Βυζάντιον

•••
Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας το τραγούδι μας στον ημιτελικό ένα μικρό τσίμπημα αισιοδοξίας σήκωσε κάποιες τρίχες στον σβέρκο. Σκεφτόμουν πως αυτό το παλικάρι, ο Λουκάς, θα μπορούσε να ανέβει στη σκηνή όπως οι τύποι που έβγαιναν παλαιά στον Ηλεκτρικό και τώρα τελευταία στο τραμ. Να ανέβει και να αρχίσει τον μονόλογο με τα μάτια χαμηλωμένα προς μια άβυσσο χωρίς τέλος. «Κυρίες μου και κύριοί μου. Εδώ είναι οι βεβαιώσεις με τα χρέη της χώρας και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοί της. Κυρίες μου και κύριοι, έχουμε μία αυτοκτονία κάθε μέρα, κι έτσι χρειαζόμαστε εκατομμύρια χρόνια για να εξαφανιστούμε. Δεν ζητώ πολλά, μια βοήθεια ζητώ, ένα SMS για το ελληνικό δημόσιο χρέος μόνο θέλω». Αν, λοιπόν, χθες το βράδυ κάθε Ευρωπαίος έστελνε ένα SMS υπέρ της Ελλάδας (και μάλιστα με την ακριβή χρέωση των 2 ευρώ), δεν θα μαζεύαμε περισσότερα από το 0,5% του δανείου που πήραμε με το Μνημόνιο. Ταυτοχρόνως, όμως, σκέφτομαι τι θα μπορούσε να συμβεί έτσι και κερδίζαμε τον διαγωνισμό. Δεν είναι πλάκα, σκεφτείτε να έχουμε κερδίσει χθες βράδυ τη Eurovision.

•••
Αρχικά θα πέσει η ιδέα να συνδυαστεί με κανένα συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ή με κάποιο άλλο γραφικό event το οποίο θα ασκούσε μια εξωτική έλξη στους Ευρωπαίους. Ασφαλώς και το θέμα θα ετίθετο στη Βουλή, με τα κόμματα της Αριστεράς να ζητούν παραίτηση από τη διοργάνωση. Διατηρώ μια μικρή επιφύλαξη για τη στάση του ΛΑΟΣ, διότι ως κόμμα είναι γενικώς για τα πανηγύρια, ενώ θα μπορούσε να καμαρώσει το ζεύγος Γεωργιάδη επί σκηνής, να παρουσιάζει τον διαγωνισμό. Διευκρινίζω δε πως ως ζεύγος Γεωργιάδη δύναται να νοείται και το δίδυμο των αδερφών Άδωνη και Λεωνίδα. Η Νέα Δημοκρατία δεν θα έπαιρνε θέση, ως συνήθως θα απέφευγε να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο πρόβλημα δείχνοντας προς ένα άλλο. Ας πούμε, έχουμε πονόδοντο, αλλά αποφασίζουμε να ασχοληθούμε με τον κάλο στο αριστερό μας πόδι. Εκ των πραγμάτων το βάρος της απόφασης θα απετίθετο στα στιβαρά χέρια του ΓΑΠ, ο οποίος θα απαντούσε γύρω στο Πάσχα του 2012. Γενικώς ελπίζω η τύχη να μη συμπεριφέρθηκε χθες σαν τραβεστί στη Συγγρού και να μας έδωσε τον διαγωνισμό. Διότι το να δίνεις τη διοργάνωση της Eurovision 2012 στην Ελλάδα είναι σαν να έδινες τον διαγωνισμό της Eurovision 1991 στη Σοβιετική Ένωση: Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι την επόμενη χρονιά θα υπάρχει η χώρα.

•••
Έλα όμως που η χώρα θα υπάρχει θέλεις δεν θέλεις. Δηλαδή, δεν μπορεί να κρατήσει την αναπνοή της και να σκάσει. Κόβει καθημερινά τις φλέβες της, αλλά το αίμα δεν λέει να τελειώσει. Η Ελλάδα έχει γίνει ο πιο σκληρός, ο πιο βίαιος τόπος για να ζεις. Είναι βίαιος τόπος ακόμα κι αν είσαι κλειδωμένος μέσα στο σπίτι σου, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της βίας. Φαντάσου πως πρόκειται για μια χώρα που απειλείται με διάλυση λόγω επεισοδίων στην πρωτεύουσα. Για μια χώρα που κλυδωνίζεται από μια φήμη, ένα e-mail ή ένα δημοσίευμα. Και αυτό δεν νομίζω πως έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν. Όχι μόνο εδώ, αλλά οπουδήποτε. Όταν ένα γκλομπ μπορεί να φέρει την καταστροφή που παλαιότερα έσπερνε ένα κανόνι, όταν μια φήμη φυσάει σαν καπνό τη λογική και όταν τα πάντα είναι πιθανά και αποδεκτά, τότε ναι, τα τέρατα θα βγουν από τους υπονόμους και θα σφάζουν μέσα στο κέντρο της πρωτεύουσας. Θα σφάζουν και θα σφάζονται. Διότι η βία σε κάνει επιλεκτικό ανθρωπιστή. Προσωπικά δεν έχω συνέλθει από το σοκ με τη σφαγή του Έλληνα λίγο πριν δει την κόρη του να γεννιέται. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα αισθάνεται αυτό το κορίτσι στα γενέθλιά του. Γιατί η γέννησή της δεν ήρθε τελικά να καλύψει την απώλεια του πατέρα της, ήρθε να την υπογραμμίσει. Όμως το πρόβλημά μου γίνεται απείρως μεγαλύτερο όταν συνειδητοποιώ πως πέρασα σχετικά στο ντούκου, όπως οι περισσότεροι από μας, τη δολοφονία του μετανάστη από το Μπαγκλαντές, επίσης στο κέντρο της Αθήνας. Για να πω την αλήθεια, ντρέπομαι λίγο, αλλά εντάξει, είναι κάτι που δεν θα το θυμάμαι σε μερικές μέρες.

