Παραμύθι με όνομα

Η αποκάλυψη του Λαζόπουλου και το Μνημόνιο της Πορτογαλίας σήκωσαν το φύλλο σύκης και ο βασιλιάς αποκαλύφθηκε γυμνός: το κόλπο ήταν στημένο. Και στα μέτρα τους. Επιβεβαιώθηκαν έτσι και επισήμως δύο πράγματα: πρώτον ο πρωθυπουργός, που ήξερε άριστα προεκλογικώς την οικονομική κατάσταση της χώρας, έταζε τα πάντα για να πάρει τις εκλογές, την ώρα που υπογείως «κανόνιζε» με το ΔΝΤ πλήρη αναίρεση υποσχέσεων και εξαγγελιών. Και, δεύτερον, δεν έκανε καμιά διαπραγμάτευση με την Ένωση και το ΔΝΤ. Παραδόθηκε αμαχητί, εν αντιθέσει με την Πορτογαλία, αφού προηγουμένως φρόντισε να συκοφαντήσει τη χώρα και να την απαξιώσει στα μάτια της υφηλίου…
Επειδή, ακόμη και τώρα, ο πρωθυπουργός της χώρας (φάνηκε την Παρασκευή στη Βουλή) κινδυνολογεί ασύστολα χρησιμοποιώντας το σμπαραλιασμένο επιχείρημα περί «σωτηρίας της χώρας», αξίζει να υπομνησθούν ορισμένα γεγονότα, έστω και αν έχει καταντήσει κουραστική απαρίθμησή τους:
• Πρώτον: Η Πορτογαλία που διαπραγματεύθηκε με την Ένωση και το ΔΝΤ χωρίς πιστόλια, φιοριτούρες και ψέματα για εσωτερική κατανάλωση, πέτυχε τα εξής: Απέφυγε περικοπές μισθών και απολύσεις στο Δημόσιο, εξασφάλισε -και δεν μείωσε- τον ελάχιστο μισθό, το δώρο Χριστουγέννων και τα επιδόματα αδείας και κατάφερε να μην αλλάξει το όριο συνταξιοδότησης.
• Δεύτερον: Ο κ. Παπανδρέου παρουσίασε ως κατόρθωμα την πρόσφατη επιμήκυνση και τη γλίσχρα μείωση του επιτοκίου, λέγοντας ότι αποτελεί επιβράβευση της ασκούμενης πολιτικής. Δυστυχώς, συμβαίνει το αντίθετο: η μικρή αυτή ανάσα δόθηκε ακριβώς επειδή είχε αποτύχει η πολιτική του Μνημονίου, και «δεν βγαίνουν τα νούμερα»… Απόδειξη, αποτελεί το γεγονός ότι συζητείται ευρέως η αναδιάρθρωση, ως ύστατη δραματική λύση μπροστά στο αδιέξοδο… Προσφάτως, ο σύμβουλος της Μέρκελ, Πίτερ Μπόφινγκερ, δήλωσε ότι «δεν υπάρχει τρόπος για να αποφύγει η Ελλάδα μείωση του χρέους της». Και τόνισε ότι «η ΕΕ μπορούσε να δείξει αλληλεγγύη μειώνοντας το επιτόκιο δανεισμού προς τη χώρα»… Τούτο σημαίνει, ότι η μείωση που έγινε τον Μάρτιο είναι αμελητέα.
• Τρίτον: Να τα ξαναπούμε; Γιατί όχι… Όλα αυτά –ανεκτό επιτόκιο δανεισμού, σοβαρή επιμήκυνση του χρέους (και του παλαιού και του νέου των 110 δισ.)– θα μπορούσε να τα πετύχει ο κ. Παπανδρέου αμέσως μετά την εκλογή του, αξιοποιώντας το χαρτί της χρεοκοπίας. Αν το έπραττε, λέγοντας στους εταίρους ότι χρεοκοπία της Ελλάδας σημαίνει ισχυρό οικονομικό και πολιτικό πλήγμα για ολόκληρη την Ένωση, θα διαμόρφωνε καλύτερες συνθήκες για ένα νέα ξεκίνημα της χώρας και θα έδειχνε τον δρόμο στους άπληστους και παρωπιδοφόρους Γαλλο-Γερμανούς για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της σοβούσης κρίσης…
Η αλήθεια είναι ότι η χώρα ήθελε επισκευή. Εκ βάθρων. Όχι επειδή έφταιγε αποκλειστικά ο Καραμανλής, όπως διαλαλεί η φαιά προπαγάνδα, αλλά διότι η Ελλάδα πάσχει δομικά, δεκαετίες τώρα. Και στην οικονομία και στη λειτουργία του κράτους… Όμως, για να πραγματοποιηθούν οι απαραίτητες και δραστικές αυτές αλλαγές, έπρεπε να υπάρχουν δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, σοβαρό σχέδιο από ανθρώπους που θα είχαν μελετήσει ενδελεχώς τα προβλήματα και θα ήσαν έτοιμοι να τα υλοποιήσουν (και) με την αρωγή της Ένωσης. Και δεύτερον, να ειπωθεί ανοιχτά η αλήθεια, να προϊδεαστεί ο κόσμος για ό,τι μέλλεται να συμβεί και να αποφασίσει εκείνος με την ψήφο του… Το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου δεν πληρούσε καμία από τις δύο. Ούτε ήταν έτοιμο, έστω και για τα στοιχειώδη -και αυτό αποδεικνύεται τόσο τραγικά και οδυνηρά σήμερα- ούτε τολμούσε να πει την αλήθεια, απλούστατα διότι δεν θα έπαιρνε τις εκλογές παρότι ήταν ημιθανής και καθημαγμένη η κυβέρνηση Καραμανλή.
