Βυζάντιον

Μου στέλνουν απίστευτα πράγματα, σε βαθμό που οι ισχυρισμοί για δανεικά από την Κίνα και τη Ρωσία να φαίνονται απολύτως βάσιμοι και λογικοί. Υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν χιλιάδες λέξεις για το πετρέλαιο και τα μαγικά ορυκτά της Ελλάδας, τα οποία, έπειτα από συνωμοσία, παραμένουν ανεκμετάλλευτα. Επίσης υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν καμπάνια για μηνύσεις κατά του ΓΑΠ με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Και οι περισσότεροι ζητούν αγχόνες στο Σύνταγμα. Αυτό με τρομάζει. Όχι η απειλή, αλλά η βλακεία.

***

Ζούμε περίεργους καιρούς, το ξέρουμε. Είναι καιροί που σηκώνουν άτομα σαν και μένα, με περιορισμένη συναισθηματική ωριμότητα, τα χτυπούν πρώτα στη μια ιδέα και μετά στην άλλη άποψη. Σαν χταπόδι – με την ευκαιρία, δεν νομίζω να υπάρχει πλάσμα που να σκοτώνεται με πιο βίαιο τρόπο, αλλά αυτά θα τα γράψω με τα τελευταία αποθέματα ελεύθερης σκέψης, όταν θα ασχολούμαι με ζωάκια και πουλάκια. Αισθάνομαι, λοιπόν, πως μέσα από αυτήν την τρικυμία που ταλαιπωρεί την υπαρξιακή και πολιτική μου κατάσταση, δεν πρόκειται να τη βγάλω καθαρή. Φοβάμαι πως θα καταλήξω είτε στο ΚΚΕ είτε κάπου στην άκρα Δεξιά. Κάπου, τέλος πάντων, όπου θα αποθεώνουν τον λαό, πλην όμως δεν θα του αναγνωρίζουν το δικαίωμα της άποψης, παρά μόνο την υπακοή στην καθοδήγηση. Επίσης τις τελευταίες μέρες κατάλαβα πως δεν
υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός του λαού από τον ίδιο τον λαό. Και συνειδητοποίησα ότι ο
ολοκληρωτισμός είναι ένα από τα πολλά πλοκάμια του τέρατος που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμε λαό.
•••
Τα βράδια βάζω ένα φθηνό ποτό και κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή. Στο ένα παράθυρο παίζει η λαϊκή συνέλευση της «άμεσης δημοκρατίας» στο Σύνταγμα. Στο άλλο παράθυρο διαβάζω διάφορα μπλογκ, «ακούω» τις φωνούλες στο twitter και παρακολουθώ συζητήσεις στο facebook. Και ναι, συμφωνώ μαζί σας: Η κοινωνική δικτύωση προάγει την πολυφωνία. Οι άνθρωποι συζητούν, γνωρίζονται, μπορούν πιο εύκολα πια να κάνουν από σεξ μέχρι κόμμα. Όμως ως έννοια και περιεχόμενο η κοινωνική δικτύωση έχει ένα και μοναδικό ελάττωμα: Αναπαράγει και διακινεί τόση βλακεία και τόση ηλιθιότητα, που στο τέλος πέφτεις στα γόνατα με ανοιχτά τα χέρια, κοιτάζεις τον ουρανό και εύχεσαι να υπάρχει κάτι εκεί. Ξέρω ότι είναι προσβλητικό, αλλά το διαπιστώνετε κι εσείς. Τον τελευταίο καιρό δεν ενώνονται μόνο οι φωνές των ανθρώπων. Είναι και η βλακεία τους που πολλαπλασιάζεται.
