Η ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΠΙΔΕΙΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ

Μόνο με κερδοσκοπικό και τοκογλυφικό επιτόκιο μπορεί να εξασφαλίσει την κάλυψη των δανειακών αναγκών για όλο το επόμενο έτος. Επομένως εναλλακτική λύση θα αναζητήσει η κυβέρνηση για τον δανεισμό της από την «τρόικα». Δυστυχώς μας έβαλε σ’ αυτό το κανάλι, δηλαδή στον φαύλο κύκλο της ύφεσης και ταυτόχρονα της δημοσιονομικής προσαρμογής, που ήδη έχει μετατραπεί σε φαύλο κύκλο υπανάπτυξης και πληθωρισμού. Και η «τρόικα» για να ευδοκήσει να μας δανείσει απαιτεί τη λήψη αυστηρότερων μέτρων, απαιτεί να εξασφαλίσουμε το δάνειο με υποθήκη της κινητής και ακίνητης περιουσίας του κράτους και επιπλέον να ληφθούν μέτρα σε βάρος των εργαζομένων, όπως για παράδειγμα η κατάργηση των επικουρικών συντάξεων, η θέσπιση του ενιαίου μισθολογίου, η αύξηση των ωρών εργασίας, η περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, η απόλυση των συμβασιούχων και πολλά άλλα μέτρα για την εξοικονόμηση χρημάτων.

Kαθόλου δεν ενδιαφέρει την «τρόικα» αν τα μέτρα αυτά υποβαθμίζουν σε μεγάλο ποσοστό το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και προκαλούν την εξόντωση της παραγωγικής μηχανής της χώρας.

Και η μεν «τρόικα» έχει κάποια δικαιολογία, γιατί θέλει να εξασφαλίσει την επιστροφή των χρημάτων που μας δάνεισε και που θα μας δανείσει στο μέλλον. Το θέμα είναι πώς η δική μας ηγεσία αντιδρά σ’ αυτές τις αξιώσεις των δανειστών μας. Τι έχει κάνει μέχρι σήμερα η κυβέρνηση και ποιες είναι οι παραλείψεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Η κυβέρνηση έπραξε ό,τι έπρεπε να αποφύγει και απέφυγε να πράξει ό,τι ήταν υποχρεωμένη. Δεν δικαιολόγησε επαρκώς ποτέ το Μνημόνιο και την εδώ έλευση του ΔΝΤ. Δεν δικαιολόγησε επαρκώς ποτέ την οικονομική σημασία της κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού των υπαλλήλων και των συνταξιούχων και την αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας. Δεν μας είπε ποτέ τι χρειάζονται οι στρατιές των συμβούλων του πρωθυπουργού και της πολυπληθούς κυβέρνησής του. Καμία από τις μεταρρυθμίσεις που μέχρι τώρα έχουν πραγματοποιηθεί δεν υποστηρίχτηκε για να κατανοήσει ο λαός την αναγκαιότητά της. Το σπάταλο κράτος όμως συνεχίζεται. Οι υπουργοί μεταβαίνουν συνεχώς στο εξωτερικό με την κουστωδία τους, χρησιμοποιώντας πολλές φορές το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, που η χρήση του στοιχίζει στο ελληνικό Δημόσιο 7.000 ευρώ την ώρα! Διατηρούν σε όλα τα υπουργεία πολυπληθή επιτελεία, που ο Δημήτρης Ρέππας είναι γνωστό πώς τα έχει χαρακτηρίσει. Και όλοι αυτοί αμείβονται πλουσιοπάροχα για την τάχα ανώτερη ποιότητα των προσφερομένων υπηρεσιών τους! Διατηρούνται ακόμη οι κρατικές δαπάνες για τη διαφήμιση και προβολή του κυβερνητικού έργου και για δημόσιες σχέσεις του κράτους. Τη στιγμή που το κράτος σοφίζεται χίλιες δύο εφευρέσεις για να επιβαρύνει τους χαμηλοεισοδηματίες, πότε με την περαίωση, πότε με τη νομιμοποίηση των ημιυπαιθρίων χώρων και των αυθαιρέτων κτισμάτων, πότε με άλλες προφάσεις, και όπου οσφρανθεί ότι υπάρχει περιθώριο για να μαζέψει χρήματα επιτίθεται χωρίς έλεος. Παράλληλα όλοι οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος και όλοι όσοι αδικαιολόγητα πλούτισαν και δημιούργησαν τεράστιες περιουσίες, ξεφεύγουν από την τιμωρία και διατηρούν και τα κλοπιμαία και τις ανέσεις και τα προνόμια της κοινωνικής τους θέσης ή της θέσης που κατέχουν στον κρατικό μηχανισμό ή στη νομή της εξουσίας. Προσβάλλει βάναυσα το περί δικαίου αίσθημα η σε μικρό χρονικό διάστημα παραγραφή των όποιων εγκλημάτων διαπράττουν οι πολιτικοί. Πού είναι οι μεταρρυθμίσεις στον νόμο περί ευθύνης υπουργών; Πού είναι η κατάργηση ή ο περιορισμός της βουλευτικής ασυλίας σε περίπτωση που διαπράττεται αδίκημα από υπουργό ή βουλευτή; Πού είναι η σύλληψη και η δίκαιη τιμωρία όλων όσοι έχουν καταληστεύσει και το δημόσιο χρήμα και τους ατυχείς καταναλωτές; Δεν είδαμε να τιμωρηθούν οι πάσης φύσεως κερδοσκόποι, οι τοκογλύφοι, οι παραπεμφθέντες στις Εξεταστικές Επιτροπές και όλοι όσοι έχουν ασχημονήσει και οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. Ασφαλώς μπορούμε να πούμε ναι στις μεταρρυθμίσεις που αποβλέπουν στην επανίδρυση δυνατού και δίκαιου κράτους, όχι όμως στις αποσπασματικές μεταρρυθμίσεις που διασπούν την κοινωνική συνοχή και δεν συμβάλλουν στην ομαλή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού.

