Μια φορά και έναν καιρό

Το σημερινό αφήγημα είναι τελείως διαφορετικό. Κατ’ εξαίρεση δεν αναφέρεται σε κάποιες θολές αναμνήσεις ούτε περιγράφει καταστάσεις και γεγονότα που κάποτε συνέβησαν και που τώρα μοιάζουν με γραφικό παραμύθι της Χαλιμάς, φέρνοντας σε μερικούς αβίαστα ένα ειρωνικό χαμόγελο και σε άλλους μια πικρή γεύση από τις θύμησες από κάτι που έζησαν. Η στήλη σήμερα καταφεύγει στην απόλυτη «ελαφρότητα» με ανεκδοτολογίες, παραβολές, απορίες και μια έκρηξη του τύπου: «Ε, όχι. Φτάνει πια!». Όλα αυτά, δε, μέσα σε ένα πιπεράτο κλίμα με σύγχρονο φόντο.

Ένα ανέκδοτο, σαν κάθε ανέκδοτο, πολλοί είναι εκείνοι που θα βρεθούν να το ξέρουν. Ας το αγνοήσουν, επιτρέποντάς μας να το διηγηθούμε για τους υπόλοιπους…

«Κάποτε, βρετανός πλοίαρχος του πολεμικού ναυτικού της Αυτής Μεγαλειότητος, παρεπιδημών σε παρακείμενο πανδοχείο ναυτικής βάσεως όπου είχεν αποσταλεί για υπηρεσιακούς λόγους, διεπίστωσεν ιδίοις όμμασι ότι η καμαριέρα δεν προήρχετο από το φυτώριο των κατάλευκων ξερακιανών με φακίδες Αγγλίδων, αλλά ήταν μελανούρι μεσογειακής προελεύσεως, μπουκιά και συχώριο. Σαν παλαίμαχος θαλασσόλυκος, που είχε καταναυμαχήσει νικηφόρως τα θωρηκτά «Γκραφ φον Σπέε» και «Σάνχορστ», σκέφτηκε πως η… ψαρόβαρκα θα κουρσευόταν ευκολότατα και την τάραξε στις προειδοποιητικές βολές. Πλην όμως εκείνη παρέμενε απόρθητη. Κατόπιν τούτου προχώρησε στα μεγάλα μέσα. Παρήγγειλε να του φέρουν στο δωμάτιο ένα τσάι παραβαίνοντας τα εθνικά του θέσμια, διότι δεν ήταν η ώρα του «five o’clock tea», και όταν η καμαριέρα μπήκε με τον δίσκο εμφανίστηκε ολόγυμνος μπροστά της ως ο Αδάμ, προσκαλώντας τη νοηματικά να συφάγουν το… μήλο. Έμπηξε τις φωνές το… τεφαρίκι και το ‘βαλε στα πόδια, ενώ μια στρυφνή παλιόγρια, ακούγοντάς την, πετάχτηκε στον διάδρομο, είδε με τα φασαμέν της τον καπετάνιο τσίτσιδο, σοκαρίστηκε και κάλεσε την Αστυνομία, που με τη σειρά της τον οδήγησε ντυμένο στο αυτόφωρο. Όμως παρά τους φιλιππικούς της γριάς που ήταν μάρτυς κατηγορίας, ο πρόεδρος τον αθώωσε, διότι σύμφωνα με το άρθρο Άλφα παράγραφος Βήτα του Ναυτικού Κώδικα:

– Αξιωματικός ευρισκόμενος εκτός υπηρεσίας, δύναται να φέρει την περιβολή του σπορ εις το οποίον προτίθεται να επιδοθεί…»

