«H Eλλάδα που αντιστέκεται…»
Επιστρέφοντας πρόσφατα από ταξίδι στη Γερμανία συλλογιζόμουν πώς άλλαξαν τα πράγματα για τη χώρα μας μέσα σε λίγα χρόνια. Γιατί, από την αισιοδοξία που μας έδινε η συμμετοχή μας στη μεγάλη οικογένεια των τετρακοσίων ενενήντα εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών, πέσαμε στη σημερινή κατάθλιψη και την αντιμετώπισή μας ως το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης; Ποια ήταν τα λάθη τα δικά μας και σε ποιο βαθμό μας βοήθησαν και οι εταίροι μας να φθάσουμε ως εδώ;
Είναι γεγονός ότι την ώρα που άλλες χώρες έβαζαν τις υποδομές και αξιοποιούσαν τις ευκαιρίες διευρύνοντας τους ορίζοντές τους, εμείς, ιδιαίτερα τη δεκαετία του ογδόντα, «αξιοποιήσαμε» τα πακέτα ενίσχυσης με τον πλέον παράλογο τρόπο. Αντί να εφαρμόσουμε τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές και να ενισχύσουμε τις παραγωγικές μονάδες της χώρας αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, απορροφήσαμε πακτωλό κονδυλίων για την κατασκευή εργοστασίων-φαντασμάτων που δεν δούλεψαν ποτέ και για τον πλουτισμό επιχειρηματιών και πολιτικών που απέκτησαν μέσα σε μια νύχτα βίλες και πισίνες και έστειλαν σε λογαριασμούς του εξωτερικού μεγάλο μέρος των χρημάτων αυτών.
Αλλά και αργότερα, επί κυβερνήσεων Σημίτη, ο εναγκαλισμός της πολιτικής με την επιχειρηματικότητα έφτασε σε σημείο ώστε να είναι καθημερινό φαινόμενο οι υπερκοστολογήσεις έργων και η κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος. Η αδυναμία της διακυβέρνησης Καραμανλή να βάλει κάποιους στη φυλακή, δικαιώνοντας και το δημόσιο αίσθημα, απετέλεσε και το βασικό αίτιο της πτώσης της.
Σήμερα οι Έλληνες ζουν έναν εφιάλτη, μιας και ο χρόνος γυρίζει πίσω και φέρνει τη χώρα σε συνθήκες αντίστοιχες της δεκαετίας του πενήντα. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, εφαρμόζοντας την πολιτική του Μνημονίου, έφερε στη χώρα έναν ιδιότυπο στρατό κατοχής. Άλλοι αποφασίζουν για μας και η κυβέρνηση αποτελεί απλώς τον εκτελεστικό βραχίονα. Η πολιτική του Μνημονίου οδηγεί τις επιχειρήσεις στο κλείσιμο και όσες αντέχουν ακόμα, σε απολύσεις των εργαζομένων τους. Οι μισθωτοί και οι εργάτες οδηγούνται στην ανεργία, οι συνταξιούχοι στην εξαθλίωση και αρκετοί νέοι επιστήμονες στη μετανάστευση. Σήμερα όλοι, ακόμα και οι κυβερνητικοί, αναγνωρίζουν ότι το Μνημόνιο απέτυχε και γι’ αυτό άλλωστε η κυβέρνηση φέρνει για συζήτηση ένα νέο πακέτο μέτρων καθαρά εισπρακτικού χαρακτήρα. Τα μέτρα αυτά θα αποτελειώσουν ό,τι απέμεινε, ενώ η εκποίηση μέρους της δημόσιας περιουσίας είναι δεδομένη. Οι πολίτες ρωτούν: Υπάρχει άλλος δρόμος; Υπάρχει άλλος τρόπος;
Ο Αντώνης Σαμαράς παρουσίασε την περασμένη εβδομάδα την πρότασή του για την Επανεκκίνηση της Οικονομίας. Βασικό στοιχείο της είναι η αλλαγή πολιτικής και η λήψη μέτρων με αναπτυξιακό χαρακτήρα. Πολλά από αυτά είναι εξαιρετικά τολμηρά, όπως η κατάργηση του «πόθεν έσχες» και η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων κτισμάτων. Αλλά οι έκτακτες καταστάσεις απαιτούν και έκτακτα μέτρα. Σήμερα οι πολίτες μπορούν να συγκρίνουν. Απέναντι στην αποτυχημένη κυβερνητική πολιτική υπάρχει η «άλλη» πρόταση. Αυτή που κινητοποιεί τις δυνάμεις της αγοράς, δίνει διέξοδο στη δημιουργικότητα των Ελλήνων και αξιοποιεί τις αναμφισβήτητες δυνατότητές τους. Είναι η πολιτική που απευθύνει πρόσκληση σε όλο το παραγωγικό δυναμικό της χώρας, επιχειρηματίες και εργαζόμενους, να συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση μιας νέας σχέσης εμπιστοσύνης. Από την προσπάθεια αυτή δεν θα πρέπει να απουσιάσουν και οι δυνάμεις του Απόδημου Ελληνισμού. Η πατρίδα χρειάζεται τη βοήθεια όλων για να ορθοποδήσει.
Χρειάζεται και νέα Ηγεσία που να πιστεύει στις δυνατότητες του ελληνικού λαού. Μια Ηγεσία που μπορεί να εξηγήσει στους ευρωπαίους εταίρους μας τα σημερινά δεδομένα και να ζητήσει τη στήριξή τους. Και αυτό δεν μπορεί να το κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αρκείται στον ρόλο του διεκπεραιωτή και μόνον!
Υπάρχει ελπίδα λοιπόν! Και άλλες φορές περάσαμε δύσκολές ώρες και δεν χαθήκαμε! Θα τα καταφέρουμε και τώρα. Γιατί, όπως λέει και ο Σαββόπουλος, υπάρχει:
«Η Ελλάδα που αντιστέκεται
Η Ελλάδα που επιμένει
Και όποιος δεν καταλαβαίνει
δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει…»