Καθόσον αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, της οποίας ο ρόλος είναι θεσμικός μέσα στο δημοκρατικό μας σύστημα, έχουμε να παρατηρήσουμε ότι δεν είναι μια συμπαγής πολιτική δύναμη με ενιαίο βηματισμό. Γι’ αυτό και η αντιπολιτευτική της τακτική δεν έχει καταφέρει να φρενάρει την κυβέρνηση στη διάπραξη λαθών. Καλώς αντιτάχτηκε στο Μνημόνιο και στην τριπλή κατοχή της χώρας μας από την «τρόικα», παρέλειψε όμως να παρουσιάσει πειστική εναλλακτική πρόταση εξόδου της χώρας μας από την κρίση. Για τον λόγο αυτό και δεν κατάφερε να επωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό από τη μη αναστρέψιμη φθορά που υφίσταται καθημερινά η κυβέρνηση. Τι έκανε η ΝΔ ως αξιωματική αντιπολίτευση για την προστασία των εργαζομένων, των καταναλωτών και γενικά ποιες είναι οι προτάσεις της για την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας και για τον περιορισμό της απάτης των αγορών; Εάν η αξιωματική αντιπολίτευση δεν αποκτήσει ομοιογένεια, ευθυγραμμισμένη πολιτική στα κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά θέματα και δεν ασκήσει δριμύτατη αντιπολιτευτική τακτική, είναι δύσκολο να κερδίσει την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Μπορεί η ψαλίδα της διαφοράς ΠΑΣΟΚ – ΝΔ να έχει κλείσει, αλλά αυτό δεν σημαίνει και επιτυχία της τακτικής της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Πρέπει να κατανοήσουμε όλοι ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι συστημική, δηλαδή κρίση του συστήματος. Ξεκίνησε από την κρίση των αξιών που κήρυξαν η «νέα τάξη πραγμάτων» και η παγκοσμιοποίηση, έκανε μετάσταση στις αγορές και μετέτρεψε την οικονομία σε σκέτη αθλιότητα και μεταδόθηκε αστραπιαία στους φορείς του συστήματος. Για την κρίση δεν φταίει το Μνημόνιο μόνον και οι απαιτήσεις της «τρόικας». Αυτά απλώς επιδεινώνουν την κατάσταση. Αποκλειστικοί υπεύθυνοι είναι αυτοί που χειρίζονται τα οικονομικά του κράτους. Δεν κατάφεραν να περιορίσουν το σπάταλο κράτος, απλώς γιατί αυτοί οι ίδιοι το δημιουργούν και το νέμονται. Απεδείχθη ότι όλες οι θυσίες των εργαζομένων εξανεμίστηκαν από την ίδια την κυβέρνηση. Υπάρχει λύση του δημοσιονομικού προβλήματος εάν αποκτήσουμε σύνεση και σωφροσύνη στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος. Ο περιορισμός των δαπανών του δημόσιου τομέα είναι η λύση του προβλήματος. Όχι όμως όπως τον πραγματοποίησε η σημερινή κυβέρνηση, που περιορίστηκε αποκλειστικά και μόνο στο