Κοινή λογική
Στο προηγούμενο άρθρο μας τονίζαμε ότι το χρέος της χώρας δεν είναι βιώσιμο – επισημάναμε μάλιστα ότι το 1/3 του συνολικού χρέους της Ελλάδας λήγει μέσα σε δυόμισι χρόνια, έως το 2014. Έτσι βγάλαμε το συμπέρασμα ότι απαιτείται η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, σε εθελοντική βάση. Τώρα που και ο επίτροπος Όλι Ρεν και ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ έριξαν την ιδέα της επιμήκυνσης, αρχίζει να φαίνεται αχτίδα φωτός στον βραχνά του χρέους. Είτε η επιμήκυνση ονομαστεί αναμόρφωση είτε ήπια αναδιάρθρωση δεν έχει σημασία, σε κάθε περίπτωση είναι λύση.
• Ωστόσο οι εταίροι μας, για να μας δώσουν νέο δάνειο και επιμήκυνση των παλαιών ομολόγων, ζητούν το αυτονόητο: Δέσμευση της χώρας ότι θα υλοποιήσει «τους στόχους και τις πολιτικές του μεσοπρόθεσμου προγράμματος προσαρμογής». Κι επειδή ζητείται η δέσμευση της χώρας, προβάλλει ως λογικό προαπαιτούμενο η συνεννόηση και συναίνεση των δύο κομμάτων εξουσίας. Έπειτα υπάρχει το παράδειγμα της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, που εντάχθηκαν στον Μηχανισμό Στήριξης και τα κόμματα εξουσίας εκεί συναίνεσαν σε στόχους και πολιτικές. Ασφαλώς άλλος ο ρόλος της κυβέρνησης κι άλλος ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ωστόσο επειδή το χρέος της χώρας και η βιωσιμότητά του είναι εθνική και όχι κομματική υπόθεση, η εθνική συνεννόηση των δύο κομμάτων εξουσίας είναι απαραίτητη, για το καλό της πατρίδας.
• Εφόσον το χρέος της χώρας δεν είναι βιώσιμο, ως έχει, απαιτείται ένα πλαίσιο συναίνεσης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, για να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Δεν χρειάζεται για το αυτονόητο να μας κάνουν συστάσεις και υποδείξεις οι ευρωπαίοι εταίροι μας. Είναι δική μας υπόθεση να βαδίσουμε στον δρόμο της κοινής λογικής. Αυτήν την ώρα οι κομματικοί εγωισμοί και τα κομματικά παιχνίδια είναι κατώτερα των περιστάσεων.