ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Τα τηλεοπτικά κυρίως μέσα λειτουργούν στη βάση μιας καθεστωτικής αντίληψης που επιβάλλει να προβάλλονται συγκεκριμένα θέματα με συγκεκριμένο τρόπο. Κάθε εκδήλωση της δημόσιας ζωής που δεν εντάσσεται σε προβλεπόμενα σχέδια και δεν στηρίζεται από τα «εν τη Βουλή» κόμματα είναι ανένταχτη και άρα επικίνδυνη.
Το βράδυ της Τετάρτης τα μεγάλα κανάλια ήταν σε προφανή αμηχανία για το πώς πρέπει να χειριστούν το μεγάλο θέμα της κατάληψης της περιοχής Συντάγματος από δεκάδες χιλιάδες πολιτών που απλώς σιχαίνονται αυτό που συμβαίνει: Τη στέρηση και τις περικοπές χωρίς προοπτική και πρόγραμμα, το σκούρο πέπλο που πάει να καλύψει την καθημερινότητά μας, την κυβερνητική ανεπάρκεια και τη συνεχή ψευδολογία των οικονομικών υπουργών.
Επίσης δεν μπορούν, όπως όλοι μας άλλωστε, να ανεχτούν έναν ιδιότυπο ανθελληνισμό που αναπτύσσεται στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, αλλά και μια ταυτόχρονη επίθεση στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Στις οποίες έχει εθελουσίως ενταχθεί η βόρεια (γεωγραφικά) Ιρλανδία, αλλά νότια σε ψυχή και αντιλήψεις. Κάτι γίνεται που εκφεύγει της πολιτικής διαμάχης και αντιπαράθεσης των κομμάτων, κάτι που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα συνήθη μέσα ούτε φυσικά με τις στρατευμένες διαδηλώσεις του ΚΚΕ που τις περιφρουρεί η ΕΣΑΚ για να μην μπουν μέσα «ξένα στοιχεία». Η αποστείρωση των διαδηλώσεων προς αποφυγήν εκτρόπων τις έχει καταστήσει από αδιάφορες έως αντιπαθείς, μια και θυμίζουν προθαλάμους νοσηλευτικών ιδρυμάτων όπου εξοντώνονται τα πιθανά μικρόβια.
Η επίθεση που δέχεται ο κόσμος όχι μόνο στα εισοδήματα και την καθημερινότητά του, αλλά στις αξίες του, απαιτεί άλλη απάντηση από αυτήν των διατεταγμένων, ελεγχόμενων, αποστειρωμένων διαδηλώσεων. Που φυσικά κανέναν δεν απειλούν και κανείς δεν φοβάται, από όσους πρέπει να φοβούνται και να παίρνουν μηνύματα. Οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις κόσμου στο Σύνταγμα, σε άλλες πόλεις, παντού, είναι απάντηση. Όσο περισσότεροι μετέχουν τόσο ισχυρότερη είναι η απάντηση προς την απολύτως ελεγχόμενη από τα ξένα οικονομικά κέντρα κυβέρνηση. Είναι σχεδόν απλό: Η κυβέρνηση θα σταματήσει να δρα έτσι όπως δρα όταν καταλάβει ότι δεν μπορεί να το κάνει άλλο. Όταν θα δει καθαρά ότι έχει απέναντί της τον κόσμο που απλώς μπορεί να την ανατρέψει και να τη στείλει στην ανυπαρξία.
Οι νέες μορφές διαμαρτυρίας μπορεί να είναι συμβατές με τις νέες μορφές κυβερνητικής και υπερεθνικής αυθαιρεσίας, στο βαθμό που οι παλιές, δοκιμασμένες και γνωστές μέθοδοι δεν προκαλούν αναταράξεις και σημαντικές αμφισβητήσεις στο σύστημα. Σε ένα σύστημα που όλο και αποθρασύνεται. Τα ΜΜΕ, τουλάχιστον τα περισσότερα από αυτά, ως μέσα έκφρασης και προστασίας ενός εκτεταμένου καθεστωτισμού, σε πρώτη φάση θα θελήσουν να αποσιωπήσουν τις σχετικές εκδηλώσεις, «να τις θάψουν» όπως λένε στη γλώσσα της δουλειάς. Μετά, αν δεν μπορούν να το συνεχίσουν, θα κοιτάξουν να τις γελοιοποιήσουν ή να τις ταυτίσουν με κάτι επικίνδυνο, προκειμένου να αποτρέψουν μαζικότερη συμμετοχή.
Τέλος, αν τίποτα απʼ όλʼ αυτά δεν λειτουργήσει και ο κόσμος εξακολουθεί να μαζεύεται και να απειλεί ακόμα και διά της σιωπής και του όγκου του, θα εντάξουν στις ειδήσεις τους μέρος των εκδηλώσεων. Έως ότου δουν πως δεν γίνεται αλλιώς, παρά να αναφέρονται στο τι συμβαίνει επειδή ο κόσμος μαθαίνει και αλλιώς τι συμβαίνει, άρα ενδεχομένως να μη χρειάζεται τα ΜΜΕ για την πληροφόρησή του. Άλλωστε, τα ίδια τα ΜΜΕ, ως κομμάτια του καθεστώτος και της εξουσίας, εισπράττουν ήδη σημαντικό μέρος της αμφισβήτησης που όλο και θα επεκτείνεται.
Όσο περισσότερο ταυτίζονται με την εξουσία και εκφράζουν τις ανάγκες του καθεστώτος και όχι των πολιτών, τόσο θα απομονώνονται στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Με αποτέλεσμα η πληροφόρηση που προσφέρουν να καθίσταται όλο και πιο αναξιόπιστη, όλο και πιο ταυτισμένη με τις ανάγκες ενός συστήματος που καταρ