά δηλαδή που λείπουν από τον γιο του φυσικού ηγέτη και ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.