Στυγνή παρέμβαση αποτελεί η «ρήτρα συναίνεσης»
Και μάλιστα το πρωτογενές, όπως αυτό αποτυπώνεται στις συνθήκες με βάση τις οποίες διαμορφώνεται διαχρονικώς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ειδικότερα:
Μια τέτοια ρήτρα είναι αντίθετη με το Σύνταγμά μας, διότι:
Πρώτον, παραβιάζει ευθέως τη θεμελιώδη αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, όπως αυτή κατοχυρώνεται ιδίως με τις διατάξεις του άρθρου 1 παρ. 1 και 2 του Συντάγματος, κατά τις οποίες αφενός η λαϊκή κυριαρχία είναι θεμέλιο του πολιτεύματος και αφετέρου όλες οι εξουσίες πηγάζουν μόνον από τον λαό και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Δεύτερον, παραβιάζει γενικώς τους κανόνες οργάνωσης και λειτουργίας του πολιτεύματος, και κυρίως τους κανόνες που αφορούν τις αρμοδιότητες και την αποστολή τόσο της κυβέρνησης (άρθρα 81 επ. του Συντάγματος) όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης -και των κομμάτων γενικώς- στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος (άρθρα 84 επ.) Κατά τις διατάξεις αυτές, η «ρήτρα συναίνεσης» συνιστά ωμή αλλοίωση του κοινοβουλευτισμού, αφού ανατρέπει την όλη θεσμική του υπόσταση, η οποία θέλει την κυβέρνηση να κυβερνά και την αντιπολίτευση -ιδίως την αξιωματική- να ασκεί τον, καθοριστικής συνταγματικής σημασίας, ελεγκτικό της ρόλο. Μια τέτοια «ρήτρα συναίνεσης» είναι όμως αντίθετη και προς το κατά τα ανωτέρω πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο, διότι:
Πρώτον, από το γράμμα και το πνεύμα των ίδιων των συνθηκών οι οποίες διαμορφώνουν διαχρονικώς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, συνάγεται ευθέως -πράγμα που πάντοτε υπονοεί και η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου- ότι για όσο χρονικό διάστημα η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει λάβει τη μορφή κράτους -έστω και ομοσπονδιακού ή ακόμη και κάποιου είδους συνομοσπονδιακού- ο σεβασμός της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας των κρατών μελών αποτελεί συστατικό μέρος του ευρωπαϊκού θεσμικού κεκτημένου. Αψευδής μάρτυρας αυτής της διαπίστωσης είναι, σε τελική ανάλυση, και το όλο γεγονός της μη προώθησης του λεγόμενου «Ευρωσυντάγματος», ακριβώς και λόγω των περιορισμών που προέβλεπε ως προς την εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Άλλο βασικό στοιχείο τεκμηρίωσης αυτής της άποψης είναι ένα πρόσφατο δείγμα γραφής, ήτοι το Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο (6 Οκτωβρίου 2008), κατά το οποίο (παρ. ΙΙΙ), ακόμη και τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τα σύνορα των κρατών μελών, όπως καθορίζονται κυριάρχως από αυτά.
Δεύτερον, από τα προαναφερόμενα συνάγεται, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ότι στο μέτρο που ουδεμία διάταξη του πρωτογενούς ευρωπαϊκού δικαίου προβλέπει, έστω και καθʼ υποφοράν, μια κάμψη της αρχής της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας των κρατών μελών προς την κατεύθυνση του τρόπου λειτουργίας του πολιτεύματός τους, η «ρήτρα συναίνεσης» είναι, όπως ήδη τονίστηκε, αντίθετη και προς το πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο.
Υπό τα δεδομένα αυτά, μια σοβαρή κυβέρνηση στην Ελλάδα θα όφειλε, να στείλει, αμέσως το μήνυμα πως μια τέτοια ρήτρα αποτελεί στυγνή παρέμβαση στην έννομη τάξη μας και ωμή παραβίαση της εθνικής και λαϊκής μας κυριαρχίας. Δεν το έπραξε. Το έπραξε, προς τιμήν του, ο Αντώνης Σαμαράς.
Λευκή επιταγή ζητούν
Σε ό,τι αφορά την ουσία της συναίνεσης, την οποία φαίνεται να επιδιώκουν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η «τρόικα» για το νέο Μνημόνιο, η αλήθεια είναι η εξής:
Πρώτον, ο Αντώνης Σαμαράς έχει προσφέρει μέγιστη συναίνεση σε πολλά μέτρα, ιδίως σε ό,τι αφορά τις αποκρατικοποιήσεις. Απλώς η κυβέρνηση καθυστερεί δραματικά, λόγω αγκυλώσεων του παρελθόντος και εσωτερικών τριβών. Άρα συναίνεση, όταν πρέπει και όπου πρέπει, ο Αντώνης Σαμαράς έχει δώσει. Η ανικανότητα της κυβέρνησης είναι εκείνη που δεν μπορεί να την αξιοποιήσει. Γιʼ αυτό φέρει στο ακέραιο την ευθύνη της αποτυχίας. Όταν μάλιστα ως αξιωματική αντιπολίτευση όχι μόνο δεν προσέφερε καμία συναίνεση, αλλά τορπίλισε, κυριολεκτικώς, κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή.
Δεύτερον, είναι φανερό ότι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση και η «τρόικα» δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμη τι θα ζητήσουν από την Ελλάδα ως προς τα νέα μέτρα. Σε τι να συναινέσει ο Αντώνης Σαμαράς; Στο κενό και στο άγνωστο;
Άρα δεν ζητούν συναίνεση, αλλά επιταγή εν λευκώ. Και τέτοια επιταγή ο Αντώνης Σαμαράς δεν πρόκειται να δώσει.