Οι επιθετικές τους στρατηγικές και οι απονευρωμένες μας αντιστάσεις

• Η μεν κυβέρνηση κινήθηκε υποτονικά, με μια σαφώς απονευρωμένη ανακοίνωσή της. Που για τους αποδέκτες της (στην Άγκυρα) δεν υπήρξε ούτε καν ενοχλητική.

Η ζοφερή αλήθεια. Οι δε πολίτες ίσως να μην πρόσεξαν καν τι συνέβη. Και αν το πρόσεξαν, το ενέταξαν αναμφιβόλως στο πλαίσιο των συνήθων πλέον τουρκικών προκλήσεων. Που θεωρούνται πλέον -κι εν πολλοίς δυστυχώς είναι- δεδομένες. Ζητήματα δηλαδή ρουτίνας.

Κι αυτό ακριβώς επιδιώκουν οι ταγοί της Άγκυρας. Να καταστήσουν δηλαδή τετελεσμένες τις καλά στοχευμένες των επιθετικές παρεμβάσεις. Οι οποίες και θα δημιουργήσουν, με την αδυσώπητη δυναμική του χρόνου, κατάσταση νέων γεωπολιτικών διαμορφώσεων. Που και αν δεν γίνουν αποδεκτές, εντούτοις δεν θα προκαλέσουν μείζονα προβλήματα. Δηλαδή εντάσεις. Με μοχλό την αμφισβήτηση σε πρώτη φάση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Και στη συνέχεια, την επιβολή ρυθμίσεων, με τη δυναμική:

Αφενός της ιδικής των στρατηγικής ισχύος. Και αφετέρου της επιτεινόμενης ελληνικής στρατιωτικοπολιτικής αδυναμίας.

Εκείνο που πρέπει να επισημανθεί (και να διατυπωθεί εν είδει σήματος κινδύνου) είναι ότι: Από πλευράς τους, οι Τούρκοι ποτέ δεν έκρυψαν τις επιδιώξεις των. Και δεν συγκαλύπτουν τις στρατηγικές στοχοθεσίες που έχουν. Οι οποίες αυτήν τη στιγμή επικεντρώνονται σε τρεις παραμέτρους όσων προσδιορίζονται ως ελληνοτουρκικά ζητήματα:

• Πρώτον: Στο θέμα κάποιων αιγαιωτικών ζωνών, όπου η Άγκυρα επιδιώκει επαναχάραξη ορίων κυριαρχίας. Δεύτερον: Στο θέμα των ΑΟΖ και ειδικότερα στις νοτιοανατολικές παρυφές της νησιωτικής ελληνικής επικράτειας (Καστελλόριζο). Και τέλος: Στο λεγόμενο μειονοτικό. Με προαγωγή «ολικής τουρκοποιήσεως» της μουσουλμανικής μειονότητος στη Θράκη. Και ως αποτέλεσμα ασκήσεως «δικαιώματος εθνικού αυτοπροσδιορισμού»! Και ως συνέπεια επιβολής κάποιων πραγματικοτήτων, που θα συνδράμουν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Σ’ αυτήν την άκρως ευαίσθητη περιοχή, τις τελευταίες δύο βδομάδες συμβαίνουν αθορύβως πολλά και αρκούντως ενδεικτικά των προθέσεων. Όπως η ατύπως «εκπαιδευτική» περιοδεία νέων τούρκων διπλωματών εκεί. Για μια «γεωγραφική αντίληψη» του μειονοτικού, ως θεμελιώδους στόχου της τουρκικής πολιτικής. Και όπως η μετάβαση παραγόντων από την Τουρκία, με αφορμή κοινωνική εκδήλωση πολιτικού στελέχους της μουσουλμανικής μειονότητος.

Χωρίς κινδυνοθηρική διάθεση, εντούτοις: Εάν αυτά (και άλλα) συμψηφισθούν και συναξιολογηθούν, προδίδουν ευγλώττως τις τουρκικές διαθέσεις. Και αν δεν επενεργήσουν ως προειδοποιητικές τουλάχιστον ενδείξεις αυτών των διαθέσεων, ενδέχεται να υπάρξουν για μας επώδυνοι αιφνιδιασμοί! Κατ’ ακρίβειαν με βεβαιότητα θα υπάρξουν, ως προαγγελλόμενες μετεξελίξεις. Που θ’ αποβούν μη αναστρέψιμες. Θα είναι δηλαδή αργά για ν’ ανακοπούν. Οπότε και θα εισπράξουμε ως Ελληνισμός μοιραία -έως και ολέθρια- παράγωγα. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει τετελεσμένα, που θα πάρουν τη μορφή γεωπολιτικών ενδεχομένως ακρωτηριασμών. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αλλ’ οπωσδήποτε με δυναμικές καταλυτικών εθνικών συρρικνώσεων.

• Υπό το φως αυτών των αυτονόητων και ανεξαρτήτως των διαγκωνισμών που κερματίζουν τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας (δημιουργώντας κατάσταση έως κι εμφυλιακών τριβών) οι πολιτικές ηγεσίες οφείλουν τάχιστα να βρουν τρόπους: Αφενός υπερβάσεως των καταλυτικών συνδρόμων που τις κατατρύχουν. Και αφετέρου συγκλίσεων σε ό,τι ακριβώς αφορά τα εθνικά ζητήματα. Τα οποία εκτείνονται σ’ ευρύ φάσμα. Και που σε κάθε περίπτωση απαιτούν αποτελεσματική θωράκιση. Πριν υπάρξουν μη αναστρέψιμες υποτροπές.

Ειδικά τώρα. Σήμερα. Γιατί στα οικονομικά, ό,τι και να συμβεί, αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν κάποιες διέξοδοι. Αλλά στα ζητήματα της εθνικής κυριαρχίας, εάν και όπου υπάρξουν απώλειες, αυτές δεν θα επανορθώνονται. Θα μας μείνουν.