Προτίμησε, λοιπόν, ο κ. Παπανδρέου να παραδώσει τη χώρα στην άβυσσο προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός. Υπογείως, όπως έδειξε το βίντεο του Λαζόπουλου, χάλκευσε τα δεινά με το ΔΝΤ, ανοιχτά συκοφάντησε και καταρράκωσε τη χώρα για να την παραδώσει ερείπιο –και με επιβαρημένη οικονομία– στα χέρια του Μνημονίου, και προκλητικά απέφυγε οποιαδήποτε απόπειρα διαπραγμάτευσης των όρων… Απλώς, πόνταρε στο ότι η χώρα θα ήταν, με το Μνημόνιο, δεμένη χειροπόδαρα, δεν θα μπορούσε να αντιδράσει, καθώς θα είχε στο κεφάλι της διαρκώς την τρομώδη απειλή για τις επόμενες δόσεις του δανείου. Έτσι, έκρινε ότι θα μπορούσε να επιβάλει όχι μόνο τις αλλαγές που πράγματι έπρεπε να γίνουν, αλλά και όσα εντέλλεται η νεοφιλελεύθερη λογική της Ένωσης. Δηλαδή, την απίσχνανση του κράτους (ιδιωτικοποιήσεις) και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας…
Όταν ενστερνίζεται κανείς τη λογική αυτή και παράλληλα επιβάλλει πολιτική αγρίων περικοπών και μειώσεων, επενδύει στο εξής: μέσω του «κοινωνικού αυτοματισμού» (πόλεμος μεταξύ κοινωνικών ομάδων, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα εναντίον εκείνων που εργάζονται στον Δημόσιο κ.λπ.) της δαμόκλειας σπάθης των δόσεων, αλλά και τη βελτίωση ορισμένων τομέων που αφορούν στη λειτουργία του κράτους, η χώρα -φτωχή, άνεργη, εξαθλιωμένη και τρομοκρατημένη- θα το πάρει απόφαση ότι ζει, μοιραία, μια νέα εποχή. Και θα δέχεται με ανακούφιση ακόμη και το γεγονός ότι της επιτρέπουν να… υπάρχει. Επομένως οτιδήποτε θετικό μελλοντικώς -ακόμη και η ελαφρά, προσωρινή μείωση της ανεργίας, η αύξηση του τουρισμού ή των εξαγωγών κ.λπ.- θα εκλαμβάνεται ως μέγα κατόρθωμα και ως απόδειξη ότι η χώρα συνέρχεται και ανακαινισμένη ξανά προς τη δόξα τραβά…
Όμως οι κυβερνώντες, καθώς και οι ποικιλώνυμοι εντολείς τους, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Το σχέδιο ήδη έχει αποτύχει –γι’ αυτό και η κουβέντα για την αναδιάρθρωση–, ενώ η παντελής έλλειψη σοβαρού σχεδιασμού για την οικονομική ανάπτυξη «εγγυάται» ότι η Ελλάδα θα σέρνεται εσαεί, και θα δουλεύει υπό συνθήκες της δεκαετίας του ’50, μονάχα για να ξεπληρώσει το χρέος της. Εν τω μεταξύ θα έχει πουληθεί στους ξένους -και αυτό θα το βρει μπροστά της αργότερα- ενώ η υπονομευμένη εθνική της κυριαρχία δεν θα της επιτρέπει να διεκδικήσει ούτε το εθνικό στοιχειώδες (ήδη αυτό συμβαίνει με την ΑΟΖ)…
Εξαπέλυσε έναν βαρύ χαρακτηρισμό ο Ρέππας εναντίον του μανδαρίνου του υπουργείου Οικονομικών. Όμως με την εξέλιξη των πραγμάτων είναι βέβαιο ότι ο χαρακτηρισμός αυτός (τζιτζιφιόγκος) θα είναι πολύ επιεικής μπροστά σε εκείνους που επιφυλάσσει η κοινωνία για τους μοιραίους ανθρώπους που σήμερα την κυβερνούν…