•••
Με την ευκαιρία, χαζεύω τώρα κάτι πλάνα στην τηλεόραση από τα επεισόδια της Τετάρτης στην Αθήνα. Καπνοί σηκώνονται από το έδαφος και αποκαλύπτουν έναν τύπο που έχει πέσει κάτω. Ένας αστυνομικός τον χτυπάει με το γκλομπ στο κεφάλι. Έρχεται και δεύτερος να κλοτσήσει, εμφανίζεται και τρίτος. Τον δέρνουν έτσι γύρω στα είκοσι δευτερόλεπτα. Και μετά ο τύπος σηκώνεται. Δηλαδή, δεν ξέρεις αν η είδηση είναι η αγριότητα των αστυνομικών ή η κράση του τύπου που καταφέρνει και σηκώνεται. Λογικά αυτό σήμερα πρέπει να το δείχνουν και στο National Geographic. Και μετά σκέφτηκα πως πράγματι αυτά τα παλικάρια, τους αντιεξουσιαστές, που έχουν καταναλώσει τόσο χημικό και έχουν μεταλλαχθεί πια, τους βάζεις στον πυρηνικό αντιδραστήρα στην Ιαπωνία, σου κάνουν όλη τη δουλειά και γυρίζουν πίσω σε καλύτερη κατάσταση από αυτήν που έφυγαν. Βλέπεις, η βία είναι και εθιστική.
Υπάρχουν άνθρωποι που αν δεν πιουν το χημικό, αισθάνονται ότι πήγαν απλώς έναν περίπατο. Γι’ αυτό θα μείνουν μόνοι τους να παίζουν αυτά τα φιλικά ματς με την αστυνομία. Διότι, ναι, φιλικά είναι, ασχέτως των παράπλευρων απωλειών. Όταν διώχνεις τον κόσμο από την πορεία, είσαι ο καλύτερος φίλος της εξουσίας, ασχέτως αν δηλώνεις το αντίθετο.

•••
Να, τώρα άλλαξα κανάλι και βλέπω τον Σαμαρά στο «Ζάππειο 2» – ειλικρινά δεν θυμάμαι τι ακριβώς ήταν το «Ζάππειο 1» και νομίζω πως σε αυτό ποντάρουν, στο ότι ο πολίτης έχει μνήμη που μηδενίζει εύκολα. Στο «Ζάππειο 2» ο Σαμαράς είπε όλα όσα ήξερε για την έξοδο από την κρίση και τα κρατούσε κρυφά από τον Καραμανλή. Διότι, γαμώτο, δεν μπορεί να έχεις τέτοιες ιδέες, τέτοιο πρότζεκτ στα σκαριά, και να το κρατάς κρυφό. Επίσης αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λόγο, αν όλα αυτά που λέει έχουν λογική, δεν τα εφαρμόζουν από την κυβέρνηση. Δηλαδή, βγαίνει κάποιος, σου δίνει έτοιμες τις λύσεις και δεν απλώνεις το χέρι να τις πιάσεις; Ειλικρινά σας μιλάω, θα μπορούσα να σας γράψω 600 λέξεις κριτική στα όσα ακούω τώρα. Έλα όμως που σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αξίζει να ακούς – ξέρεις τι θα πουν, και τις περισσότερες φορές δεν λένε τίποτα. Στις περιπτώσεις αυτές αξίζει να βλέπεις. Να γουρλώνεις τα μάτια και να ρουφάς εικόνες σαν τη φάλαινα που τραβάει το νερό. Μη σκέφτεσαι αυτούς που έκρυψαν και δεν πήγαν στο Ζάππειο. Δες όλους αυτούς που είναι στις πρώτες σειρές. Και στις πίσω σειρές. Πώς είναι δυνατόν να έχουν μεταλλαχθεί όλοι αυτοί σε κάτι άλλο;

•••
Το πρόβλημά μας δεν βρίσκεται στις ιδέες. Βρίσκεται στους ανθρώπους. Είμαστε μια μικρή χώρα με μεγάλα προβλήματα, λίγους και ενίοτε μικρούς ανθρώπους. Οι ιδέες δεν λείπουν. Είναι εκεί, ακουμπούν στην κοινή λογική. Δεν χρειαζόμαστε ιδιοφυΐες. Θέλουμε συνετούς αντιγραφείς απλών ιδεών. Δεν μας χρειάζονται τόσο οι οραματιστές, γιατί δεν έχουν και πολλά να δουν. Μας χρειάζονται έντιμοι, πρακτικοί, απλοί και συνάμα έξυπνοι άνθρωποι. Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. Αλλά μόλις μπαίνουν στην πολιτική παθαίνουν ό,τι και το κρέας στη μηχανή του κιμά.