•••
Υποθέτω ότι θα με κατηγορήσετε για φασιστικό ελιτισμό. Κάνετε λάθος. Και η αλήθεια είναι πως εγώ μπορώ να κατηγορήσω αυτόν τον υπέροχο λαό για πολύ περισσότερα. Εντάξει, δεν θα αρχίσω πάλι να απαριθμώ, αλλά πέντε φάτσες να σας δείξω θα καταλάβετε τι εννοώ, τουλάχιστον για την ορθότητα των λαϊκών επιλογών. Τις τελευταίες εβδομάδες ο λαός είναι στους δρόμους ζητώντας να φύγουν αυτοί που μας βασανίζουν. Λαός είναι, μπορεί να ζητάει όσα γουστάρει, θα πείτε. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Διότι εν προκειμένω παίρνει βλακείες, τις αναβαπτίζει στη λαϊκή ομοθυμία και τις παρουσιάζει ως σοβαρά αιτήματα. Ο ίδιος ο λαός δημιουργεί πλάνες μεγαλύτερες από αυτές που κατασκευάζουν οι φερόμενοι ως λαοπλάνοι. Διότι ο λαός είναι πλέον ο μεγαλύτερος δημαγωγός. Όταν, για παράδειγμα, έχεις μπροστά σου ανθρώπους που ισχυρίζονται στα σοβαρά ότι μπορούμε να φύγουμε από το Μνημόνιο και να πάρουμε δανεικά από την Κίνα και τη Ρωσία, τότε έχεις να κάνεις με μια ηλιθιότητα που, επειδή εκστομίστηκε από τον Μίκη, απέκτησε μια κάλπικη υπόσταση και έγινε κτήμα της λαϊκής δημαγωγίας. Στο πετάει ο άλλος στην ταβέρνα, το εκστομίζει μαζί με σάλια και ψίχουλα, κι εσύ στέκεσαι και το ακούς αδύναμος. Πώς να απαντήσεις πια σε τόση βλακεία; Θέλετε κι άλλα παραδείγματα; Να σας δώσω.
•••
Ακούω από το Κάτω Σύνταγμα (από την πλατεία που έχει συνέλευση, οι άλλοι επάνω επικοινωνούν με τους Ελ στο διάστημα) το αίτημα να φύγουν όλοι. Δεν λένε ποιοι να έρθουν. Εν τέλει, δεν απαντούν και σε κάτι ακόμα. Ας υποθέσουμε ότι ο ΓΑΠ αποφασίζει να καβαλήσει το ελικόπτερο. Και φεύγοντας πετάει τα κλειδιά του κράτους στην πλατεία Συντάγματος. Έχουν καμία λύση ή θα αφήσουν τη ζωή να δώσει τη λύση; Διαβάζω στο mail το αίτημα να φύγει η «τρόικα» και να καταργηθεί το Μνημόνιο – αυτό το γράφουμε κι εμείς εδώ. Ωραία, θα μου πείτε ποιος πληρώνει μετά; Ο λαϊκισμός χτυπάει κόκκινο. Ακούω σοβαρούς καθηγητές να λένε ότι μπορούμε να αρνηθούμε την επόμενη δόση, αρκεί να συμφωνήσουμε ότι μπορούμε και με λιγότερα. Εγώ δεν έχω αντίρρηση, αρκεί να πάρω μέχρι δύο δημοσίους υπαλλήλους στο σπίτι, ει δυνατόν γιατρούς. Διαβάζω το αίτημα για τσαμπουκάδες και μαγκιές στο Αιγαίο και από δίπλα την κραυγή για μείωση των εξοπλιστικών δαπανών. Και στο τέλος ανατριχιάζω με τις προτροπές για αποκλεισμό της Βουλής προκειμένου να μην επιτραπεί η είσοδος σε βουλευτές για να ψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο. Δεν ανατριχιάζω απλώς, σφίγγεται το στομάχι μου και θέλει να ξεράσει από την υπερβολική δόση βλακείας και ολοκληρωτισμού.
•••
Ο τελευταίος που έκλεισε τη Βουλή με βίαιο τρόπο ήταν ο «λοχίας» το 1967, που και τότε, εξ όσων ακούω, δεν είχε γίνει δεκτός και με τόσο αρνητικά συναισθήματα – κάθε άλλο. Ένα μεγάλο κομμάτι του σοφού και υπέροχου λαού είχε υποδεχθεί τη χούντα με έναν λυτρωτικό αναστεναγμό. Ελπίζω να μη συμβεί το ίδιο και τώρα. Να μην καταργήσει ο υπέροχος λαός στην πράξη το πολίτευμα, έστω για ένα βράδυ. Ξέρεις πόσα σπίτια έχουν κλείσει επειδή ο σύζυγος το γλέντησε για ένα βράδυ με τρόπο που δεν έπρεπε να δει η σύζυγος; Φρίττω με τον αντίλογο που λέει ότι δεν υφίσταται εκτροπή όταν η ίδια η Βουλή έχει ασελγήσει επί του πολιτεύματος.
