Ύποπτοι οι μεσοβέζικοι έπαινοι για το ογκώδες και διαρκές κίνημα των «Αγανακτισμένων»
Ένα κίνημα υπερήφανων και άκρως προβληματισμένων ανθρώπων που ξεκίνησε από την Ισπανία και επεκτείνεται πλέον στις πλείστες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο εχθρός τους είναι ΚΟΙΝΟΣ. Συντίθεται από τις ΑΝΑΛΓΗΤΕΣ κυβερνήσεις τους (οι οποίες εξανδραποδίζουν τους λαούς τους στο όνομα της… ευημερίας των αριθμών) και από τους μικρόνοες ηγετίσκους της Ευρώπης (των οποίων ο μοναδικός ρόλος ύπαρξης συνίσταται στην πάση θυσία υπεράσπιση των συμφερόντων των αρπάγων κερδοσκόπων).
Εκτός όμως από τον κοινό εχθρό των «Αγανακτισμένων» πολιτών, υφίσταται και ο… ΑΡΧΙΕΧΘΡΟΣ. Και αρχιεχθρός είναι ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, από το οποίο εκπορεύονται όλα τα δεινά. Ένα πολιτικό σύστημα το οποίο, επί παραδείγματι, μιλάει πάντοτε διά των εκπροσώπων του για αγορές εντελώς αφηρημένα ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΕΣ. Διότι οι τράπεζες ξεζουμίζουν τον κοσμάκη με τα τοκογλυφικά επιτόκια που απαιτούν για τις περιλάλητες κάρτες κατανάλωσης, καταστρέφοντας επίσης μέχρι πρότινος ανθούσες επιχειρήσεις στις οποίες έχουν κλείσει τη στρόφιγγα παροχής δανείων, με αποτέλεσμα τις αυξανόμενες αυτοκτονίες τόσο επιχειρηματιών όσο -και κυρίως- απλών ανθρώπων που δεν έχουν πια στον ήλιο μοίρα.
Το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ απαρτίζεται από βουλευτές, συνδικαλιστές, δικαστές και τη λεγόμενη Τέταρτη Εξουσία, η οποία, αντί να ψέγει και να επικρίνει τα κακώς κείμενα, έχει ευθυγραμμιστεί με τους κρατούντες. (Στους προαναφερθέντες συμπεριλαμβάνεται φυσικά και η εκτελεστική εξουσία, την οποία δεν μνημόνευσα, επειδή τη γνωρίζουν όλοι λόγω του… θεάρεστου και… φιλολαϊκού της έργου.) Στο σύστημα αυτό δεσπόζουν αυτοδικαίως οι βουλευτές και κυρίως όσοι έγιναν μετά την κατάρρευση της δικτατορίας των συνταγματαρχών υπουργοί και υφυπουργοί, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν τίμησαν το αξίωμά τους. Με δικές τους μεθοδεύσεις στήριξαν το ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ πολιτικό σύστημα, με οδυνηρή συνέπεια για τους ψηφοφόρους τους, αφελείς και μη, να συγκαλυφθούν τεράστια σκάνδαλα και να μην έχει μπει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ στη φυλακή!
Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» το αντιμετωπίζουν ΑΜΗΧΑΝΑ, όπως έγραψα και στην αρχή, και το υποστηρίζουν, θέλοντας και μη, όλα τα κόμματα της Βουλής. Μέχρι προ μίας εβδομάδας περίπου. Διότι από την Τρίτη και εντεύθεν ορισμένοι θρασύστατοι της… ηθικής και… φιλοπατριωτικής ποιότητας του Λοβέρδου, μαζί με τα γνωστά και προδήλως εξωνημένα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, έσπευσαν να μεγαλοποιήσουν την προσπάθεια διακοσίων ή και τριακοσίων ηλικιωμένων κυρίως ανθρώπων -ανθρώπων, εικάζω, που τους κατέστρεψε οικονομικά η εθελόδουλη κυβέρνηση του Παπανδρέου του τρίτου- να εμποδίσουν την έξοδο από το κτήριο της Βουλής ορισμένων βουλευτών. «Τους άσκησαν βία», ισχυρίζονται. Ερωτώ: «Υπάρχει μεγαλύτερη βία από τη βία του Μνημονίου και του επερχόμενου πολύ σκληρότερου Μνημονίου 2 που ισοδυναμεί με καταδίκη σε θάνατο;
Τα όλο και περισσότερο αυξανόμενα άτυπα μέλη του κινήματος των «Αγανακτισμένων» ανταλλάσσουν απόψεις, συγκροτούν διαφορετικές κάθε μέρα λαϊκές συνελεύσεις, ασκούν έμπρακτα την αλληλεγγύη («αλλήλων τα βάρη βαστάζετε») και αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που βιώνει ένα πρωτοφανές οικονομικό αδιέξοδο. Μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που θα καταψηφίσει το ΠΑΣΟΚ και θα ψηφίσει, εφόσον ψηφίσει όταν έρθει η ώρα των συνεχώς επαπειλούμενων εκ μέρους του Γιωργάκη εκλογών, το, πλην ΛΑΟΣ, κόμμα της αρεσκείας της. Θα προσθέσω και κάτι άλλο: Με δεδομένο ότι οι άνθρωποι που κατακλύζουν αυτές τις μέρες τις πλατείες δεν ανήκουν στους συνήθεις διαδηλωτές των κομμάτων, έχουν απογυμνώσει από κάθε έρεισμα και κάθε λαϊκή νομιμοποίηση την κυβέρνηση του… αξιαγάπητου Παπανδρέου του τρίτου.
Σε ευθεία αντίθεση με τους αφυπνιστές της κοινωνίας ανθρώπους των πλατειών, βρίσκεται η, κατά τη γνώμη μου, περισπούδαστη ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ δήλωση των 32 διανοουμένων και πανεπιστημιακών. Δήλωση που τους κατατάσσει χωρίς καμία αμφιβολία στη χορεία των θιασωτών του Μνημονίου και τους εκθέτει ανεπανόρθωτα στη συνείδηση του έθνους ως ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ. Εκτιμώ ιδιαίτερα το έργο οκτώ εξ αυτών και λυπάμαι αφάνταστα που υπέγραψα το άθλιο αυτό κείμενο. Τους υπόλοιπους τους οικτίρω και μερικούς εκ των υπολοίπων τους βδελύσσομαι.
ΥΓ.: Το άρθρο αυτό γράφεται την Πέμπτη. Ημέρα αναβρασμού και άκρως ηλεκτρισμένου κλίματος για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αρκετοί από τους οποίους αρνούνται να υποταχθούν στα κελεύσματα τα σφόδρα επώδυνα της «τρόικας» που έχει υιοθετήσει ήδη ο αρχηγός τους. Το ΠΑΣΟΚ, το οποίο τις τελευταίες ημέρες έχει μετατραπεί σε καζάνι που βράζει, διαθέτει βουλευτές που αντιδρούν. Δεκαέξι από αυτούς -αρχικά ήταν είκοσι πέντε αλλά οι εννέα υπαναχώρησαν- έστειλαν επιστολή στον πρωθυπουργό τους και ζητούν εξηγήσεις για τις αστοχίες της κυβέρνησης, επιμένοντας να μην ψηφιστεί το λεγόμενο «Μεσοπρόθεσμο» ως σύνολο. Εντύπωση μου προκαλούν τα ονόματά τους. Πλην Κουκουλόπουλου που μετράει ως προσωπικότητα, ουδείς από τους επώνυμους τους μιμήθηκε. Ούτε καν η Βάσω Παπανδρέου, που την είχα σε εκτίμηση, ούτε ο Μίμης Ανδρουλάκης, που γνωρίζει την κατάσταση όσο κανένας άλλος. Περιμένω, επομένως, τη στάση τους κατά την ψηφοφορία στη Βουλή. Προβλέπω, ευχόμενος να διαψευστώ, ότι δύο έως τρεις θα καταψηφίσουν. Μπορεί και κανένας. Από την άλλη μεριά, αξιέπαινος είναι ο υπουργός Δημήτρης Ρέππας, που θα παραιτηθεί δηλώνοντας: «Εγώ υπογραφή σε ιδιωτικοποιήσεις δεν βάζω. Δεν θα επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου να κατηγορηθεί για μειοδοσία και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας». Πλην Ρέππα, φέρονται και δύο άλλοι υπουργοί έτοιμοι να παραιτηθούν. Ίδωμεν!