Στην ΠΑΣΚΕ συζητούν να αποκηρύξουν το ΠΑΣΟΚ!
(Σε αυτούς, δεν περιλαμβάνονται πρώην συνδικαλιστικά στελέχη.) Την ύστατη ώρα πάντως, ακόμη κι αν αυτό γίνεται για τη συνδικαλιστική επιβίωση της ΠΑΣΚΕ, ξεκίνησε και εντός της παράταξης μεγάλη συζήτηση περί αποκήρυξης του πολιτικού φορέα (ΠΑΣΟΚ) και των επιλογών του, χωρίς όμως, μέχρι στιγμής, να υπάρχει ανάληψη πρωτοβουλίας για δημιουργία μετώπου με τη ΔΑΚΕ και την Αυτ. Παρέμβαση στη ΓΣΕΕ (όπως επιδιώκουν οι εκπρόσωποι των παρατάξεων αυτών Ν. Κιουτσούκης και Γ. Γαβρίλης), για μια πραγματικά αποτελεσματική απόκρουση της πολιτικής της βαρβαρότητας που προωθούν κυβέρνηση και «τρόικα» (σ.σ.: Το ΠΑΜΕ εξακολουθεί να πορεύεται ξεχωριστά και να απορρίπτει κάθε είδους «συμμαχία» με άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις, καθιστώντας αδύνατη την προοπτική για μια πιο αποφασιστική και αποτελεσματική στάση της ΓΣΕΕ).
Το γεγονός ότι στην ΠΑΣΚΕ επικρατεί οξύτητα και ρευστότητα αφήνει πολλά ενδεχόμενα ανοικτά – εκτός από τη διάσπαση. Όπως αναφέρουν ηγετικά της στελέχη, ο ξεσηκωμός στα Συνδικάτα Τραπεζών και ΔΕΚΟ, όπου η ΠΑΣΚΕ κυριαρχεί, τη «φέρνει πιο κοντά» με τη ΔΑΚΕ, που έσπευσε να διαχωρίσει με σαφήνεια τη θέση της από τις εξαγγελίες Σαμαρά υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων.
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος, μη θέλοντας να φορτωθεί τη φθορά του ΠΑΣΟΚ, επιδιώκει να κρατήσει ισορροπίες εντός της ΠΑΣΚΕ παίζοντας ρόλο «ειρηνοποιού» ενώ συνδικαλιστές «πιέζουν» για πιο δυναμικές αντιδράσεις. Βεβαίως με ευθύνη των ηγεσιών των δύο μεγάλων συνδικαλιστικών παρατάξεων –και κυρίως της ΠΑΣΚΕ– πέρασε ο καιρός που τα συνδικάτα με τις κινητοποιήσεις τους διαμόρφωναν εν πολλοίς νέα κοινωνική πραγματικότητα και συνέβαλλαν στον εκδημοκρατισμό της χώρας. Ίσως μάλιστα να είναι αργά να κερδίσουν κύρος και αξιοπιστία, ακόμη και αν το θελήσουν ειλικρινά. Και αυτό γιατί η ΠΑΣΚΕ, κυρίως, υπηρετούσε περισσότερο κομματικές σκοπιμότητες παρά συνδικαλιστικά-εργατικά συμφέροντα, ενώ όλος ο συνδικαλιστικός χώρος, σε πολλές περιπτώσεις, δεν διαχειρίστηκε την όποια «εξουσία» του με διαφάνεια και ανιδιοτέλεια…
Οι νέες εξελίξεις στα συνδικάτα επικεντρώνονται κυρίως στη δημόσια διαφοροποίηση συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ από το ΠΑΣΟΚ (π.χ. ΟΤΑ – ΟΜΕ/ΟΤΕ), όπως προ πολλού έπραξε η ΠΑΣΚΕ/ΔΥ με επικεφαλής τον κ. Σπ. Παπασπύρο, που προέβλεπε την επερχόμενη διάλυση και καταστροφή των εργατικών-κοινωνικών δικαιωμάτων. Μια άλλη τάση στην ΠΑΣΚΕ (κυρίως σε ΕΚΑ – ΓΕΝΟΠ / ΔΕΗ – ΟΙΥΕ – ΟΤΟΕ) «δεν χαρίζει το ΠΑΣΟΚ σε κανέναν», προβλέποντας ότι «σύντομα όλα θα αλλάξουν», ταυτιζόμενη περισσότερο με τις θέσεις της «Αριστερής Πρωτοβουλίας», υπό τον κ. Γ. Παναγιωτακόπουλο.
Το συνδικαλιστικό κίνημα, βρίσκεται ίσως στο κρισιμότερο σταυροδρόμι από την εποχή της μεταπολίτευσης. Ή θα πορευτεί ενωμένο και αποφασισμένο να προασπίσει τα εργατικά ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα ή θα μπει (και αυτό) στο χρονοντούλαπο της ιστορίας… Το συλλαλητήριο που οργανώνουν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ το ερχόμενο Σάββατο, όπως και η νέα γενική απεργία στις 21 Ιουνίου κατά του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος» των κ. Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου, αν το θελήσουν όλες και μαζί οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, μπορεί να αναχαιτίσουν τη λαίλαπα – αλλιώς…