Όμως ακόμα κι αν ισχύει αυτό, είναι ο λαός που οφείλει να προστατεύσει το πολίτευμα, όχι να το παραβιάσει. Ο λαός. Όχι ο όχλος.
•••
Και τώρα να πώς έρχεται μία και μοναδική είδηση και σου τα ανατρέπει όλα. Ακούς, για παράδειγμα, ότι το Μεσοπρόθεσμο προβλέπει έκτακτη (που θα είναι μόνιμη) εισφορά για όλα τα εισοδήματα άνω των 12.000 ευρώ. Ποια είναι η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό; Να έχεις την εισφορά σε χαρτονομίσματα των πέντε ευρώ, να τα κάνεις προσάναμμα και να βάλεις φωτιά στη Βουλή. Είναι τόσο απίστευτα αυτά που γίνονται, που όχι μόνο ξεπερνούν την πραγματικότητα, αλλά καταργούν και τη λογική. Το χειρότερο είναι άλλο: Δεν υπάρχει πια εναλλακτική λύση, εκτός και αν συμφωνήσουμε όλοι να καταρρεύσει το μαγαζί. Εν τέλει οι πολιτικές ευθύνες του ΓΑΠ μικρή σημασία έχουν. Ναι,
απέτυχε. Όχι επειδή πήγε στο Μνημόνιο. Απέτυχε επειδή δεν κατάφερε να εφαρμόσει τα στοιχειώδη. Και η αποτυχία του καταργεί κάθε λογική. Δηλαδή, τι έκαναν έναν χρόνο με τις δαπάνες; Μπορεί να μου εξηγήσει κανείς; Γιατί δεν κατάφεραν να μαζέψουν κάτι παραπάνω στα έσοδα; Πώς στο διάολο κατάφεραν να σπαταλήσουν το τεράστιο κεφάλαιο της κοινωνικής ανοχής με το οποίο ξεκίνησαν; Η χώρα δεν χρειάζεται πλέον κυβερνήτη. Χρειάζεται μια σωστή απόφαση. Μην πιστεύετε λαϊκισμούς και υποσχέσεις μεγαλομανών που νομίζουν ότι προέχει το πεπρωμένο τους. Είτε ο Παπανδρέου είναι στην κυβέρνηση είτε ο Σαμαράς, πρέπει πλέον να αποφασίσουν αν η χώρα θα χρεοκοπήσει ή αν θα σέρνεται σαν ένας καρκινοπαθής στο τελικό στάδιο, που λαμβάνει χημειοθεραπεία επιτείνοντας το μαρτύριό του. Έχω πειστεί πως πρέπει πια να λυτρωθεί. Και η χώρα και οι γενιές που ετοιμάζονται να την παραδώσουν στις επόμενες.
•••
Ένας κυβερνητικός αξιωματούχος μού έλεγε ότι ο ΓΑΠ δεν έχει το σθένος να στήσει έστω μια μπλόφα. Αφού στηρίζει την πολιτική του στον εκβιασμό που, υποτίθεται ότι, κάνουμε προς τους Ευρωπαίους («αν καταρρεύσουμε, έρχεστε μαζί μας στη δίνη»), γιατί δεν παίρνει το ρίσκο να τεντώσει το σχοινί και να χτυπήσει το πόδι κάτω; Του απάντησα ότι περισσότερο απ’ όλα φοβάται τον προσωπικό εκβιασμό που υφίσταται και ο ίδιος στο εσωτερικό της χώρας. Πώς θα αντέξει την ιστορική ταυτότητα του πρωθυπουργού της χρεοκοπίας; Να την αντέξει. Ήδη την ανεχόμαστε εμείς.