κούρεμα των αποδοχών των εργαζομένων. Πού πήγαν τα χρήματα αυτά; Το κράτος δεν έχει να πληρώσει ούτε τις υποχρεώσεις του ΕΣΥ. Είναι μια διαχείριση εντελώς ανεύθυνη, σπάταλη, που τροφοδοτεί αποκλειστικά και μόνο και εξυπηρετεί τις πελατειακές σχέσεις των εκάστοτε νομέων της εξουσίας. Με το Ζ’ ψήφισμα του 1975 η ΝΔ άνοιξε τις στρόφιγγες στους βουλευτές και στους δικαστικούς για να αντλούν συνέχεια αναδρομικά από τον δημόσιο κορβανά. Και τώρα, μέσα στο αποκορύφωμα της κρίσης που έχει εξαθλιώσει όλους τους εργαζομένους, έρχονται οι συνταξιούχοι βουλευτές και ζητάνε αναδρομικά. Εναλλάσσονται στα αναδρομικά δικαστές και βουλευτές. Και το κράτος μάς λέει ότι αυτά είναι νόμιμες διεκδικήσεις. Οι νόμιμες διεκδικήσεις όμως δεν είναι θεόθεν δεδομένες. Είναι δημιουργήματα των νομοθετικών οργάνων του συστήματος. Το ίδιο ισχύει και για τον γιγαντισμό των απαιτήσεων των συνδικαλιστών. Ο κομματικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ είναι που γιγάντωσε τον συνδικαλισμό και τον προίκισε με όλα αυτά τα γνωστά προνόμια. Το συμπέρασμα είναι ότι το πολιτικό μας σύστημα εξέθρεψε όλες αυτές τις εκτροπές που ευθύνονται κατά μεγάλο ποσοστό για τη σημερινή κατάσταση. Αυτό αποδεικνύει ότι οι φορείς του συστήματος δεν ενδιαφέρονται για το καλό αυτού του τόπου παρά μόνο για την κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας. Απόδειξη οι χειρισμοί του θέματος της αθρόας μετανάστευσης αλλοδαπών, εγκληματιών ως επί το πλείστον, που γέμισαν την Ελλάδα. Με τις ανοησίες των τάχα προοδευτικών περί πολυπολιτισμικότητας της Ελλάδος μαζεύτηκε σ’ αυτόν τον τόπο κάθε καρυδιάς καρύδι. Και κάθε μέρα θρηνούμε και θύματα. Παρά το γεγονός της έξαρσης της εγκληματικότητας των αλλοδαπών, η ελληνική πολιτεία κατάφερε να δημιουργήσει μια νομική πλατφόρμα με νόμους και υπουργικές αποφάσεις που στηρίζουν αυτές τις εγκληματικές δραστηριότητες. Και όμως οι αρμόδιοι υπουργοί, Δικαιοσύνης και Προστασίας του Πολίτη, μόνον τους τίτλους έχουν διατηρήσει. Ούτε τον έλληνα πολίτη προστατεύουν με τις αποφάσεις και τη νομοθεσία τους, ούτε Δικαιοσύνη αποδίδουν για την πάταξη της εγκληματικότητας.

Τελειώνοντας πρέπει να τονίσουμε ότι η «τρόικα» και οι δανειστές μας κάνουν καλά τη δουλειά τους, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντά τους. Δυστυχώς όμως οι δικοί μας πολιτικοί είναι ανίκανοι, αφελείς και τελικά θα αποβούν μοιραίοι για την Ελλάδα ή εν πάση περιπτώσει κατώτεροι των περιστάσεων.