Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΤΡΕΞΕΙ!

Και τα δύο μιλούν διαχρονικά για μια σημερινή Ελλάδα, στο ένα ο Θανάσης, τρελός σε ένα λούνα παρκ χρεοκοπημένο και πάντα ευάλωτο στους τοκογλύφους που θέλουν να του ρουφήξουν και την τελευταία ικμάδα ενέργειας και στην κινηματογραφική ταινία, που προχτές την έπαιζε πάλι η ΕΡΤ, για πολλοστή φορά, πάλι το θέμα της σημερινό, με τους Γερμανούς που έρχονται να ξεθάψουν τους θησαυρούς που είχαν κρύψει σε μια αυλή ενός φτωχόσπιτου στην Πλάκα, από την οποία, ταινία, μόνο η κ. Μέρκελ έλειπε! Από την τελευταία συνάντηση που είχα μαζί του, πριν από 5 μήνες, όταν ήρθε με τη γυναίκα του τη Μίνα, αποχαιρετώντας τον (κάτι μου λέει ότι για τον ίδιο λόγο, ενός αποχαιρετισμού, τόσο στον αδελφικό του φίλο όσο και στα «όπλα») όταν τον αγκάλιασα στην πόρτα και του είπα «άντε, Θανάση, να γίνεις εντελώς καλά, για να ξαναδουλέψουμε», με κοίταξε στα μάτια, με εκείνο το φοβερό του βλέμμα που ήταν σπάνιο «γκρο πλαν» ζωής, χωρίς καμιά περισσότερη κουβέντα:
– «Δεν το βλέπω πια, Γιώργο, να γίνεται…», μου είπε και έσπευσε να τρυπώσει στο ασανσέρ, για να μη δει ούτε το δάκρυ που είχε βγει στα μάτια μου, ούτε κι εγώ το δικό του.
Σαράντα χρόνια, μπορεί και περισσότερα, μπορούσαμε να τα λέμε μόνο με τις σιωπές μας. Με τον Κούνδουρο και τον Κατσουρίδη, μιας «φουρνιάς» και οι τρεις μας, μίκρυνε η παρέα μας, πήρανε όμως μεγαλύτερη αξία οι μνήμες μας.
Δεν ξεχνιέσαι, Θανάση!
Αυτά για σήμερα που η συγκίνηση είναι πολύ μεγάλη.