επί του πιεστηρίου

Της ευμάρειας. Του χρήματος. Γρανάζι της τεχνολογίας γίναμε. Δακτυλοδεικτούμενος όποιος αγαπάει τον τόπο του. Κορόιδο εκείνος που νοιάζεται για τα κοινά. Κι όμως, μέσα σου άλλα λέει η καρδιά. Πολλά μάτια δάκρυσαν… Και πολλά χείλη είπαν ένα ευχαριστώ στον Λάκη Σάντα…

Όμως… Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα ξηλώνονται κατακτήσεις η μια μετά την άλλη. Και αντίσταση δεν υπάρχει. Δεν ξεσηκώνεται σχεδόν κανείς… Και ήταν δίκαιο το παράπονο του Μίκη όταν την Πρωτομαγιά, στο κάλεσμα της «Σπίθας» στο Σύνταγμα, λίγες εκατοντάδες ανταποκρίθηκαν. «Σήμερα», είπε, «οι αστυνομικοί μάς κοιτούσαν με συμπάθεια και οι κυβερνητικοί μαζί με τους ξένους τρίβαν κρυφά με ικανοποίηση τα χέρια τους βλέποντας τους μετρημένους σε μερικές εκατοντάδες διαδηλωτές, μια και ο λαός κοιμάται… Τι να σκεφτώ; Μου ʼρχεται στον νου ο στίχος του Ελύτη… “ο καθείς και τα όπλα του”, είπα, παραλλαγμένος, “ο καθείς και η μοίρα του…”. Εγώ πάντως γύρισα στο σπίτι μου ικανοποιημένος, γιατί κατόρθωσα να παραμείνω ξύπνιος και όρθιος».
Ενώ εμείς, οι πολλοί, κάτσαμε στον καναπέ ή πήγαμε βόλτα… Ας μην παραπονιούνται, επομένως, γιατί μένουν άνεργοι, γιατί δεν έχει δουλειά το μαγαζί τους… Τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς αγώνα, τίποτε πια δεν είναι δεδομένο ότι θα το έχεις αύριο, αν δεν σηκωθείς και δεν παραμείνεις ξύπνιος…