ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ!

Κάπως έτσι λοιπόν και ο κ. Καμίνης, εκλογικά «επιστρατευμένος» και με το στωικό ύφος που είχε στην εκπομπή της «Ανατροπής», ήταν σαν να έλεγε τόσο σ’ εμάς όσο και στους καλεσμένους του κ. Πρετεντέρη «εντάξει, ρε παιδιά, τώρα που βρήκατε, βαράτε να δούμε τι θα καταλάβετε»…

Αυτό ήταν το ψύχραιμο και ανεκτικό του ύφος σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής, όπως το μαρτυρούσαν και τα σφιχτοκλεισμένα χείλη του, μια που ήταν και ο περισσότερο αθώος για την εξωφρενική κατάσταση που παρέλαβε εδώ και πέντε μήνες ως νέος δήμαρχος της Αθήνας, έτσι που μου θύμισε το ανάλογο ύφος που είχε και η αναμέτρηση της Υβόν Σανσόν όταν την έστηναν ενώπιον Θεού και ανθρώπων κάποτε οι ανάλγητοι ένορκοι για τα «Παιδιά της αμαρτίας» που της είχε φορτώσει ο άπιστος Αμεντέο Νατσάρι την ώρα που περνούσε το οργανάκι -και πού τον θυμήθηκα, ε; Τον έφερε ο λόγος βλέπεις…

Και τι δεν του είπαν και τι δεν του έσουραν, δεν λέω για τον Νατσάρι, στον κύριο Καμίνη επανήλθα, σε βαθμό δηλαδή που αν κάποια στιγμή έπρεπε να τους απαντήσει, κανονικά θα έπρεπε να τους πει «εντάξει, κυρίες μου και κύριοι, αρκετά μου τα πρήξατε, αλλά επειδή εγώ είμαι από άλλο δήμο και δεν φταίω για τα χάλια της, πάρτε την, την προκομμένη σας την Αθήνα, στα χέρια σας κι αφήστε κι εμένα ήσυχο να πορεύομαι» και που βέβαια δεν έφτασε ως εκεί για να μη χαλάσει την καλή εικόνα που είχε δημιουργήσει από προηγούμενες δραστηριότητές του. Έτσι, αρκέστηκε να κουνήσει συγκαταβατικά το κεφάλι του, όταν ο Σταμάτης Φασουλής του είπε ότι δεν τολμάει να πάει κάθε μέρα στο Εθνικό Θέατρο για να κάνει τις πρόβες του, όταν σκέφτεται από ποιες συμπληγάδες πέτρες της Ομόνοιας πρέπει να περάσει για να επιστρέψει σώος και αβλαβής στο σπίτι του. Το ίδιο και ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος, ο οποίος ρίχνοντας τις ευθύνες στη γενικότερη ανώμαλη κατάσταση, που αποτελεί προϊόν ανεύθυνης ηγεσίας, δεν έχασε την ευκαιρία να βγάλει και κάποια απωθημένα του, ύστερα από το άδειασμα που του έκανε ο ΣΚΑΪ με εκείνο το ανεκδιήγητο «1821».

Ακολούθησαν παράπονα, καταγγελίες και διαμαρτυρίες, παρόντος και ενός Συνταγματολόγου, καλά διαβασμένου για την κατάσταση, για την οποία εκείνο που αποτελεί την αιτία της γενικής ανωμαλίας και της δυσκολίας να παρθούν μέτρα, είναι το αλαλούμ της ασυνέπειας των αρμοδιοτήτων και τη δυσκολία της συνεργασίας των υπηρεσιών, όπως δηλαδή είναι σήμερα κατασκευασμένο αυτό το «σούπερ μπάχαλο» που αποτελεί τη δημοτική μας αρχή. Μια «αρχή» που είναι και «τέλος» της! Και που, για παράδειγμα, είπε ότι διαφορετική είναι η υπηρεσία που ελέγχει τα δημόσια πάρκα από την υπηρεσία που ελέγχει τους δημόσιους κήπους και που με άλλα λόγια αν χρειάζεται να μπει σε ένα άλσος ένα τόσο δα παγκάκι για να κάθεται πότε πότε κανένα ζευγαράκι ή κανένας κουρασμένος γέροντας, έτσι και δεν το επιτρέψει η υπηρεσία κήπων, παγκάκια δεν μπαίνουν που να έχεις τον Θεό μπάρμπα!

Και που αυτή ήταν και η αιτία που τα τρία Κηποθέατρα που αποτελούσαν κάποτε πνεύμονες της πρωτεύουσας, δηλαδή το θέατρο του Άλσους, του Εθνικού Κήπου και της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, δεν μπόρεσαν να ξανανοίξουν, παρά τις όσες προσπάθειες έγιναν, χωρίς αποτέλεσμα, εδώ και τριάντα χρόνια. Επειδή στο καθένα από αυτά ο κάθε Παπαγουρούνας και ο κάθε Παπααρκούδας και ο κάθε Παπαμουλάρας δεν συμφωνούσαν για να μη χάσουν αυτά που οικονόμησαν με το «αρχονταρίκι» του ο καθένας.

