Σπείρα πολιτικών εκβιαστών
Τι αποδεικνύεται, έναν μόλις χρόνο μετά την υπογραφή του Μνημονίου; Ότι τα «μέτρα» και οι επιλογές του δεν αποσκοπούσαν τόσο στον έλεγχο του εκτροχιασμού του ελλείμματος και των μακροοικονομικών μεγεθών όσο και στην ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας… Όλα αυτά δεν αποτελούσαν παρά προσχήματα, προκαλύμματα, για την επίτευξη του κεντρικού-στρατηγικού στόχου: ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ Σʼ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΑΠΟΙΚΙΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΧΥ, ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΧΩΡΙΣ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ.
Το Μνημόνιο δεν αποτελούσε αυτοσκοπό, δεν συνιστούσε ένα πλαίσιο αυστηρών αλλά αναγκαίων επιλογών, όπως μας το παρουσίασε ο πρωθυπουργός. Πριν ακόμα από την υπογραφή του είχαν ήδη εμφανιστεί στον ξένο Τύπο οι πραγματικοί στόχοι. Το ξεπούλημα των νησιών και γενικότερα της εθνικής μας περιουσίας. Τότε αγανακτήσαμε και διαμαρτυρηθήκαμε, αλλά δεν κατανοήσαμε σε ποιον μείζονα εθνικό εκβιασμό οδηγούσε το Μνημόνιο.
Σήμερα πρέπει να αποδεχθούμε επισήμως το ξεπούλημα. Πριν όμως από αυτήν τη διαδικασία, θα πρέπει να συρθεί στον πλήρη ευτελισμό, στην πλήρη υποταγή, το πολιτικό σύστημα και οι φορείς του. Το ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΣΥΝΙΣΤΑ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΟΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ.
Άλλωστε το «εθνικό ξεπούλημα» θα έχει αρχή, αλλά δεν θα έχει πέρας… Γιʼ αυτό χρειάζεται να δεσμευτεί το πολιτικό σύστημα –και ιδιαίτερα τα κόμματα της διακυβέρνησης– ότι η εκποίηση θα συνεχιστεί, ανεξάρτητα από τα σχήματα της διακυβέρνησης, τα κόμματα ή τους ηγέτες τους… Καλείται το πολιτικό σύστημα να συνηγορήσει, να επισημοποιήσει την οριστική του υποταγή: ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟ.
Η επιχείρηση αυτή έχει και τακτικά βήματα και στρατηγικούς στόχους και εξελίσσεται κατά διαδοχικά στάδια:
1ο Στάδιο: Η εθελούσια προσχώρηση και αποδοχή του νέου Μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Η φάση αυτή έχει περιορισμένα αποτελέσματα, γιατί ο Α. Σαμαράς είναι υποχρεωμένος να οριοθετηθεί απέναντι στο Μνημόνιο και να αρνηθεί να αναλάβει τις ευθύνες μιας –νομοτελειακά επερχόμενης– νέας παταγώδους αποτυχίας.
2ο Στάδιο: Στην περίπτωση αυτή, ενεργοποιείται η γνωστή μέθοδος του μείζονος εκβιασμού: «Μνημόνιο ή καταστροφή», «ευρώ ή δραχμή»… και τα συνακόλουθα…
Το «εναρκτήριο λάκτισμα» το έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός μιλώντας ακροθιγώς περί «δημοψηφίσματος» στο Υπουργικό Συμβούλιο… Αμέσως μετά εμφανίζεται ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ο οποίος λειτούργησε ως «πολιτικό βαποράκι» της κυβέρνησης, για να προτείνει δημοψήφισμα με κεντρικό ερώτημα: «Ευρώ ή δραχμή». Βεβαίως η «πρόταση» αυτή κατέρρευσε μέσα σε λίγες ώρες. Γιατί το Μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, θα ψηφιστεί στη Βουλή με τις «συνήθεις» για την κυβέρνηση διαδικασίες…
Άλλος είναι ασφαλώς ο στόχος: Η τρομοκράτηση των πολιτών, η καλλιέργεια ενός κλίματος μαζικής απόγνωσης απέναντι στην οποία το νέο Μνημόνιο αναδεικνύεται η μοναδική σανίδα σωτηρίας…
Δεν άρκεσαν όμως αυτά. Γιʼ αυτό και επιστρατεύτηκε η Μαρία Δαμανάκη για να διατυπώσει –λόγω του παρελθόντος της– την «αριστερή εκδοχή» της τρομοκρατίας…
Η πάλαι ποτέ «ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ» ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ “ΤΡΟΪΚΑΣ” ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΝΤ»…
Ζούμε το ίδιο, απαράδεκτο πολιτικά και καταστροφικό οικονομικά, σενάριο εκβιασμών που ενεργοποίησε ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του από το φθινόπωρο του 2009 μέχρι την υπογραφή του Μνημονίου: Εκβιαστικά διλήμματα, διεθνής ευτελισμός και απαξίωση της χώρας και του λαού της… Ποιον συμφέρει άραγε η επιστροφή στη δραχμή; Ποιος διακινεί τέτοια σενάρια πλην ορισμένων «συστημικών» συμφερόντων που στηρίζουν την κυβέρνηση, στα οποία συμφέροντα προστίθενται σήμερα επιφανείς παράγοντες του κυβερνώντος κόμματος;
Εάν ο πρωθυπουργός υιοθετεί τέτοιου είδους πρακτικές για να επιβάλει τα Μνημόνια, τότε αυτόματα καθιστάται ο ίδιος ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ της προσπάθειας του ελληνικού λαού να αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια και αποτελεσματικότητα την κρίση.
3ο Στάδιο: Η φάση αυτή αποβλέπει στην οργανική σύγκλιση των δύο κομμάτων της διακυβέρνησης. Τον ρόλο του πολιτικού διαμεσολαβητή αναλαμβάνει η ίδια η «τρόικα», που προωθεί «πρωτόκολλο» κοινών επί μέρους θέσεων των δύο κομμάτων. Ήδη στον «συστημικό» Τύπο δημοσιεύονται προτάσεις για ανασχηματισμό της κυβέρνησης που θα περιλαμβάνει εξωκομματικούς τεχνοκράτες υπουργούς που θα έχουν ως έργο την επεξεργασία των «κοινών θέσεων» των κομμάτων για την αντιμετώπιση της κρίσης… Με τον τρόπο αυτό η «συναίνεση» θα μπορέσει να αποκτήσει μελλοντικά και επίσημη, θεσμική, νομιμότητα και μάλιστα στο επίπεδο της διακυβέρνησης.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πολιτικός ξεπεσμός από αυτόν: Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του να εκβιάζουν τον λαό με τη δραχμή, να επιτείνουν το διεθνές κλίμα σε βάρος της χώρας προκειμένου να κερδίσουν λίγο ακόμα πολιτικό χρόνο, προκειμένου να δρομολογήσουν το εθνικό ξεπούλημα…
Όμως ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΥΜΟΣ που εκφράζεται μέσα από τις αυθόρμητες συγκεντρώσεις στις πλατείες όλης της χώρας αποκαλύπτει ότι οι εκβιασμοί και η τρομοκράτηση έχουν εξαντλήσει τα όρια τους… Οι πολίτες, οι νέοι που γεμίζουν τις πλατείες συνειδητοποιούν ότι η διέξοδος θα προκύψει από την απόρριψη τόσο των εκβιαστικών διλημμάτων όσο και των ιδίων των πολιτικών υποτελών της «τρόικας», που διατυπώνουν «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ» τα διλήμματα αυτά.