επί του πιεστηρίου

Επιβεβαίωσαν τα παιδιά του Μουσικού Σχολείου Βόλου αυτό που είπε ο Αντώνης Σαμαράς: «Είμαστε Έλληνες, είμαστε ο σπόρος που δεν πεθαίνει». Ας το έχουν υπόψη τους εκεί στις Βρυξέλλες και η κυρία Μέρκελ. Όταν αυτοί έτρωγαν βελανίδια (το είχε πει ο Νίκος Αθανασόπουλος) εμείς χτίζαμε την Ακρόπολη…

Σημαντική και η προσφορά του Λάκη Λαζόπουλου. Κάθε Τρίτη βράδυ το γέλιο ξαναγυρίζει… Να ʼσαι καλά, Λάκη, κι άσʼ τους ανόητους της Ιπποκράτους να ρίχνουν λάσπη. Αυτό ξέρουν να κάνουν…

Άλλο ένα κύπελλο ευρωπαϊκό, το έκτο, κοσμεί από το βράδυ της περασμένης Κυριακής τη βιτρίνα του Παναθηναϊκού, μετά τη νίκη του επί της Μακάμπι. Μια κατάκτηση ενός ακόμη ευρωπαϊκού τροπαίου, που οφείλεται στους παίκτες και σε μεγάλο ποσοστό στον καταξιωμένο στο παγκόσμιο κατεστημένο του μπάσκετ προπονητή Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Όμως αν δεν υπήρχαν οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι, ο Παύλος και ο Θανάσης, θα έφτανε τόσο ψηλά ο Παναθηναϊκός, θα ήταν από τις πρώτες δυνάμεις στο μπάσκετ, αν δεν είναι η πρώτη που μετράει παντού; Και την τρέμουν όλοι; Δεν είναι μόνο τα χρήματα που πλουσιοπάροχα βάζουν για να έχει η ομάδα την αφρόκρεμα παικτών διεθνούς επιπέδου. Αλλά και τους καλύτερους Έλληνες. Πάνω απʼ όλα είναι ότι ξέρουν να διοικούν και να επιλέγουν άξιους και ικανούς συνεργάτες. Να τους εμπιστεύονται και να μην ανακατεύονται στα πόδια τους. Και το αποτέλεσμα το έχεις μπροστά σου. Και είναι το παράδειγμα που αν το ακολουθούσαν όλες οι μεγάλες ομάδες στο ποδόσφαιρό μας, θα ήταν ο αθλητισμός σε πολύ καλή κατάσταση.

Σταθερή αξία οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι. «Κουράστηκα μετά από 40 χρόνια και σκέφτομαι να φύγω», είπε ο Παύλος λίγη ώρα μετά τη νίκη στη Βαρκελώνη. Ανθρώπινο για τους πάντες. Όμως το μπάσκετ τον χρειάζεται. Και όλος ο αθλητισμός. Μια πάντως είναι η ευχή. Να είναι και ο Παύλος και ο Θάνος καλά.