ΝΤΟΡΑ: «Α ΠΑ ΠΑ…»

Μια ιστορία δηλαδή που την έζησα από κοντά, στις προσπάθειες που έγιναν κατά καιρούς για την «απογουρουνοποίηση» αυτών των υπαίθριων χώρων και που όταν κάποτε, σαν Εταιρεία Θεατρικών Συγγραφέων, το είπαμε στην κ. Ντόρα Μπακογιάννη, όταν έπαιζε για ένα μικρό διάστημα τον ρόλο της δημάρχου της Αθήνας, να ενδιαφερθεί για τα θεατρικά προβλήματα της δικής της αρμοδιότητας, μας είπε οπλισμένη με το κατεψυγμένο της χαμόγελο:

– «Α, πα… πα… πα! Αυτά έχουν πολιτικό κόστος, μη με μπλέκετε, σας παρακαλώ» και ύστερα από λίγο φρόντισε να την κοπανήσει για τους μεγαλύτερους πολιτικούς της οραματισμούς και ώρα της καλή.

Τελικά, στο τέλος του «ντέρμπι» Καμίνη και Αθηναίων στο τηλεοπτικό γήπεδο, μας είπε ο κ. Καμίνης ότι έχει ήδη συγκροτήσει Επιτροπή που μελετάει τα δημοτικά προβλήματα, ιδιαίτερα μάλιστα εκείνο του κ. Φασουλή για να μπορεί να πηγαίνει περισσότερο ασφαλής στις πρόβες της «γκετοποιημένης» περιοχής του Εθνικού Θεάτρου, μόνο που επειδή προβλέπω πως δεν νομίζω να δούμε αποτελέσματα πριν από το τέλος του 22ου μέχρι τις αρχές του 23ου «σέντσουρι», το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να καταφύγει για τη λύση των προβλημάτων του στο «Συνήγορο του Πολίτη», που και πιο γνώριμος είναι εκεί και περισσότερες είναι οι ελπίδες να τον νοιαστούν όσο θα είναι και ο πρώτος πολίτης της κάποτε «μενεξεδένιας πολιτείας» μας -τρομάρα της…

«ΜΕ ΕΠΙΘΥΜΗΤΗ ΤΗ

ΓΟΝΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ»…

Προχτές σε μια φιλική μου οικογένεια, όταν έφτασε η ώρα των βραδινών ειδήσεων, με πρώτη είδηση και καλύτερη τον Καζανόβα της εποχής μας, τον Ντομινίκ λέω, η κυρία της οικογένειας έστειλε τον μικρό Κωστάκη της, 5 ετών δεν τα έκλεισε καλά καλά άκομα, να πάει μέσα. Ούτε για αστείο, ο Κωστάκης δεν έφευγε ούτε σηκωτός στα χέρια.

– «Δεν πάω, θέλω να ακούσω».

– «Τι ν’ ακούσεις, Κωστάκη;».

– «Αυτό που λένε γι’ αυτόν τον στοματικό έρωτα…».

– «Κι εσένα τι σε νοιάζει;».

– «Για να μαθαίνω, καλέ μαμά. Δηλαδή είναι άλλο από το όταν φιλάει στο τέλος μιας ταινίας το αγόρι ένα κορίτσι;».

– «Ναι, άλλο… άλλο, άντε τώρα στο κρεβάτι σου κι άμα μεγαλώσεις θα σου πούμε…».

Και καλά να έχει τις απορίες του ο μικρός Κωστάκης, αλλά να βγαίνουν τόσο απληροφόρητοι, σοβαροί άνθρωποι για να μας πληροφορήσουν ότι τον πιάσανε τον πρώην Πρόεδρο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για «βιασμό και στοματικό έρωτα» σαν να μας είναι άγνωστος ο «στοματικός έρωτας», που κι αν μας τον έχει δείξει σε όλες τις διαδικασίες του η Ακαδημία Εφαρμοσμένου Σεξ της Νόβα και ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί χωρίς κοινή συναίνεση και των δύο συνευρισκομένων, διότι πώς εμπιστεύεσαι το πολυτιμότερο όργανό σου στο στόμα μιας καμαριέρας;

Όσο για τον αξιαγάπητο και λαλίστατο κ. Θεόδωρο Πάγκαλο, που βιάστηκε πάλι να ανοίξει το ασυγκράτητο στόμα του, για να υπερασπιστεί τον κ. Στρος Καν, λέγοντας ότι δεν του είναι καθόλου άγνωστος και ότι πρόκειται για πολύ αξιόλογο άνθρωπο κατά τα άλλα, χωρίς να μας διευκρινίζει αυτά τα «άλλα», ότι είναι «φίλος της Ελλάδος» (το είδαμε και το μυρίσαμε) και ότι είναι τακτικός επισκέπτης μας για καλοκαιρινές διακοπές (θα του είπαν ότι τα ξενοδοχεία μας διαθέτουν γοητευτικές καμαριέρες) και άλλα κολακευτικά για τον έγκλειστο σαβουροκαζανόβα, τι να προσθέσει κανένας;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ

κ. ΤΖΩΝΗ ΚΑΛΗΜΕΡΗ

Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή τη συνέντευξη που έδωσε στη Μαρία Ανδρέου για το «ΠΑΡΟΝ», περιεκτική και επικεντρωμένη όπως πάντα, και ο ειδικός περί τα τηλεοπτικά προβλήματα κ. Τζώνης Καλημέρης, καταθέτοντας κάθε φορά τις συνήθως δυσμενείς του απόψεις για τις προβληματικές θερμοκρασίες των περισσότερων τηλεοπτικών οργανισμών. Έτσι και την περασμένη Κυριακή μας ξαναείπε ότι η χώρα δεν αντέχει παραπάνω από 3 κανάλια, για το ξεπερασμένο ΕΣΡ, για τους προκλητικούς μισθούς που παίρνουν οι διάφοροι βαρόνοι της TV και για τα περισσότερα σε όλους από λίγο ως πολύ γνωστά.

Τον κ. Καλημέρη δεν τον γνώρισα τώρα. Τον θυμάμαι πριν από 25 χρόνια περίπου, όταν με τον Κώστα Γιαννίκο, τον Φώτη Μπόμπολα και τον Απόστολο Δοξιάδη οργανώνανε το ξεκίνημα του MEGA και είχαμε προτείνει με τον παραγωγό Ντένη Πετρόπουλο, που δεν υπάρχει πια, μια πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή, συγκεκριμένα ένα τηλεοπτικό παιχνίδι, το πρώτο, με θέμα του τον κινηματογράφο, με συνεργασία και του Μίμη Πλέσσα, όπου οι ερωτήσεις θα είχαν σχέση με τη μεγάλη οθόνη, με τραγούδια, αποσπάσματα από ταινίες ξένες και ελληνικές, στιγμιότυπα, συμμετοχή κοινού και που ο τελικός νικητής της «πυραμίδας» των ερωτήσεων θα κέρδιζε με τη σύντροφό του ένα ταξίδι στο Χόλιγουντ και που επειδή ο Πετρόπουλος ήταν αντιπρόσωπος κινηματογραφικών εταιρειών της Αμερικής εξασφάλιζε όλες τις εγγυήσεις του βραβείου. Αυτή η ιστορία, με τα ανέβα – κατέβα στα γραφεία του MEGA, τις συνεννοήσεις, τα σχέδια του Μαριδάκι για τα σκηνικά, τις οικονομικές προϋποθέσεις, κράτησε καιρό, στη διάρκεια των οποίων, ο περισσότερο «δύσκολος» ήταν ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα κ. Καλημέρης, ίσως επειδή η «τηλεοπτική» του καταγωγή, χωρίς να αφήνει ευκαιρία να μας το θυμίζει ότι είχε σπουδάσει τηλεόραση στην Αμερική, τον έφερνε «κόντρα» με ανθρώπους «κινηματογραφικής» προέλευσης και το τελικό αποτέλεσμα ήταν όλο εκείνο το ξεσήκωμα να μη φτάσει πουθενά και το «Σινεμά, αγάπη μου», όπως το είχαμε τιτλοφορήσει, να μείνει μόνο στα χαρτιά, με κυριότερο απορριπτικό εκείνον.

Όταν πριν από λίγο καιρό συναντηθήκαμε κάπου, σε κάποια πρεμιέρα, με τον κ. Καλημέρη, σε κάποια στιγμή μου είπε γελώντας «ξέρω ότι δεν με συμπαθείς», αλλά δεν πρόλαβα να του απαντήσω, γιατί στο μεταξύ έπεσαν κι άλλες συμπαθητικές και αντιπαθητικές «καλησπέρες». Με την ευκαιρία όμως της συνέντευξης που έδωσε στο «ΠΑΡΟΝ», θέλω να του θυμίσω ότι οι άνθρωποι του κινηματογράφου μας, άσχετα με το πόσο τους συμπαθεί, καταφέραμε και ύστερα από 70 χρόνια να τον κρατήσουμε ζωντανό, αντίθετα με τους «σπουδαγμένους» της τηλεόρασης που ήταν αρκετά τα μισά χρόνια για να τη φέρουν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Η ΑΠΟΡΦΑΝΙΣΜΕΝΗ

ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Για το θεατρικό απορφανισμό της οδού Πατησίων, που έγραφα την περασμένη Κυριακή, ότι μόνο το θέατρο της Κάτιας Δανδουλάκη έχει απομείνει, ο καλός φίλος Στέφανος Ληναίος μου θυμίζει ότι και το δικό του θέατρο «Άλφα», στη γωνία Στουρνάρη και Πατησίων, έχει παραμείνει σώο και αβλαβές, που είναι το μόνο που πληρώνει τη νύφη στα όσα συμβαίνουν, «επετειακά» κάθε χρόνο στην ιστορική γωνία. Όπως και ένα ακόμα που έχει διαφύγει, το θέατρο «Αθηνά», χωρίς η ύπαρξή τους ακόμα να έχει σταματήσει την Πατησίων να θυμίζει γενικώς τη «μαυρίλα» του Χάρλεμ!