Σε κάτι ανάλογο, που συνέβη τη περασμένη εβδομάδα όχι σε ναυτικό αλλά σε… ναυαγοσώστη, πολλοί στον τόπο μας χαρήκανε βλέποντας τον άλλοτε αγέρωχο και προπέτη φίλο να σύρεται σιδηροδέσμιος, ρεζίλης των σκυλιών. Στο ΚΑΠΗ, όπου όλοι χαχανίζανε με τη Νέμεση που έκανε το θαύμα της και θ’ απαλλαγούμε από τον εναγκαλισμό του, ένα γερόντιο με βαθύτατη πείρα, κτηθείσα εν παρανομία, διέκοψε τους πανηγυρισμούς τους με μια παραβολή που άρχισε να διηγείται: «Σ’ ένα χωριό τα γαϊδούρια, που τα είχανε ψοφήσει στο φόρτωμα, κάποτε ξύπνησαν -γιατί και τα γαϊδούρια, κύριοι, κάποτε ξυπνούν, (υπαινιγμός που τονίστηκε καταλλήλως, ακολουθούμενος από σύντομη παύση)- ξύπνησαν και απέδωσαν την τυραννία τους στον κατασκευαστή των σαμαριών της περιοχής, γιατί σύμφωνα με τη θεωρία που τους ανέπτυξε ένας κυρ Μέντιος ειδικευμένος σε αναλύσεις, αν δεν υπήρχε σαμάρι δεν θα υπήρχε και φόρτωμα. Άρα ο αίτιος για τα βάσανά τους είναι ο σαμαρτζής που είναι κερδοσκόπος και για να τα κονομήσει, φτιάχνει και πουλά σαμάρια. Η συνέλευση συμφώνησε με τη διαπίστωση και άρχισαν τις προτάσεις για να βρεθεί λύση ν’ απαλλαγούνε μια και καλή από το χαμαλίκι. Γκάρισε καθένας το μακρύ του και το κοντό του και τελικά ρίχτηκε η ιδέα να πλακώσουν στις κλωτσιές τον σαμαρτζή, να τον καθαρίσουν και να γλιτώσει η πλάτη τους από το φόρτωμα. Έτοιμοι ήσαν να του εφορμήσουν, αλλά τους σταμάτησε ένας γερο-γάιδαρος. “Μην κάνετε βλακείες”, είπε και πρόσθεσε: “Αυτός τουλάχιστον μας γνωρίζει όλους. Ξέρει τον σωματότυπό μας και, σαν καλός μάστορης, τα σαμάρια του δεν μας πληγιάζουν τη ράχη. Αν τον φάμε, στη θέση του θα έρθει άλλος που μπορεί να είναι άσχετος και ατζαμής και να κάνει το σαμάρωμά μας σκέτο μαρτύριο”. Έτσι τους απέτρεψε ο γερο-γάιδαρος από την αυτοδικία που είχαν κατά νου»…

Ένας άλλος γεροντάκος, συνταξιούχος φιλόλογος, πήρε τον λόγο και ρώτησε: «Τι δηλοί ο μύθος σου φίλτατε;»

«Ο μύθος μου δηλοί», του αποκρίθηκε, «πως τζάμπα χαιρόμαστε που θα εξωπετάξουνε τον ερίφη. Στη θέση του θα μας κοτσάρουν άλλον, σίγουρα χειρότερο από δαύτον. Μέχρι και Τούρκο άκουσα πως ετοιμάζουν για αφεντικό μας»… Ένα ομαδικό «Ωχ…» που αβίαστα βγήκε από τα σωθικά τους έκανε τα τζάμια του ΚΑΠΗ να τρίξουν, τα σχόλια σταμάτησαν και μια κατήφεια απλώθηκε στην κρύα αίθουσα.

Ας αφήσωμε όμως τα ανέκδοτα και τις παραβολές διότι μας βασανίζει το ερώτημα τι υπονοούσε ακριβώς μια μεγαλοπρεπής ταμπέλα έξω από μεγαλοπρεπές κτίριο. Συγκεκριμένα, διερχόμενοι από μεγάλη επαρχιακή πόλη, σταματήσαμε στις παρυφές του κέντρου της για να προμηθευτούμε βενζίνη για το όχημα και ίσης αξίας εμφιαλωμένο πόσιμο νερό για εμάς. Με την ευκαιρία ρίξαμε και μια ματιά στα πέριξ για ν’ αποθαυμάσωμε το τοπίο. Και τότε εμφανίστηκε μπροστά μας σ’ ένα κτίριο η κραυγαλέα κατατοπιστική επιγραφή:

«Παιδικός Σταθμός Ο Δούρειος Ίππος!» Κοκκινίσαμε!

Δεν είμαστε πονηροί, αλλά σοκαριστήκαμε. Μα είναι δυνατόν, είπαμε, να χρησιμοποιείται ένας παιδικός σταθμός σαν Δούρειος Ίππος για να συγκεντρώνει παιδόπουλα και να το διακηρύσσει αναισχύντως; Και οι γονείς πώς κοιμούνται ήσυχοι χωρίς προβληματισμό;

Κατά τα άλλα, πρέπει να τύχει συγχαρητηρίων και δημοσίων επαίνων ο εμπνευστής της… ευρηματικής ονομασίας. Και ολοκληρώνουμε το σημερινό ανορθόδοξο σημείωμα με την είδηση που διαβάσαμε στην εφημερίδα «Θράκη Press».

Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας από την Ηλεία, στο χωριό Αυγείο κλήθηκαν πυροτεχνουργοί της Αστυνομίας για να εξουδετερώσουν δυό ύποπτα μεταλλικά αντικείμενα. Πριν προλάβουν να επιδοθούν στο έργο τους, ο κόκορας του σπιτιού, βλέποντας τους αστυνομικούς και εμφορούμενος προφανώς από αναρχικές ιδέες, τους επιτέθηκε με αγριότητα και άρχισε να τους τσιμπολογά… βαναύσως. Συνηθισμένοι οι αστυνομικοί από επιθέσεις, τρέχανε δεξιά-αριστερά για να τον αποφύγουν. Η καλή εφημερίδα δεν μας πληροφορεί εάν ο «εωρακώς» το συμβάν ανέκραξε: «Ε! Όχι». Από το «Εσείς είστε το Κράτος» που κάποτε τους εξύμνησαν, να καταντήσουνε να τους τσιμπούνε ως και τα κοκόρια…

Φτάνει πια!