Φάτε πακέτο!

Ο νεαρός που μου χτύπησε την πόρτα ήταν άγνωστος, αλλά κάτι μου θύμιζε.

– Καλημέρα, έχετε πακέτο, μου είπε με ένα πλατύ χαμόγελο.

Το μυαλό μου αμέσως πήγε στη γνωστή τηλεοπτική εκπομπή.

«Να», είπα, «που ό,τι βλέπουμε στην τηλεόραση δεν είναι μόνο για τους άλλους. Κάποτε έρχεται και η δική μας σειρά». Μια δεύτερη σκέψη, όμως, ήρθε πάραυτα να κλονίσει την πρώτη. «Εγώ πακέτο; Από ποιον και από πού; Κάποιος φίλος από τον στρατό; Κάποιος παλιός συμμαθητής; Καμιά ξεχασμένη ιστορία»; Γιατί όχι; Σε τούτο τον κόσμο όλα μπορούν να συμβούν. Να σου εμφανιστεί παιδί από το πουθενά. Πατέρας από την Αυστραλία. Αδερφός από ορφανοτροφείο.

Συγγενής από εκεί που δεν το περιμένεις.

Τόσα και τόσα βλέπουμε κάθε Πέμπτη βράδυ στην τηλεόραση. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να αποκλείσει οτιδήποτε, όταν μάλιστα έρχονται σπίτι σου και σου λένε ότι «έχεις πακέτο!».

Γεμάτος περιέργεια, απευθύνθηκα στον νεαρό, που εξακολουθούσε να στέκεται στο πλατύσκαλο του σπιτιού, με το ίδιο πάντα πλατύ χαμόγελο.

– Συγχαρητήρια για την εκπομπή σας. Είστε από το «Πάμε πακέτο»;

– Όχι ακριβώς!

– Όχι ακριβώς; επανέλαβα με αμηχανία και πρόσθεσα: Αν δεν είστε από την κ. Βίκυ, από πού είστε;

– Πάρτε αυτό το κουτί και θα δείτε!

Το πράγμα άρχισε να περιπλέκεται. Το κουτί που μου έδωσε ο νεαρός ήταν ένα κοινό ασημένιο κουτί μʼ έναν τεράστιο ροζ φιόγκο. Έχοντας ακούσει κάτι, τελευταία, για φιόγκους και «τζιτζιφιόγκους», το μυαλό μου πήγε σε κάποιο υπουργείο. Πάλι, όμως, σκέφθηκα: «Τι σχέση μπορεί να έχω εγώ με υπουργεία, υπουργούς και στελέχη;».

Μονομιάς έλυσα την κορδέλα και άνοιξα το κουτί. Αυτό που αντίκρισα ήταν μάλλον το αναμενόμενο, αλλά σε παλαιότερη έκδοση. Ήταν ένα σκουριασμένο κλειδί!

Ώπα! Εδώ κι αν υπάρχει συμβολισμός! Εδώ κι αν κάποιος υπονοεί κάτι… Ποιος όμως και από πού; Πήρα στα χέρια μου το κλειδί και απευθύνθηκα στον νεαρό, που στο μεταξύ είχε περάσει στο σαλόνι του σπιτιού.

– Σε όλους δίνετε ένα γυαλιστερό, ασημένιο κλειδί.

Σʼ εμένα γιατί σκουριασμένο;

– Γιατί, κύριέ μου, εδώ δεν είναι η τηλεοπτική εκπομπή που νομίζετε.

– Τι είναι τότε;

– Πάμε στο υπόγειο και θα δεις!

Τι άλλο θα δούνε τα μάτια μου! Είπαμε να δώσουμε λίγη αγωνία, λίγο σασπένς στην ιστορία, αλλά όχι κι έτσι! Χέρι χέρι με τον νεαρό κατεβήκαμε στο υπόγειο, που ήταν γεμάτο με παλιά, άχρηστα και ξεχασμένα αντικείμενα. Ανάμεσά τους και ένα μπαούλο από την εποχή του παππού. Μόλις το είδε ο νεαρός έλαμψε από χαρά.

– Αυτό είναι! Τώρα θα τα μάθεις όλα. Βάλε το κλειδί στο μπαούλο και άνοιξέ το!

Κοίταξα τον νεαρό με απορία.

– Πώς ήξερες ότι υπήρχε αυτό το μπαούλο;

– Όλα τα σπίτια έχουν ένα μπαούλο. Εμπρός!

Άνοιξέ το!

Έστριψα το κλειδί, άνοιξα το μπαούλο και παραλίγο να μου στρίψει. Μέσα υπήρχε… μία δραχμή!

– Κατάλαβες τώρα; μου είπε ο νεαρός.

– Φυσικά και κατάλαβα. Έχω πακέτο από τον παππού μου.

– Τίποτα δεν κατάλαβες. Έχεις πακέτο από τον Γιώργο…

– Από τον θείο Γιώργο, στην Αμερική;

– Έλα, προσπάθησε λίγο…

– Από τον Γιώργο τον ξάδελφο στο Λιανοκλάδι;

– Α, εσύ είσαι αλλού! Ένας είναι ο Γιώργος άνθρωπέ μου. Ένας, και σου… στέλνει πακέτο τα νέα μέτρα: κλείσιμο ΔΕΚΟ, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, περικοπές επιδομάτων, μειώσεις φοροαπαλλαγών, αποκρατικοποιήσεις και βάλε…

– Δηλαδή, δεν είστε από το «Πάμε πακέτο»;

– Είμαστε από το… «Φάτε πακέτο!».